شرح فرازهای دعای روز بیست و پنجم ماه مبارک رمضان

مشرق_ دعای روز بیست و پنجم ماه مبارک رمضان: اللهم اجعلنی فیه محبا لأولیائک و معادیا لأعدائک مستنا بسن خاتم أنبیائک یا عاصم قلوب النبیین. ای خدا، مرا در این روز محب دوستانت و عدو دشمنانت قرار ده و در راه و روش به طریقه و سنت خاتم پیغمبرانت بدار، ای عصمت بخش دلهای پیغمبران. اللهم اجعلنی فیه محبا لأولیائک و معادیا لأعدائک خدایا در این ماه رمضان مرا طوری قرار ده تا خوبان را دوست داشته و دشمن دشمنانت باشم.

اساس دین حب و بغض است؛ امام صادق علیه السلام در روایت زیبایی چنین میفرماید: «هل الدین الا الحب! ان الله عز و جل یقول: قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله؛ میزان الحکم، باب 658، حدیث 3097»؛ آیا دین جز محبت و رحمت چیز دیگری است؟! (سپس دلیل کلامش را این گونه بیان میکند: زیرا خداوند متعال میفرماید: اگر خدا را دوست دارید از دستورات پیامبر (ص) اطاعت کنید تا محبوب خداوند شوید. یعنی انگیزه عمل به دستورات الهی، عشق و محبت به خداوند است. در روایت دیگری از امام باقر علیه السلام چنین میخوانیم: «الدین هو الحب و الحب هو الدین؛ نورالثقلین، جلد 5، صفحه 285، حدیث 49.»؛ دین محبت است و محبت دین است. مستنا بسن خاتم أنبیائک خدایا در این ماه مبارک کمک کن تا من به طریقه رسول الله عمل نموده در عمل به واجبات و مستحبات، در ترک محرمات و مکروهات نیز پیرو سیره و روش و پیامبر (ص) باشم؛ دین پیامبر (ص) دینی ثابت و ابدی است «ان حلال محمد حلال الی یوم القیام و حرامه حرام الی یوم القیام؛ بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد صلی الله علیهم، ج1، ص: 148» برخی فرقه‌های فاسدی که اسم دین را یدک می‌کشند، می‌گویند: اگر پیامبر در حیات مادی بود، آیا باز هم وحی می‌آمد؟ اگر بگویید: بله! می گویند: پس معلوم می شود که دین او کامل نیست و جای تکمیل دارد و لازم است که پیامبر (ص) دیگری هم بیاید ولی متوجه نیستند که وحی که بعنوان قانون و نیاز بشر بود تمام شد و در حجت الوداع هم حضرت فرمود:«یا أیها الناس! والله ما من شئ یقربکم من الجن، ویباعدکم من النار، الا وقد أمرتکم به، وما من شئ یقربکم من النار، ویباعدکم من الجن، الا وقد نهیتکم عنه؛ اصول کافی 2/ 74 ح 2.» هر چه در سعادت شما دخیل بود گفتم. یا عاصم قلوب النبیین

ای خدایی که قلب پیامبرانت را حفظ می‌کنی پس پیامبران معصوم هستند، چون حافظ قلب ایشان خداوند متعال است. مقام عصمت دو نوع است، عصمتی که موجب می‌شود تا انسان گناه نکند، مانند بسیاری از اولیاء الهی که دارای این عصمت هستند و عصمت دیگری هم داریم که خدا ضامن آن است که مخصوص انبیاء و معصومین علیهم السلام می‌باشد./