شفای ناشنوا و نابینا با معجزه امام جواد (ع)

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، معجزه، از مصدر «اعجاز» به معنای درماندگی، ناتوانی و نیز پایان هر چیز است. (معجم مقاییس اللغه، ج 2، ص221) اعجاز، به معنای ناتوان کردن یا ناتوان یافتن دیگری است؛ بنابراین در اصطلاح، عملی است که از سوی برگزیدگان الهی صادر می‌شود، به گونه‌ای که سایرین از انجام چنین عملی عاجزند. امام صادق علیه‌السلام درباره علت عطای معجزه به انبیاء و برگزیدگان الهی فرمود: لِیَکُونَ دَلِیلًا عَلَی صِدقِ مَن أَتَی بِهِ وَ المُعجِزَهُ عَلَامَه لِلَهِ لَایُعطِیهَا اِلَا أَنبِیَاءَهُ وَ رُسُلَهُ وَ حُجَجَهُ لِیُعرَفَ بِهِ صِدقُ الصَادِقِ مِن کَذِبِ الکَاذِب؛ برای آنکه دلیل بر صدق و راستی گفتار ایشان باشد، و معجزه علامت و نشانه‌ای است که خداوند عطا نمی‌فرماید مگر به انبیا و رسل و حجج خود، تا درستی گفتار راستگو و دروغ دروغگو شناخته شود.» (علل الشرائع، ج1، ص122)

زندگانی رسول خدا صلی الله علیه و آله و اهل‌بیت وحی سرشار از معجزات و کرامات است. این بزرگواران منطبق بر رویدادهای عصر خویش به اذن‌الله معجزاتی بروز می‌دادند که هر فرد عاقل و پذیرای حق را به تحسین و تعجب وا می‌داشت و بر کوردلی و سخت‌دلیِ منافقان و دشمنان می‌افزود؛ معجزاتی که مردم تا قبل از آن صرفاً در تاریخ انبیای گذشته خوانده بودند، اما اکنون پس از گذشت سال‌ها از عروج آخرین پیامبر یعنی عیسای نبی (ع) به آسمان‌ها، فراتر از آن معجزات را از سوی برترینِ خلفا و برگزیدگان الهی شاهدند.

با مرور زندگانی امام جواد علیه‌السلام معجزاتی از آن امام بزرگوار در تاریخ و روایات مشاهده می‌کنیم؛ معجزاتی که به صورت‌های مختلف و با کیفیت‌های متعددی به وقوع پیوسته است؛ از جمله آنکه فردی به نام عماره بن زید می‌گوید: زنی فرزندش را که به کوری مبتلا بود نزد امام جواد علیه‌السلام آورد آن حضرت دست مبارک را بر او کشید و او بینا شد. رَأَیتُ امرَأَهً قَد حَمَلَت ابناً لَهَا مَکفُوفاً اِلَی أَبِی جَعفَر مُحَمَدِ بنِ عَلِی (عَلَیهِ السَلَامُ)، فَمَسَحَ یَدَهُ عَلَیهِ فَاستَوَی قَائِماً یَعدُو، کَأَن لَم یَکُن فِی عَینِهِ ضَرَر. (دلائل الامامه (ط - الحدیثه)، ص: 400؛ اثبات الهداه، ج4، ص408)

در روایتی دیگر فردی به نام ابوسلمه از شفای گوش ناشنوای خود به برکت عنایت امام جواد علیه‌السلام می‌گوید. ابو سلمه گفت خدمت حضرت جواد رسیدم. مدتی بود گوش‌هایم ناشنوا شده بود و چیزی را نمی‌شنید وقتی وارد شدم، ایشان از این ناراحتی من اطلاع داشت. مرا پیش خواند، دست بر گوش و سرم کشید و فرمود بشنو و حفظ کن. به خدا قسم پس از دعای آن جناب دیگر صداهای خیلی آرام را هم می‌شنوم؛ دَخَلتُ عَلَی أَبِی جَعفَر ع وَ کَانَ بِی صَمَم شَدِید فَخُبِرَ بِذَلِکَ لَمَا أَن دَخَلتُ عَلَیهِ فَدَعَانِی اِلَیهِ فَمَسَحَ یَدَهُ عَلَی أُذُنَیَ وَ رَأسِی ثُمَ قَالَ اسمَع وَ عُه فَوَ اللَهِ اِنِی لَأَسمَعُ الشَیءَ الخَفِیَ عَن أَسمَاعِ النَاسِ مِن بَعدِ دَعوَتِهِ. (مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (ابن شهر آشوب)، ج4، ص 390؛ مدینه المعاجز، ج7، ص346)

انتهای‌پیام /