«شنای پروانه» قهرمان کنشگر اجتماعی را به تصویر کشید

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، فیلم سینمایی شنای پروانه در نهمین هم‌اندیشی سینما انقلاب به نمایش درآمد و پس از آن نشست نقد و بررسی این فیلم با حضور احسان سالمی، علی عبادی و علیرضا خوشکام برگزار شد. در ابتدای این نشست علیرضا خوشکام نظر خود را در مورد فیلم مطرح کرد و گفت: این اثر به عنوان یک فیلم اولی قابلیت‌های تکنیکی قابل قبولی دارد و اگر آن را با فیلم‌های دیگر مقایسه کنیم می‌بینیم که از نظر روایت و قصه‌گو بودن یک سر و گردن بالاتر است؛ البته به نظرم این موضوع به خودی خود ارزش نیست و باید ابعاد بیشتری از آن مورد بررسی قرار گیرد. علی عبادی در مورد فیلم شنای پروانه گفت: در مورد این فیلم باید بگویم که بخش فرمی کار، قوی است. دو سال پیش محمد کارت در جشنواره فیلم کوتاه یک کار اولی بود و مشخص بود که دست پر به سینما آمده است. او فرم را به خوبی می‌فهمد و فکر می‌کنم مهمترین دستاوردی که این فیلم برایش داشت این بود که نشان داد فرم را بلد است. احسان سالمی با اشاره به وجود قهرمان کنشگر اجتماعی در این فیلم گفت: بر کسی پوشیده نیست که این فیلم یکی از فیلم‌های خوب جشنواره امسال بود و سطح آن از یک فیلم اولی بسیار بالاتر بود. باید این فیلم را معرفی قهرمان کنشگر اجتماعی بدانیم؛ در سینمای اجتماعی ما شخصیت‌ها و کاراکتر‌ها یا درگیر انفعال هستند و یا می‌خواهند خودشان را با یک سری رفتار‌های نادرست به عنوان قهرمان نشان بدهند. این فیلم با وجود این که پتانسیل زیادی داشت که به ورطه همان فیلم‌ها بیفتد، اما آن مسیر را نرفت و پایان امیدبخشی داشت. اغلب پایان‌بندی فیلم‌های اجتماعی ما عمدتا بد است، اما این فیلم پایان‌بندی داشت که به نظرم باب جدیدی را در سینمای اجتماعی ما باز کرد. این پایان‌بندی به ما نشان داد که می‌توان قهرمان کنشگر اجتماعی داشت و می‌توان پایان امیدبخشی را برای فیلمی که ناراحت‌کننده است درنظر گرفت. وی اضافه کرد: شنای پروانه یکی از معدود فیلم‌های جشنواره امسال بود که از نظر بازیگری پر و پیمان بود. در حقیقت همه بازیگران توانسته بودند که از پس نقش خود بربیایند و آن را خوب اجرا کنند. مثلا شخصیت مصیب نقش بسیار خوبی داشت و تعجب کردم که چرا کاندید نشد. من به عنوان کسی که در جنوب شهر متولد و بزرگ شده‌ام می‌گویم که این شخصیت‌ها برایم باورپذیر بود و راحت با آنان ارتباط برقرار کردم. علی عبادی با اشاره به قهرمانان این فیلم گفت: همان‌طور که اشاره شد، قهرمانان این فیلم قهرمان عمل‌گرا هستند. این موضوعی است که کمتر در سینمای اجتماعی خود دیده‌ایم و از این نظر بسیار مهم است. احسان سالمی با اشاره به مستندساز بودن کارگردان این فیلم گفت: محمد کارت به واسطه تجربه خود در سینمای مستند سعی کرده است برای باورپذیرتر کردن فیلم خود شاخ و برگ به داستان بدهد و آن را بارور کند. در این فیلم چند شخصیت را می‌بینید که به نظر فرعی بودند، اما اصل داستان را آنان پیش می‌بردند. حضور این افراد در فیلم بسیار هوشمندانه بود. کارگردان سعی کرده است که با پی‌رنگ‌ها و حرف‌هایی که می‌زند آرام آرام اصل داستان را به ما بگوید. به نظرم این فیلم می‌توانست در بخش فیلمنامه در کنار فیلم خورشید شانس بیشتری برای این جایزه داشته باشد و فکر می‌کنم که در این حوزه بدان جفا شد. علیرضا خوشکام در پاسخ به سوالی پیرامون وجود صحنه‌های غیراخلاقی در فیلم‌های سینمایی گفت: بازنمایی شرب خمر یکی از اتفاقاتی است که بسیار بد است، اما در جشنواره امسال و در بسیاری از فیلم‌ها شاهد آن بودیم. در اینجا تقبیح آن رخ داد و کسانی که مردم از رفتنشان آرامش پیدا کردند کسانی بودند که شرب خمر می‌کردند. در طرف مقابل نباید فراموش کنیم که نشان دادن شرب خمر باعث عادی‌سازی این اتفاق می‌شود. مسئله دیگر موضوع قصاص است و این فیلم نسبت به قصاص دیدگاه مثبتی دارد. در این فیلم برای کسی که می‌خواهد قصاص بشود خوشحال هستیم و این نکته بسیار مهم است. دوگانه اصلی که فیلم سعی دارد برای ما بسازد تقابل بین انتظار و عملگرایی است.