شهادت در نظر محمدعلی بهمنی

محمدعلی بهمنی در 27 فروردین 1321 در دزفول متولد شد. آشنا شدن او با فریدون مشیری سبب شد تا نخستین شعرش را در زمانی که 9 سال داشت، در مجله «روشنفکر» چاپ کند. بهمنی کارهای فرهنگی متفاوتی مانند همکاری با نشریه‌ها، حضور در رادیو و مدیریت انتشارات را تجربه کرده و مدتی نیز ریاست شورای شعر و ترانه دفتر موسیقی وزارت ارشاد را بر عهده داشته است. او در سال 1378 به‌عنوان برترین غزل‌سرای ایران تندیس «خورشید مهر» را دریافت کرد. بهمنی در عرصه ترانه نیز آثار قابل توجهی دارد که توسط خوانندگان مختلفی اجرا شده است. از آثار او به «عشق است»، «خوب‌ترین حادثه می‌دانمت» و «من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم» می‌توان اشاره کرد.

شعر «هنگامه محشر» از محمدعلی بهمنی - از دفتر «شهادت‌نامه»:

بی‌سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‌برد بی‌پرسش و بی‌پاسخ، می‌رفت و مرا می‌برد

ها! گفت تماشا کن گُلخاک شهیدان را خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‌برد!...

هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود آن پای که بی‌سر بود، تن را چه رها می‌برد

رو سوی خطر می‌رفت، یا سیر و سفر می‌رفت؟! هم باورمان می‌داد، هم باورمان می‌برد

پیری که غریبی را، از کرب‌وبلا آورد این بار غریبان را، تا کرب‌وبلا می‌برد!

55245