شکست یا پیروزی در دیپلماسی؟ | عباس عبدی: در بازی «وجودی» نتیجه دیر و زود دارد، ولی سوخت و سوز ندارد
اقتصادنیوز: بازیکنان ماهر زودتر بازی بی‌نتیجه را واگذار می‌کنند. چون می‌دانند که قرار نیست اتفاق خارق‌العاده‌ای رخ دهد. پیشنهاد مشخص این است که بیایید از این منظر به ماجرای هسته‌ای و روابط خارجی نگاه کنیم، قطعا راه خروج موفقیت‌آمیز پیدا می‌شود.
به گزارش اقتصادنیوز، عباس عبدی روزنامه نگار و فعال سیاسی اصلاح طلب در روزنامه اعتماد در یادداشتی نوشت:
برخی از بازی‌ها هستند که پایان آن فقط با شکست یک طرف و پیروزی طرف مقابل تعریف می‌شود. حتی اگر لازم باشد، قرعه‌کشی هم خواهد شد تا نتیجه حذف و بقای دو طرف بازی معلوم شود. نتیجه برخی دیگر از بازی‌ها، با یک پیروزی یا یک شکست معلوم نمی‌شود. دو یا چند بازی نتیجه را روشن می‌کند. این نوع بازی‌ها در فوتبال برحسب مورد در قالب بازی‌های دوره‌ای، و رفت و برگشت، یا حذفی با یک بازی هستند.
در بازی حذفی حتی اگر شده با ضربات پنالتی باید نتیجه را یکسره کرد. در تک بازی حذفی، پذیرش ریسک به نسبت بالا است. چون اگر نبری به کلی حذف می‌شوی. ولی در بازی رفت و برگشتی، نه شکست به معنای رسیدن به پایان دنیا است و نه پیروزی پایان بازی و رسیدن به موفقیت است. اتفاقا پیروزی می‌تواند موجب غفلت و غرور شود و در دور بعدی منجر به شکست گردد و برعکس شکست، موجب انگیزه و اصلاح روش‌ها می‌شود. به دلیل همین ویژگی است که بهترین و جذاب‌ترین بازی‌ها آنهایی هستند که اصطلاحا، تیم‌های بازنده حتی با فاصله زیاد، ورق بازی را برمی‌گردانند و پیروز می‌شوند. حتی در زمین حریف هم این کار را انجام می‌دهند.
اگر از این زاویه نگاه کنیم بازی سیاست خارجی ایران را می‌توانیم به گونه سازنده‌تری ببینیم. در درجه اول اگر این بازی را «وجودی» کنیم، به‌طور طبیعی انتظار می‌رود که بازنده نهایی باشیم. در بازی «وجودی» میان ایران و طرف‌های مقابل هیچ چشم‌انداز روشنی وجود ندارد. نتیجه دیر و زود دارد، ولی سوخت و سوز ندارد. روندها و داده‌ها خیلی روشن هستند که کدام طرف ماجرا بازنده یک بازی «وجودی» است. در این ساختار از بازی، شکست به معنای خروج کامل از بازی است.
ولی اگر مفهوم و زمین بازی تغییر کند، در این صورت بازی با پیروزی یا شکست تمام نمی‌شود. نه پیروزی باید موجب غرور و غفلت شود و نه شکست می‌تواند به منزله پایان و ناامیدی تلقی شود. بلکه برعکس شکست می‌تواند انگیزه‌ای برای برد بعدی باشد، البته نه در بازی «وجودی». به نظر می‌رسد برخی نیروها علاقه دارند که بازی کنونی سیاست خارجی را وجودی تعریف کنند، لذا شکست را به منزله پایان بازی و خروج از آن می‌دانند، در نتیجه تعاریف از نتیجه بازی را تغییر داده و می‌خواهند بازی را تا حصول نتیجه نهایی و زدن سوت پایان آن‌که معلوم است چیست، ادامه دهند.
در حالی که شطرنج‌بازان خوب می‌دانند که با توجه به بازی طرف مقابل خود در چه زمانی و پیش از مات شدن، بازی را واگذار کنند و دنبال بازی بعدی بروند و این رفتار را هم اصلا بد نمی‌دانند. اتفاقا بازیکنان ماهر زودتر بازی بی‌نتیجه را واگذار می‌کنند. چون می‌دانند که قرار نیست اتفاق خارق‌العاده‌ای رخ دهد. پیشنهاد مشخص این است که بیایید از این منظر به ماجرای هسته‌ای و روابط خارجی نگاه کنیم، قطعا راه خروج موفقیت‌آمیز پیدا می‌شود.
همچنین بخوانید- هشدار صریح عباس عبدی درباره رشد جمعیت صفر | تکرار آمار فرزندآوری و آینده جمعیت کشور مثل صحرای کربلا شده است | تا اقتصاد و تحریم حل نشود منتظر افزایش فرزندآوری نباشید
- عباس عبدی: نظام تصمیم‌گیری، نه برنامه‌ای روشن دارد نه گوش شنوا | تنها نکته مثبت این است که پزشکیان دست‌کم کار را خراب نمی‌کند + فیلم
- سقوط آزاد سطح سیاست ایران از دوره احمدی نژاد به روایت عباس عبدی | حتی اگر رونالدو را به یک تیم دسته دو بیاورند آن تیم خواهد باخت
- واکنش عباس عبدی به بازداشت‌های اخیر / برخی فکر می‌کنند که سیستم به تنظیمات کارخانه بازگشته است