قنبری: انجمن‌های علمی برای مسائل کشور، راه‌حل دارد / وفاق در دانشگاه باید حول محور علم باشد + فیلم
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مبینا حسینی‌فرد؛ انجمن‌های علمی از آن دست مجموعه‌هایی است که ظرفیتشان بسیار بیشتر از نتایجشان است. این ناهمخوانی توانایی و آثار، سبب شد تا این پرسش مطرح شود؛ چرا انجمن‌های علمی که می‌توانند تمام دانشجویان را صرف نظر از هر عقیده و یا گرایش سیاسی در زیر پرچم علم جمع کرده و مسائل کشور را فارغ از اختلاف نظر‌ها حل کنند چنانکه باید مورد توجه قرار نگرفته...
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مبینا حسینی‌فرد؛ انجمن‌های علمی از آن دست مجموعه‌هایی است که ظرفیتشان بسیار بیشتر از نتایجشان است. این ناهمخوانی توانایی و آثار، سبب شد تا این پرسش مطرح شود؛ چرا انجمن‌های علمی که می‌توانند تمام دانشجویان را صرف نظر از هر عقیده و یا گرایش سیاسی در زیر پرچم علم جمع کرده و مسائل کشور را فارغ از اختلاف نظر‌ها حل کنند چنانکه باید مورد توجه قرار نگرفته و از طرف مسئولان با بی‌مهری مواجه می‌شوند؟ نهاد‌های مختلف دولتی و غیر آن چرا برای حل مسائل کشور دست خود را جلوی هرکسی دراز می‌کنند و خالی برمی‌گردانند در حالی که راه‌حل در دستان دانشجویانی است که علم را محور قرار داده‌اند. این پرسش‌ها سبب شد تا با جناب آقای حسن قنبری، دبیر انجمن علمی مدیریت کسب و کار به گفتوگو بپردازیم.
* گفتوگو را با این پرسش آغاز کنیم انجمن علمی کسب و کار به چه منظوری ایجاد شده است؟
قنبری گفت: انجمن‌های علمی بر اساس شاخص‌های درسی دانشگاه‌های مختلف ایجاد می‌شوند. دو مدل انجمن علمی داریم، انجمن‌های علمی رشته‌ای و انجمن‌های علمی بین‌رشته‌ای. اگر بخواهم مثال بزنم انجمن علمی کسب و کار یک انجمن علمی رشته‌ای است. انجمن علمی رباتیک یک انجمن علمی بین رشته‌ای است، چون گاهی دو سه تا رشته درگیر این مسئله هستند. علت شکل‌گیری انجمن علمی رشته کسب و کار به جهت فضای درسی و اهمیتی است که شاخص کسب و کار در کشور ما دارد و ما تلاش می‌کنیم در همان حوزه ترویج مباحث کسب و کار و شاخص‌های علمی که در دروس وجود دارد پیش برویم حالا اگر نیاز باشد من جلوتر خواهم گفت چرا انجمن‌های علمی اهمیت دارند و چه دیدگاهی را دنبال می‌کنند.
*قبل از اینکه وارد بحث اصلی شویم انجمن‌های علمی چه‌قدر شنیده می‌شوند برای مثال در دیدار سالانه مقام معظم رهبری با دانشجویان آیا انجمن‌های علمی هم تریبون دارند؟ اگر تریبونی داشتید چه نکاتی در رابطه با کسب و ار برای شما اولویت داشت که مطرح شود؟
سوال بسیار خوبی است. متاسفانه نه در دیدار رمضانی و نه در دیدا‌های دیگر، هیچ کدام از انجمن‌های علمی نه فقط انجمن علمی کسب و کار تریبون ندارند. بیان این نکته هم فکر می‌کنم ارزشمند است که ما در حال حاضر بیش از 8000 انجمن علمی در سطح کشور داریم و عجیب است که چرا یک مجموعه‌ای با این ظرفیت تریبون ندارد! هر انجمن علمی بین 5 تا 9 تا هیئت مرکزی دارد که دانشجویانی عضو آن هستند یعنی یک خانواده بسیار بزرگی را تحت پوشش قرار می‌دهد ولی چرا تریبون ندارند؟ علی‌الخصوص اینکه انجمن علمی ذاتا بر اساس اهدافش مبانی و گفتمانی که دارد که علم محور است چرا در یک همچین دیدار‌هایی نباید تریبون داشته باشد؟ برای ما هم عجیب است.
در رابطه با پرسش دوم، با توجه به نیاز روز کشور ما اینکه علم محوریت داشته باشد بسیار حائز اهمیت است. برای نشان دادن اهمیت علم، می‌خواهم گریزی بزنم به فرمان امام راحل در تشکیل بسیج دانشجویی، حضرت امام یک مطلبی رو آنجا بیان می‌کنند و آن این است که «در دانشگاه‌ها وفاق و وحدت داشته باشید». وفاق، حول محور یک موضوع شکل می‌گیرد. مسئله محوری در دانشگاه آیا چیزی به غیر از علم هست؟ علم، تنهاترین شاخص محوری در دانشگاه‌هاست. شاید شما در یک دانشگاهی اقلیت‌های دینی داشته باشید یعنی ممکن است نتوان دانشگاه را حول محور یک دین جمع کرد، عقاید سیاسی هم همینطور است شاید تشتت عقاید وجود داشته باشد، اما علم، ستون قائمه خیمه دانشگاه است.
انجمن‌های علمی با توجه به ذات علم‌محوری که دارند می‌توانند این نقش را به خوبی ایفا کنند همانطور که همین الان هم در بدنه دانشگاه‌ها دارند این نقش را ایفا می‌کنند. اگر انجمن‌های علمی صاحب تریبون بودند نکات مهمی مطرح می‌شد. ما برای مسائل مختلف کشور در بدنه انجمن‌های علمی راهکار‌های ملموس قابل حل داریم. راه‌هایی که با استفاده از آنها که می‌توانیم از این فضای موجود در کشور گذر کنیم و ما و دوستان ما در بدنه انجمن‌های علمی همه دانشگاه‌ها اعلام آمادگی را داشتند و دارند که به کشور به دولتمردان در رفع مسائل کمک کنند.
برگردیم به بحث کسب وکار من این را بیان کنم یک شاخصی داریم به نام شاخص تسهیل فضای کسب و کار، محوریت این شاخص در دنیا بر اساس میزان عملکرد کشور‌ها در ایجاد کسب و کار است یعنی اگر امروز بخواهید کسب و کاری راه‌اندازی کنید برای شما در کدام کشور راحت‌تر است؟ برخی کشور‌ها رتبه‌های پایین تری دارند تک رقمی هستند. متاسفانه، کشور ما در این شاخص، سه رقمی است. یکی از موارد در تعیین این شاخص، تعداد روزی است که طول می‌کشد تا شما کسب و کار خودتان را راه اندازی کنید مثلا در کشور عراق - جزو خاورمیانه و کشور همسایه ما هم هست - این عدد، 7 روز است، در کشور ما 45 روز الی دو ماه، یعنی 45 الی 60 روز طول می‌کشد شما یک کسب و کار راه اندازی کنید. عراق که به لحاظ زیرساخت از ما عقب‌تر است.
مطلبی از دکتر ستاری نقل کنم، ایشان می‌گفتند: «همین الان بروید گوسفند وارد کنید که درون کشور ایجاد اشتغال شود باید 40 مجوز بگیرید. اگر بروید گوشت قرمز بیاورید که تماما مصرف کننده گرایانه است و هیچ آورده اقتصادی برای کشور ما ندارد باید 4 مجوز باید بگیرید. اگر بخواهید قاچاق کنید هیچ مجوزی لازم نیست.» یعنی افضای کسب و کار در کشور ما چنین وضعیتی دارد.
*معاونت بهبود فضای کسب و کار در دولت قبل، اقداماتی در راستای تسهیل مجوز انجام داد آیا مثمر ثمر بود؟
بنده از همان درگاه، حدودا ده مجوز دارم. هموطنان می‌توانند تست کنند. مجوز‌های مختلفی صادر می‌شود ولی در خودش هم بیان شده است تا از آن دستگاه مربوطه دریافت مجوز نکردید. مجوز در این درگاه اعتباری ندارد.
برگردیم به بحث انجمن علمی، آیا در انجمن‌های علمی به طور خاص، رشته کسب و کار می‌توان ارتباطی بین وزارتخانه‌ها ایجاد کرد تا برای مثال در کسب و کار و ایجاد اشتغال برای دانشجویان زمینه‌سازی شود؟
من یک مورد پسینی را نسبت به این مبحثی که طرح فرمودید بیان کنم ببینید ذات انجمن‌های علمی این هست که تراز دانشجوی ما را یک پله از سایر دانشجویان بالاتر ببرد. یعنی چه؟ وقتی دانشجو هستید مباحثی که در دانشگاه‌ها بیان می‌شود با اون مباحث روزی که در جامعه هست تفاوت دارد. متاسفانه ساحت علم ما از ساحت واقعی علم در جامعه عقب مانده است. اخیرا یک درس دو واحدی فناوری اطلاعات داشتم هنوز داشت در رابطه با رم و هارد رو توضیح می‌دهد! در حالی که علم از این مسائل گذر کرده است ما الان بحث کوانتوم را داریم بحث‌های مثلا هوش مصنوعی و موارد این چنینی داریم که اینها خیلی ضعیف و گنگه ولی خب موضوعات درسی هنوز درهمان پله باقی مانده است. در رشته کسب و کار هم همینطور است مثلا در هنگام تدریس گفته می‌شود برای کسب و کار چهار شاخص داریم در حالی که در بازار 8 شاخص وجود دارد. انجمن علمی اینجا نقش ایفا میکند من رو می‌رساند به تراز بازار که راحت‌تر بتوانم شغل پیدا کنم.
جنبه بعدی که وجود دارد انجمن‌های علمی می‌توانند پل ارتباطی بین دستگاه‌های مختلف با دانشجو و وزارت علوم باشد تا دانشجوی بتواند به سهولت وارد فضای کسب و کاری خودش شود این پل بودن چه‌زمانی خود را نشان می‌دهد وقتی که جایگاه گذاری و ارزش گذاری بریا انجمن وجود داشته باشد وقتی ما در 16 آذر دیدار رئیس جمهور و مثلا دیدار‌های رهبری تریبون نداریم وقتی شما جایگاه گذاری نمی‌کنید نمی‌توانید انتظار داشته باشید که کاری پیش‌برود متاسفانه یکی از دلایل این است. هرچند دوستان ما به جد دارند در بدنه دانشگاه‌ها تلاش می‌کنند ولی خب به جهت همین نوع برخورد‌ها نتوانستند آن چیزی که می‌توانستند انجام دهند را بروز دهند.
انجمن علمی این ظرفیت را دارد که با توجه به قدرت تجمیعی که دارد دانشجو‌ها را دور هم آورده و مسائل کشور را حل کند ولی حمایتی از جانب مسئولین نمی‌بیند. نکته این است که حمایت شاید اتفاق هم بیفتد ولی نه آنطور که باید. نهاد ناظر بر انجمن‌های علمی که ریاست آن با رییس دانشگاه و دبیر آن معاون فرهنگی است جلساتش را مرتب برگزار نمی‌کند، یعنی نهاد ناظر بر این فعالیت‌ها که باید حمایت و نظارت کند برگزار نمی‌شود. دانشگاه تراز اول می‌شناسم که جلسه برگزار نمی‌کند.
در چنین شرایطی، انجمن علمی چه جوری باید برنامه بگیرد، اجرا کند، هزینه هایش از کجا تامین شود؟ البته عرصه میدان وزارتخانه نیست، عرصه میدان دانشگاه‌ها هستند ببینید شاید دوستان تشکل‌های دانشجویی از ما ناراحت شوند ولی انجمن علمی آن فرزند خانواده است که نان آور هم هست، چون کار میکند برای دانشگاه آورده می‌آورد، بار علمی اضافه میکند، تولید ثروت علم میکند، اما تشکل‌های مازاد چی هستند؟ تشکل‌ها فعالیت‌هاشون در چه قالبی است؟ شما نگاه کنید به چه شکلی دارند فعالیت می‌کنند ولی حمایت از اون‌ها کجا و حمایت از انجمن‌های علمی کجا؟ همین دیدار‌ها اعم از دیدار با رهبری و رییس جمهور درست چیده نمی‌شود در تعیین تریبون‌ها، وزارت علوم در سایه نهاد قرار گرفته است. همین‌ها سبب دور شدن دانشجو‌ها از ساحت علم است. همین‌ها دانشجو را از مسیرخارج میکند دانشجو به اینجا می‌رسد که ساحت علم در داتشگاه، کم‌رنگ است.
دانشجویان ما در دانشگاه تبدیل به محصل شدند فاصله بین خانه و کلاس را طی می‌کنند آن جنبش دانشجویی که وجود داشت دیگر وجود ندارد ما همه تلاشمان رو می‌کنیم ولی وقتی مجوزی که می‌خواهیم به ما داده نمی‌شود، حمایت مالی و پشتیبانی که می‌خواهیم صورت نمی‌گیرد مجبوریم به حد وسعی که هست فعالیت کنیم.