مرگ مغزی، مسیری بدون بازگشت به زندگی

دکتر محمدرضا مدبر روز سه شنبه با اعلام این مطلب افزود: چالش اصلی تیم پیوند برای جلب رضایت خانواده های اصلی افراد دچار مرگ مغزی این است که برخی از آنان، مرگ مغزی را همان کما می پندارند و امید به حیات مجدد فرد دچهار این عارضه دارند.

وی یادآورشد: در مرگ مغزی، به دلایل مختلف، خون رسانی به مغز قطع، بافت مغز از بین می رود و ارگان هایی مانند ریه، قلب و کلیه ها تا مدتی محدود به کمک دستگاه های کمک تنفسی، داروها و تغذیه مصنوعی حفظ می شوند و در صورت قطع این اقدامات، ارگان ها نیز از بین می روند.

به گفته رئیس اداره نظارت و اعتباربخشی معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی قزوین در کما، بیمار حیات دارد و قابل برگشت است.

وی، سخت ترین و اصلی ترین مرحله فرایند اهدای عضو را رضایت گرفتن از خانواده فرد دچار مرگ مغزی دانست و افزود: پس از شناسایی و تایید مرگ مغزی توسط متخصصان این امر، رضایت گرفتن از خانواده فرد دچار مرگ مغزی، برای پذیرش مرگ عزیزشان و اعلام رضایت برای استفاده از اعضای قابل اهدای او صورت می گیرد.

مدبر تصریح کرد که با گرفتن هر رضایتی برای اهدای اعضای فرد دچار مرگ مغزی، حداقل می توان جان هشت بیمار نیازمند اهدای عضو را نجات داد.

به گزارش ایرنا، نهادینه سازی فرهنگ اهدای عضو از بیماران مرگ مغزی در دو دهه گذشته در کشورمان از رشد چشمگیری برخوردار بوده است، اما تا رسیدن به وضعیت مطلوب هنوز فاصله زیادی وجود دارد. به گفته دست اندرکاران حوزه پیوند اعضا در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، سالانه سه تا پنج هزار نفر به علت ضربه مغزی ناشی از تصادف و یا بیماریهای مختلف در ایران دچار مرگ مغزی می شوند که اهدای اعضای آنان می تواند زندگی را به بیماران دردمند زیادی هدیه کند، حال آنکه تنها حدود یک چهارم این مرگ ها منجر به پیوند عضو می شود. علی رغم تلاش هایی که برای افزایش آگاهی جامعه در این خصوص صورت گرفته و می گیرد، هنوز اعضای سالم زیادی از بیماران مرگ مغزی، به علت تصور اشتباه عامه مردم، که گمان می کنند ممکن است معجزه ای شده و بیمار به زندگی برگردد، در زیر خاک مدفون می شود

• استان قزوین
• اهدای عضو