مسئله حجاب و اختلال در دستگاه‌های فرهنگی، فکری و سیاسی!
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، علی حامدین: «لایحه حمایت از خانواده از طریق ترویج فرهنگ عفاف و حجاب» پس از چندین بار رفت و برگشت میان مجلس و شورای نگهبان، در نهایت و با رفع ایرادات، تبدیل به قانون شد. قانونی که فرای انتقاداتی که به آن وارد است، حرکت قابل توجهی در جهت سامان دادن به وضعیت حجاب و ترویج فرهنگ عفاف محسوب می‌شود. طبیعی است که اگر انتقادی هم توسط مسئولین کشور به...
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، علی حامدین: «لایحه حمایت از خانواده از طریق ترویج فرهنگ عفاف و حجاب» پس از چندین بار رفت و برگشت میان مجلس و شورای نگهبان، در نهایت و با رفع ایرادات، تبدیل به قانون شد. قانونی که فرای انتقاداتی که به آن وارد است، حرکت قابل توجهی در جهت سامان دادن به وضعیت حجاب و ترویج فرهنگ عفاف محسوب می‌شود.
طبیعی است که اگر انتقادی هم توسط مسئولین کشور به این قانون وارد باشد، باید کوشید که آن را تصحیح کرد نه آنکه قانون حجاب و عفاف را به صورت کلی زیر سوال برد. نهایی شدن این قانون به سنگ محکی مبدل شده است تا عیار اعضای خانواده دولت را در دغدغه‌مندی فرهنگی بسنجد. اما متاسفانه گویا این قانون برای آن‌ها یا از موضوعیت برخوردار نیست یا اگر هم موضوعیت دارد، به عنوان عاملی برهم زننده «وفاق ملی» تلقی می‌شود.
محمدرضا عارف؛ معاون اول رئیس جمهور در هشتاد و هشتمین جلسه هیأت امنای سازمان اسناد و کتابخانه ملی اظهار کرد: «نهاد‌هایی مثل کتابخانه ملی، فرهنگستان‌ها و دانشگاه‌ها باید به دولت بگویند که در شرایط کشور مسئله اولویت چیست، ما به عفاف و حجاب اعتقاد داریم، اما آیا در این شرایط کشور، این مساله باید مهمترین مسئله کشور شود؟»
وی در ادامه ضمن اینکه «وفاق ملی» را امری دوسویه دانست گفت: «وفاق ملی به این معنا نیست که حاکمیت هر چه گفت مردم بگویند چشم.»
براساس این گفته‌ها بنظر می‌رسد تبعیت از تصمیم مجلس در همه موضوعات، مورد تایید نظر وفاق ملی نیست! اینجاست که دُم خروس بیرون می‌زند و وفاق بی‌قید و شرط ادعایی، مشروط می‌شود.
گذشته از این‌ها، اتفاقات اخیر حکایت از گزینشی کار کردن دولت در موضوع کنش فرهنگی دارد. دولت بجای اولویت دادن به مسائل فرهنگی - اجتماعی کشور براساس ضرورت هویتی، سلیقه خود را معیار قرار داده است. با همین دست فرمان است که عارف به عنوان معاون اول رئیس جمهور یک کشور اسلامی، در اولویت بودن موضوع حجاب به عنوان یکی از مسائل کشور شک داشته و دست به دامن «نهاد‌هایی مثل کتابخانه ملی، فرهنگستان‌ها و دانشگاه‌ها» می‌شود.
از سوی دیگر، ما اولویت‌ها به روایت دولت را به خوبی لمس کرده‌ایم. در کشور ما که با مسائل گوناگونی در حوزه فرهنگ، هنر و رسانه دست و پنجه نرم می‌کند، بازگشت آقای عادل فردوسی‌پور باید تبدیل به دغدغه اصلی دولت شود تاجایی که رئیس جمهور شخصا پیگیر بازگشت او روی آنتن می‌شود.
دولت حاضر، مسیر اولویت دادن به حاشیه‌ها و به حاشیه راندن اولویت‌ها را پیش گرفته است. مسیری که دولت کلید به دست یازده و دوازده هم در آن حرکت می‌کرد. روحانی در مناظرات انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، تلاش کرد با تعریف و تمجید هنری از برگ برنده‌ای چون شجریان، بتواند گروه قابل توجه‌تری را از اهالی هنر به سمت خود بکشد و از فضای موجود که در آن تمام علاقه‌مندان به موسیقی و هنر در ایران، سودای بازگشتِ شجریان در فضایی پُر از دوستی و مهر و آشتی را داشتند، به خوبی استفاده کرد.
