«ملاقات خصوصی»؛ عاشقانه‌ای ناآرام و متفاوت

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو- فاطمه قربانی رضوان؛ امید شمس دیگر کارگردان کار اولی چهلمین جشنواره فیلم فجر با «ملاقات خصوصی» نشان داد که کارگردان آینده‌دار دیگری در سینما ایران حضور پیدا کرده است. او در «ملاقات خصوصی» به سمت عاشقانه‌ای نو رفته است؛ عاشقانه ای که تا به حال در سینمای ایران مثال آن نبوده و بدون آنکه درگیر کلیشه شود روایتی جدید را ارائه می‌دهد. «ملاقات خصوصی» مانند بسیاری از فیلم‌های این دوره از جشنواره فیلم فجر براساس داستانی واقعی ساخته شده و امید شمس توانسته از دل ماجرایی حقوقی یک عاشقانه خاص خلق کند.

«پروانه» (پریناز ایزدیار) دختری که پدرش به زندان افتاده و برادرش ایمان بدهکار فراری است. پروانه با پدرش در زندان به طور مخفیانه در ارتباط است. این ارتباط مخفیانه از طریق گوشی یکی از هم‌بندان پدرش یعنی شخصی به اسم «فرهاد» صورت می‌گیرد. فرهاد به واسطه تماس های مکرر با پروانه به او علاقمند می شود و از پروانه می‌خواهد که به ملاقاتش بیاید و این آغازی بر یک ملاقات خصوصی می شود.

در «ملاقات خصوصی» به میزانی که داستان به اواسط خود نزدیک می‌شود این گمان که علاقه و نوع نگاه فرهاد به پروانه احتمالا اتفاقات عجیبی را رقم خواهد زد بیشتر می‌شود. همین هم باعث می شود تا «ملاقات خصوصی» یک داستان صرفا عاشقانه نباشد و بتوان آن را در ابعاد دیگری نیز مورد بررسی قرار داد. در اواسط داستان با روشن شدن ماجرای اصلی قصه، این نگاه صرف عاشقانه به ماجرا شکسته می‌شود و هیجانی توام با اندوه داستان را پیش می‌برد. همین تلفیق نگاه لطیف و عاشقانه با نگاه حقوقی خشک به مسئله زندان و وقایع داخلی آن داستانی جدید را رقم می‌زند که دنبال کردن آن برای مخاطبی که از زندان تا به حال داستان های تکراری تماشا کرده است جدید و پر کشش است.

شخصیت پردازی در «ملاقات خصوصی» به شکل قابل توجهی پردازش شده است و مخاطب می‌تواند کاراکترها و دغدغه و مشکلاتشان را به خوبی احساس و باور کند. پریناز ایزدیار که پیش تر توانایی خود را در کاراکترهای متفاوتی نشان داده در ملاقات خصوصی با ایفای نقش دختری کم برخوردار، مظلوم اما پرجرئت کاراکتر پروانه را به بهترین شکل ایفا کرده است. او در نشست خبری فیلم «ملاقات خصوصی» در پاسخ به سوال تکراری بودن نقش‌ها و ضعف کاراکتر پروانه بیان کرد:«با این حرف موافق نیستم که کاراکتر پروانه اصلاً ضعیف نیست و تنها وقتی عاشق می‌شود کمی متزلزل می‌شود.» هوتن شکیبا هم با بازی در نقش فرهاد نمایش قابل قبولی از خود در کاراکتری جدید نشان داد. او نیز در نشست خبری فیلم بیان کرد که کاراکتر فیلم بسیار از او دور بوده و برای رسیدن به نقش به زندان رفته تا فضای آن را از نزدیک درک کند. بازی خوب او نقش بسزایی در ایجاد تعلیق روند داستان و حفظ آن تا دقایق پایانی فیلم داست. نقش‌های فرعی هم در «ملاقات خصوصی» جایگاه خود را دارند و هرکدام را می توان پازلی برای تکمیل کل روند داستان دانست.

«ملاقات خصوصی» که بیش از 2 ساعت است با دقت در پرداخت به شخصیت‌ها، عدم افت ریتم فیلم با استفاده از لایه‌های ظریف کمدی در موقعیت‌های خاص و کاهش سیاهی صرف داستان، توجه به قابلیت های خاص بازیگران از جمله چهره معصوم پریناز ایزدیار و کلوز‌های متعدد از چهره او و نگاه های هوتن شکیبا که با همین نگاه بخش اعظمی از تعلیق و پرسش اصلی داستان یعنی حقیقت عشق فرهاد به پروانه، مخاطب را تا پایان با خود همراه می‌کند و از جمله اتفاق‌های درست و قابل توجه «ملاقات خصوصی» است.

امید شمس در این فیلم دست از کلیشه‌های رایج زندگی سخت خانواده زندانیان و مسائل زندان برداشته و سراغ مسئله جدیدی رفته که دردناک‌تر از آنچه پیش تر شنیده شده است. حقیقتی که تا به حال از آن سخنی گفته نشده بود و حالا در «ملاقات خصوصی» براساس داستانی واقعی و دراماتیزه شده برای مخاطبان به نمایش گذاشته شده است. پرداخت به مسئله مواد مخدر بی‌آنکه از نگاه صرف حقوقی بخواهد به آن پرداخت شود برای کارگردان کاراولی امسال جشنواره فجر سوژه ای ناب بود که به درستی نیز پرداخت شد. سوژه‌ای که داستانی جدید را در دل زندان روایت می‌کند و برای مخاطبی که کمتر اطلاعی از قصه عشق‌های ساختگی زندان دارد جذاب است.