نگاهی به فیلم "در آغوش درخت"| لطیف، شاعرانه و انسانی

خبرگزاری تسنیم- پارسا آتش پر

بابک خواجه پاشا که سابقه کارگردانی در سریال های شبکه استانی آذربایجان غربی را داشته و در فیلمهایی همچون خورشید، قصرشیرین، تو می مانی و... به عنوان بازیگر حضور داشته در اولین فیلم سینمایی خود به نام در آغوش درخت به جشنواره چهلم و یکم فجر آمده است.

فیلم با اشاره به بحران زندگی کیمیا (با نقش آفرینی مارال بنی آدم) و فرید (با نقش آفرینی جواد قامتی) که دوازده سال از زندگی مشترکشان میگذرد، به احوالات کودکان آنها، طاها (با نقش آفرینی اهورا لطفی) و علیسان (با نقش آفرینی رایان لطفی) می‌پردازد. در شرایطی که غالب فیلمهای سینمای ایران با موضوع خانواده، در گروه فیلمهای آپارتمانی و در حال و هوایی تلخ به بیان مشکلات رفتاری زوجین و عدم ارتباط برقرار کردن آنها با یکدیگر در محیطی سرد و بی روح (که این مهم در فیلمبرداری نیز مورد توجه قرار میگیرد) ساخته میشوند و در بسیاری از آنها نویسنده و کارگردان مجبور به نمایش دادن دعواها و درگیری‌های فی مابین دو طرف است تا بدین شکل علاوه بر اینکه نمایشی از عمق فاصله و اختلافاتی که زوجین با هم دارند با ایجاد التهاب و تشویش، بتواند همراهی مخاطب را با خود داشته باشد، در آغوش درخت به بیان ریشه اصلی مشکلات رابطه کیمیا و فرید در محیطی چشم نواز و در ارتباطی دوستانه میپردازد و بدین شکل تا نیمه فیلم، مخاطب در فضایی به دور از تشویش و اضطراب، پیگیر وضعیت کودکان و ارتباط این دو با هم می ماند.

اما درست بر خلاف نیمه اول، با شروع ماجرای گم شدن کودکان، روی دیگری از طبیعت جذاب و تماشایی، که خشن و بی‌رحم است بستر رخدادهای فیلم قرار میگیرد و با پتانسیل بالایی که فیلمنامه دارد، مخاطب را تا آخرین لحظه با خود همراه میکند. بخش قابل توجهی از موفقیتی که فیلم بدان رسید مرهون نقش آفرینی تیم بازیگران آن به ویژه مارال بنی آدم (که بیشتر در تئاتر فعال بوده و با فیلم فروشنده (اصغر فرهادی) فعالیت در سینما را آغاز کرده) و جواد قامتی (که پیشتر او را به دلیل نقش آفرینی در فیلم پوست (برادران ارک) در سینما شناختیم) و بازیگران کودک فیلم است.

در آغوش درخت، قصد خودنمایی و نزدیک شدن ساختگی و تصنعی به سینمای هنری را ندارد. هرچند که لوکشین‌های فیلم از منظر زیبایی‌شناسی دارای جذابیت‌های بصری زیادی هستند و همین موضوع به فیلم کمک کرده و باعث میشود مناظر چشم نواز و تصاویر کارت پستالی مخاطب را برای تماشای فیلم ترغیب کند اما استفاده درست خواجه پاشا از این محیط و خلق سکانسهایی همچون لالایی پیرزن برای کودک، تکان دادن درخت پیوندی توت و بهره گیری درست از آن پلان در سکانس پایانی فیلم و موارد مشابه دیگر به توجه کارگردان و نویسنده به بهره‌گیری از توان بالای طبیعت در جهت تعریف داستان و ایجاد فضاسازی مناسب برای این موضوع است.

هرچند که در آغوش درخت، سرشار از پلان‌ها و سکانس‌های جذاب و تماشایی است و تلاش میکند با بهره‌گیری از اتمسفر غالب در فیلم به خلق خرده پیرنگ‌هایی که رویکرد اخلاقی و انسانی دارند کمک کند، اما برخلاف برخی فیلمها با رویکرد این چنینی، از پیرنگ اصلی خود غافل نمی‌شود و با پرداخت درستی که از شخصیت‌ها در فیلمنامه وجود دارد و بازیگران به تحلیل دقیقی از آن رسیده‌اند مسیر درست فنی و روایی را تا لحظه پایانی خود پیش میگرد. از سویی دیگر فیلم تاکید بر جذابیت‌های توریستی لوکیشن خود ندارد و در توضیح مفاهیم اخلاقی، انسانی و عاطفی خود شعارزده و گل درشت عمل نمی‌کند و مخاطب را در شیوه رویارویی با رخدادها وادار به قضاوت نمیکند و تاکیدی را که بر مفهوم خانواده و اخلاق دارد، به تماشاگر تحمیل نمیکند و تلاش میکند با برنامه‌ریزی درست و با فضاسازی مناسب، مسیر را برای درک دقیق مخاطب از موقعیت پیش آمده و همین طور ایجاد رغبت در او در جهت تحلیل و اندیشیدن در هدف نهایی و انتقال پیام مورد نظر آماده کند.

در آغوش درخت نه تنها در لیست بهترین فیلم اولی‌های جشنواره امسال است، بلکه پتانسیل آن را دارد که به عنوان نمونه ی قابل توجهی از سینمایی که با بهره‌گیری از حال و هوای بومی در فضایی غیرآپارتمانی و با پیامی انسانی و اخلاقی ساخته شده مورد توجه قرار گیرد و به یکی از فیلمهاش شاخص و قابل‌توجه با موضوع و محوریت خانواده بدل شود.