«پرویز خان»، خوب بود، کافی نه!

در روزگاری که سینمای ایران پر است از فیلم های کمدی با بازیگران سرشناس در این حوزه که گیشه ها را هم تسخیر خودشان کرده اند روایت زندگی مردی که الگوی اخلاق بوده دلیل روشنی است بر سبک متفاوت ثقفی و نگاهی که او به سینما دارد.

فیلم های ورزشی معمولا قشر خاص خودشان را دارند و زیاد با گیشه رابطه خوبی برقرار نمی کنند اما بیان کردن بخشی از زندگی فردی که همه می گفتند معلم اخلاق بوده و نظم برایش در اولویت خط بطلانی است بر آنچه که این روزها در سینمای ایران رایج است؛ یعنی فیلم های جشنواره پسند، روشنفکرانه و البته تا حدودی سخیف! البته این را هم باید در نظر گرفت که در این فیلم بیشتر یک قصه‌سازی اتفاق افتاده و بازیکنان کودتاچی در آن زمان خیلی از روایاتی که نشان داده می شود را قبول ندارند.

بدون شک نقطه قوت این فیلم بازی سعید پورصمیمی است که حسابی در نقش خودش فرو رفته بود. هنرمند سینمای کشور که در 80 سالگی چنان نمایشی از خودش بر جای گذاشته که بدون تعارف باید گفت به تنهایی بخش اعظمی از فیلم را پیش برده است.

با این حال نظرها متفاوت است و می خواهم نگاهی ورزشی به فیلم پرویز خان داشته باشم. این اولین کار ثقفی بوده و قطعا اگر چند فیلم دیگر ساخته بود شاید به جزییات بیشتر و بیشتر توجه می کرد اما به عنوان یک خبرنگار ورزشی باید بگویم که چهره خیلی از ورزشکاران شباهت زیادی با بازیکنان فوتبال آن تیم نداشت. شاید تا حدودی قایقران، عابدزاده و زرینچه به واقعیت نزدیک بودند و سایر بازیکنان با فوتبالیست های اصلی فاصله زیادی داشتند.

دوم اینکه اگر یک مخاطب غیر فوتبالی یا غیر ورزشی بخواهد این فیلم را تماشا کند بدون شک گیج خواهد شد. قصه قبل از بازی حساس با کویت در انتخابی المپیک 1988 را روایت می کند. نوشتن چند خط در ابتدای فیلم از نظر من توضیحات کاملی برای شرح یک واقعه نیست.

نکته سوم و باز هم اگر یک غیر فوتبالی و غیر ورزشی بخواهد این فیلم را تماشا کند خیلی از بازیکنان را نخواهد شناخت، چرا که در جریان فیلم آنها به مخاطب معرفی نمی شوند و فقط این اسامی روی بورس هستند، عابدزاده، کریم باوی، زرینچه و نامجو مطلق. این را به این دلیل بیان می کنم که نفراتی که کنار دست من در سینما نشسته بودند تا اواسط فیلم خیلی از شخصیت ها را نمی شناختند! ضمن اینکه بعضی از اسامی بنا به دلایلی که احتمالا خود عوامل فیلم درباره اش توضیح خواهند داد شخصیت حقیقی نداشتند و اصلا مشخص نبود که جایگزین کدام بازیکن حقیقی شده بودند. مثل مهاجم تیم به نام وحید کامیاب که شاید فقط ورزشی ها بدانند که نقش کدام بازیکن را ایفا می کرد!

اما چهارمین نکته انتخاب بازیگر بود. شخصی که نقش احمدرضا عابدزاده را بازی می کرد شاید ته چهره شباهتی به عقاب آسیا داشت (انصافا نقش را هم خوب بازی کرد) اما هرگز قد و قامت دروازه بان چهارشانه ای مثل عابدزاده را نداشت. این بازیگر به قول فوتبالی ها درون دروازه گم شده بود!

به جایش انتخاب جواد زرینچه، رسول کربکندی و خود پرویز خان جای تشکر ویژه ای دارد.

نکته آخر هم اینکه صحنه های فوتبالی و هیجانات فوتبالی در فیلم بسیار کم بود. درست است که شاید نشود مثل خود فوتبال و اتفاقی که سال ها سال قبل افتاده را عینا به نمایش در آورد اما می شد خیلی از پلان ها را فوتبالی تر کرد، به خصوص در رختکن و آنجا که پرویز دهداری دارد برای شاگردانش صحبت می کند.

در نهایت "پرویز خان" اگر برای معرفی دهداری به نسل جدید که نه او را دیده اند و نه شاید نامش را شنیده اند ساخته شده که از نظر من باید گفت هرگز موفق نخواهد بود.

عکس مرتضی رضایی

5757

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1869622