پریدن از خرک بی‌آبرویی!

4 سال پیش وقتی زهرا اینچه درگاهی رای آورد و رییس فدراسیون ژیمناستیک شد خیلی ها توی سرشان می زدند. از مصاحبه هایی که می کردند مشخص بود. روزی نبود برای او حاشیه نسازند. یک روز می گفتند:«زن را چه به ریاست فدراسیون؟» روز دیگر از ناتوانی اش حرف می زدند و فردایش می گفتند:«خودش استعفا می دهد و می رود.» هر چوبی که لای چرخ فدراسیون گذاشتند خود چوب می‌شکست. اینچه درگاهی ماند، مقاومت کرد و در حد و اندازه خودش توانست یک رییس شایسته برای فدراسیون ژیمناستیک باشد. هر چند که نقدهایی هم به عملکرد او وارد است اما آن طور که جامانده ها از پست و مقام می گویند نیست. همان هایی که اتوبوسی آمده بودند و در فدراسیون کوچکی مثل ژیمناستیک چنبره زده بودند. کار خاصی نداشتند اما سر ماه حقوق شان را می گرفتند و خلاص. اینچه درگاهی که آمد سر و سامان زیادی به این ناسامانی ها داد. او در همان روزهای اول ریاست‌اش می گفت که اصلا فدراسیون ما نیازی به این همه آدم ندارد. بهتر است که بودجه را برای ملی پوشان و تیم ملی خرج کرد. همین یک جمله کافی بود تا شمشیرها برایش از رو بسته شود. زدند و زدند و زدند اما در نهایت آنکه نیفتاد فدراسیون ژیمناستیک بود و ملی پوشانی که برای بالابردن پرچم ایران تلاش می کردند. حالا دوباره انتخابات است. خیلی ها ظاهرا کاندیدا شده اند و می خواهند در فدراسیونی خدمت کنند که تخصصی در آن ندارند. مثل همیشه کارمندان وزارت ورزش در صدر هستند. کارمندانی که غیر از کارمند بودن در وزارت خانه تخصص دیگری ندارند اما به واسطه اینکه کارمند وزارتخانه هستند قدم به عرصه رقابت می‌گذارند و برایشان هیچ فرقی نمی‌کند چه رشته و کدام فدراسیون باشد؟ احمد سعادتمند هم آمده. کسی که سال ها در وزارت خانه مشغول به کار بوده و مدیرعامل استقلال هم بوده است. استقلالی ها خاطره خوشی از او ندارند با این حال شیفتگان خدمت بر آن شده اند تا تجربیات و تخصصی که دارند را این بار در رشته ای دیگر به رخ بکشند! این ها را گفتیم تا به قصه اصلی برسیم. زهرا اینچه درگاهی در دوران 4 سال مدیریت خود کارنامه قابل قبولی داشته و از سوی فدراسیون جهانی به عنوان یکی از 20 مدیر برتر زن معرفی شده است. او که سابقه سالها فعالیت در این رشته را به عنوان ورزشکار، مربی، داور و مدیر داشته، حالا برای انتخاب مجدد با سنگ‌اندازی‌هایی رو به رو است. خبری در حد یک شایعه رسیده که عده ای تهدیدش کرده اند که اگر در انتخابات شرکت کنی آبرویت را می بریم! ازاین تهدیدها البته باید ترسید. چرا که سابقه داشته دوستان برای رسیدن به پست و مقام دست به هر کاری بزنند. مثل بی اخلاقی ای که در ماجرای گلناز وکیل گیلانی رییس سابق فدراسیون چوگان انجام دادند. مصاحبه های خود وکیل گیلانی موجود است و او با صراحت از این گفته بود که تهدیدش کرده اند اگر استعفا ندهد عکس های شخصی اش را در فضای مجازی پخش خواهند کرد! یا شادی پریدر. نخستین استاد بزرگ زنان ایران در شطرنج، کسی که نایب رییس فدراسیون را در کارنامه دارد و عضو کمیسیون روابط بین‌الملل کمیته ملی المپیک ایران نیز هم در سوابقش دیده می شود. نکته اینجاست که درباره او هم شایعه شد که تهدید به انتشار عکس های خصوصی اش شده است. پریدر یکی از نامزدهای انتخابات برای فدراسیون شطرنج بود که آچمز شد و نتوانست کاری از پیش ببرد. حالا اما ظاهرا نوبت به تهدید زهرا اینچه درگاهی رسیده است. مشخص نیست که تهدید کنندگان از جانب چه کسانی هستند اما آنچه که مشخص است این است که بیرون گود مانده اند، دست شان کوتاه شده و نمی توانند مثل سابق نفودی در فدراسیون ها داشته باشند. اینچه درگاهی سکوت اختیار کرده و هیچ حرفی نمی زند. این احتمال هم وجود دارد که اصلا صلاحیت‌اش تایید نشود اما لکه ای که در تاریخ ورزش ایران باقی می ماند ناجوانمردی هایی است که یک سری افراد برای رسیدن به قدرت انجام می دهند. آنهایی که شهوت نشستن روی یک صندلی برای شان مهمتر از خیلی ارزش هاست و برای رسیدن به آن هر چیزی را قربانی می کنند.