چالش بحث‌برانگیزی به اسم رنک و مسابقه رنکینگ‌دار برای کشتی ایران
از زمانی که اتحادیه جهانی به صورت منظم و شفاف مسیری برای کسب امتیاز کشتیگیران در نظر گرفته که بر قرعه آنها در مسابقات المپیک و جهانی تاثیر مستقیم دارد، چالش بحث‌برانگیزی بین کارشناسان در خصوص چگونگی حضور در آن به راه افتاده است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، باتوجه به تغییراتی که با هدف ایجاد هیجان بیشتر و جذب اسپانسر و تبلیغات در یک دهه اخیر در شیوه برگزاری مسابقات ایجاد شده، در سال‌های اخیر اتحادیه جهانی کشتی برای چند مسابقه‌اش در تقویم خود امتیازاتی را در نظر می‌گیرد که حضور در آنها می‌تواند امتیاز بیشتری را عاید کشتی‌گیر کرده و در قرعه‌کشی مسابقات المپیک و جهانی تاثیرگذار باشد.
حتی اخیرا نیز جوایز دلاری برای نفرات برتر رنکینگ در نظر گرفته شده و از ابتدای سال میلادی، اتحادیه جهانی زمان و مکان چهار مسابقه رنکینگ‌دار خود را اعلام می‌کند تا تیم‌ها برای شرکت در آن برنامه‌ریزی داشته باشند.
یکی از مواردی که در چند سال اخیر در کشتی ایران زیاد در موردش صحبت شده و کارشناسان و پیشکسوتان کشتی نظرات متفاوتی درمورد آن داشته‌اند، حضور و چگونگی حضور در مسابقات رنکینگ‌دار است.
دو قهرمان روسی که دبیر برای حضور در تیم ملی کشتی آزاد به آنها پیشنهاد همکاری داداز یک سو دیدگاه متفاوتی درخصوص کشتیگیران اعزامی به این رقابت‌ها وجود دارد، آیا منطقی است قهرمان نامدار کشور را در مسابقه غیر رسمی به مصاف حریف اصلی‌اش فرستاد؟ برخی معتقدند کشتیگیران ما هر چه بیشتر مقابل حریفان مستقیم خود قرار بگیرند، این به سود آنهاست، در عین حال اگر در این بین شکستی اتفاق بیافتد برخی این را یک اشتباه بزرگ عنوان می‌کنند که این شکست روحیه کشتی‌گیر را پیش از مسابقه اصلی خراب کرده است.
از یک سو نیز تیم‌های مقابل هم گاها علاقه‌ای به کشتی‌گرفتن با قهرمانان شاخص کشتی ما در مسابقه غیررسمی ندارند و بسیار دیده شده که در تورنمنت‌های این چنینی یکی از دو قهرمان در فینال مقابل حریف نامدارش حاضر نشده تا مبارزه رودررو به مسابقه رسمی کشیده شود.
در برهه‌های مختلف کادرفنی تیم‌های ملی طبق برنامه‌های خود درمورد حضوردر مسابقات رنکینگ‌دار تصمیم‌گیری کرده‌اند و برخی به آن کم‌توجه بوده و برخی نیز اهمیت بیشتری در برنامه‌های فنی خود برای مسابقات رنک‌دار قائل شده‌اند.
در کشتی آمریکا، به عنوان یکی از اصلی‌ترین حریفان جهانی‌مان، شرایط به گونه دیگری و به صورت روتین دنبال می‌شود. مثلا همین امسال، هر یک از کشتیگیران درجه یک و دوی آنها که خواستند در دو تورنمنت اول و دوم رنک‌دار که در کرواسی و مصر برگزار شد، شرکت کردند.
تیم آمریکا در رنک سوم که همزمان با برگزاری فاینال‌ایکس (مرحله پایانی انتخابی تیم ملی) بود، غیبت داشت و حالا قرار است هر دو تیم کشتی آزاد و فرنگی این کشور که برای شرکت در مسابقات جهانی 2023 بلگراد انتخاب شده‌اند، در آخرین مسابقه رنکینگ‌دار که 22 تا 25 تیر در مجارستان برگزار می‌شود، شرکت کنند.
این تصمیمی است که آنها براساس زمان‌بندی مسابقات خودشان اتخاذ کرده‌اند و کشتیگیران آمریکایی هم پیش از شرکت در مسابقات جهانی، در یک مسابقه با فاصله زمانی مناسب محک خواهند خورد و هم امتیاز جمع خواهند کرد.
در همین تیم اما، نکاتی حائز اهمیت است باید به آن توجه کرد.
در وزن 57 کیلوگرم رنک یک از آن توماس گیلمان است، درحالیکه این کشتی‌گیر در فاینال ایکس به زین ریچادرز باخت و به بلگراد نخواهد آمد. درواقع رنک یک، به کار آمریکا و گیلمان نخواهد آمد و از سوی دیگر اگر نماینده سبک وزن ایران هم برفرض رنک بالایی داشت، این رنک عملا در بلگراد خیلی به کارش نمی‌آمد چراکه اگر حریف درجه یک کشتی ایران را بنا به نتایج سال‌های اخیر و در غیبت روس‌ها، کشتیگیران آمریکایی بدانیم، حریف آمریکایی رنک نداشت و هر جای جدول مسابقات جهانی بلگراد امکان رویارویی آنها با هم وجود داشت.
البته که در این وزن هنوز ملی‌پوش ایران مشخص نشده و علیرضا سرلک که قبلا در رنک 57 کیلوگرم بود، شانسی برای حضور در مسابقات جهانی ندارد و انتخاب از بین احمد جوان و میلاد والی‌زاده اتفاق خواهد افتاد.
علاوه بر ویتو آروجا در 61 کیلو که امسال ملی‌پوش آمریکایی‌هاست و او هم رنک ندارد، در وزن 65 کیلوگرم، جایی که رحمان عموزاد رنک یک را از آن خود دارد، حریف آمریکایی‌اش که فینال این وزن بین او و دیاکو میهالیس برگزار شد، در فاینال ایکس به نیک لی باخت و حالا جانشین میهالیس ممکن است در هر مرحله از جدول با عموزاد برخورد کند.
علاوه بر آمریکایی‌ها، این وضعیت گاها در مورد قهرمانان ژاپنی هم مصداق دارد. خیلی از آنها در آستانه المپیک بار دیگر عزم خود را برای ملی‌پوش شدن جزم می‌کنند و به دلیل عدم حضور روتین در مسابقات جهانی و تورنمنت‌ها، اغلب رنک بالایی ندارند، باوجود که در سبک وزن قطعا جزو مدعیان جدی هستند.
در 79 کیلوگرم هم رنک یک از آن جردن باروزی بود که در فاینال ایکس به چنس مارستلر باخت که رنک ندارد. حالا از بین علی سوادکوهی و محمد نخودی هر کدام ملی‌پوش این وزن ایران شوند، حریف آمریکایی را ممکن است در همان مراحل اولیه پیش رو داشته باشند.
گیبل استیوسونِ قهرمان المپیک هم چنین شرایطی دارد. درواقع اگر امیرحسین زارع که اکنون رنک چهار سنگین وزن را بعد از طاها آکگول ترک، گنو پتریاشویلی گرجی و مونختور مغولی در اختیار دارد، حتی اگر نفر اول رنکینگ هم بود باز احتمال رویارویی‌اش با استیوسون که قطعا یکی از مدعیان جدی کسب مدال طلای جهان است، در مراحل ابتدایی وجود داشت. ضمن اینکه در این وزن مدعیان یکی دو نفر نیستند، همه نفراتی که در بالا اسم بردیم، باتوجه به عناوین گذشته‌شان، شانس قرار گرفتن روی سکو را دارند، بنابراین رنک یک چندان به کمک زارع نمی‌آمد و او برای رسیدن به طلای سنگین‌وزن، حریفان سرسخت و مدعی‌ای در پیش خواهد داشت.
حتی در 86 کیلوگرم هم که مدعیان اصلی سالهاست دیوید تیلور آمریکایی و حسن یزدانی هستند، اگر این دو نفر رنک یک و دو را مثل سال گذشته در اختیار داشتند رویارویی آنها فقط در فینال مسابقات بود و حالا این احتمال وجود دارد که در نیمه‌نهایی با هم برخورد کنند.
در 92 کیلوگرم در دو سال اخیر در حالیکه حریف اصلی که جی‌دن کاکس بود، در مسابقات حضور داشت، کامران قاسم‌پور قهرمان جهان شد. حالا که کاکس تغییر وزن داده و در بلگراد حضور ندارد، قاسم‌پور اگر به مسابقات جهانی برسد و مصدومیت مانع از حضورش در بلگراد نشود، او که اختلافش را با حریفان جهانی زیاد کرده، چه نیازی به رنک خواهد داشت؟
با این اوصاف هرچند حضور در مسابقات رنکینگ خوب است و در برخی اوزان می‌تواند کار ملی‌پوش ایران را برای کسب مدال جهانی و سهمیه المپیک راحت کند، اما این در همه اوزان صادق نیست و بهتر است در این خصوص به تصمیم‌گیری کادرفنی وقت تیم‌های ملی اعتماد کرد که قطعا بیشتر از همه به دنبال کسب موفقیت و هموار کردن این مسیر هستند.