چرا «خروج» منحصر به فرد شد؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ محمدرضا عبدالحمیدی در گفتگو با صاحب نیوز در رابطه با فیلم سینمایی خروج بیان کرد: مخاطب عادت کرده است که ابراهیم حاتمی کیا حرف های جدید و نو و فراجناحی بزند و از این رو می توان گفت شاید فیلم خروج، فیلم درخشانی در کارنامه این کارگردان نباشد؛ اما می توان گفت که یک فیلم منحصر به فرد در سینمای ایران است.

وی افزود: نکته ای کمتر گفته شده راجع به فیلم خروج وجود دارد که با یک مقدمه بیان می کنم؛ در طول سال فیلم‌های زیادی ساخته می شود که به ظاهر هیچ ارزش سینمایی و فرهنگی ندارند. فیلم‌هایی که حتی ممکن است کسی صدای آن را نشنود و در سوپرمارکت ها در کنار سایر محصولات به فروش می رسد و طیف گسترده ای آن را نمی بینند، این دسته از فیلم ها یک تأثیر بسیار مهمی دارند و سازندگان آن ها اتفاقا با هوشمندی به سراغ این ظرفیت سینما می روند و این است که چنین فیلم‌هایی با تکثرشان در واقع الگویی برای سبک زندگی می شوند و آن سبک را برای مردم تعریف و تبیین می کنند.

عبدالحمیدی ادامه داد: این فیلم ها آن قدر تکرار می شوند تا ظرف مدت 5 تا 10 سال تغییراتی را در فرهنگ عمومی مردم پدید می‌آورند و علایق و ذائقه عمومی جامعه را تحت الشعاع پیام‌های خود در می آورند.

منتقد حوزه فیلم و سینما خاطر نشان کرد: سال هاست در سینما تلاش شده تا مدل خاصی از زندگی را به جوان ها معرفی کنند؛ الگوهای رفتاری مانند سیگار، عصبانیت، ارتباطات ناسالم، رفتارهای خانوادگی خاص و موسیقی های باری به هر جهت و چنین مواردی جزء جدایی ناپذیر سبک زندگی ترویجی در این سال های سینماست.

وی بیان کرد: اما فیلم خروج از آن دسته فیلم هایی است که به مدل زندگی ای که گفته شد کاری ندارد و سبک زندگی صحیحی را با کارگردانی کم نظیر ابراهیم حاتمی کیا ترویج می کند و مخاطب را به شدت به زندگی روستایی علاقمند می کند.

کارشناس سینما گفت: این فیلم باورپذیر است و مخاطب عاشق کاراکترهای آن است، در واقع بیننده این فیلم دوست دارد یک بار زندگی در آن روستا و پنبه زارها را تجربه کند؛ این موارد هم در کاراکترپردازی و هم در کارگردانی آن مشهود است.

عبدالحمیدی اظهار داشت: خروج شاید فاخرترین اثر سال 98 در سینمای ایران نباشد اما شان ترویجی که قبل تر برای سینما گفته شد شامل این فیلم می شود؛ خروج حتی اگر فیلم مهمی هم نباشد باز هم از حیث ترویج فضای زندگی اصیل ایرانی بسیار ارزشمند است.

وی با اشاره به این که موسیقی قوی این فیلم در جشنواره دیده نشد بیان کرد: تعداد فیلم هایی که در محیط های روستایی تهیه می شوند کم نیستند، اما مدل های دیگر حداکثر چیزی که در مخاطب خلق می کنند این است که بنشیند و با نگاه طنز و خنده دار به آن زندگی روستایی نگاه کند و تفریحی داشته باشد و هیچ وقت از لایه تفریح بالاتر نمی رود؛ در واقع این قدر جدی نمی شود که مخاطب علاقمند شود و آن زندگی را جدی بگیرد و این همان موضوعی است که فیلم خروج آن را جدی گرفته و در آن به موفقیت رسیده است؛ در واقع باورپذیری و ارائه کاراکترهایی جذاب با الگوی زندگی صحیح، نقطه قوت خروج است.

این کارشناس فرهنگی اظهار کرد: در شرایطی که موج مهاجرت به شهرها را شاهد هستیم و هیچ برنامه ای هم برای احیاء زندگی روستایی نداریم، این فیلم یک اثر دردانه به شمار می رود و از این جهت خیلی جذاب است.

عبدالحمیدی گفت: در انتها به بهانه این فیلم باید توجه داستان پردازان و فیلمنامه نویسان را به این نکته جلب کنم که تقلید کورکورانه از لهجه های محلی و بردن دوربین به میان کوه ها و جنگل های سرسبز شمال و یا کردستان و... لزوما به ترویج سبک زندگی اصیل ایرانی ختم نمی شود‌.

کارشناس سینما افزود: تا زمانی که لهجه ها و لوکیشن ها تنها عوامل جذابیت سریال ها و فیلم ها هستند، در واقع ما از سرمایه های فرهنگی مان خرج می کنیم، در حالی که این سرمایه های فرهنگی باید به تولید ارزش فرهنگی ختم شود؛ یعنی لهجه ها و... را به خدمت هنر فیلمنامه نویسی و کارگردانی درآوریم تا مفاهیم جدید و مورد نیاز جامعه را خلق کنیم.

وی در پایان تصریح کرد: از این روست که باید از سریال هایی نظیر پایتخت و نون خ و فیلم هایی مانند آباتای به فیلمی مانند خروج پناه برد؛ فیلمی که کاراکترهای جذاب و عاقل روستایی را به شکلی باورپذیر نشان می دهد.

انتهای پیام /