چرا یادبود بازیگر یوسف پیامبر بی‌همراه ماند؟
در مراسمی که می‌توانست تجلی قدرشناسی از یک عمر هنر، تلاش و تعهد باشد، صندلی‌های خالی یادبود مهرداد فلاحتگر بازیگر فقید، بیش از هر سخنی، از بی‌وفایی برخی از همکاران و چهره‌های شناخته‌شده عرصه هنر روایت کردند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مراسم یادبود مهرداد فلاحتگر بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون، در تهران برگزار شد؛ اما آنچه بیش از همه به چشم آمد، نه حضور گرم و همراه چهره‌های نام‌آشنا، بلکه غیبت معنادارشان بود. صندلی‌هایی که می‌توانستند پُر باشند از دوستان قدیمی، همکاران دیرین و همراهان سال‌های تصویر، این‌بار در سکوتی تلخ، خالی ماندند. (این انتقاد را داریوش سلیمی بازیگر طی ویدئویی در فضای‌مجازی نشان داد.)
مهرداد فلاحتگر، بازیگری بود که در سریال‌های ماندگاری چون یوسف پیامبر و ده‌ها اثر تلویزیونی دیگر ایفای نقش کرد؛ چهره‌ای آشنا برای نسل‌هایی که با تلویزیون بزرگ شدند، و هنرمندی که بی‌هیاهو، اما با تعهد، عمر خود را وقف هنر این سرزمین کرد. او نه فقط در قاب تصویر، که در خاطره‌ی بسیاری از ما حضور دارد؛ اما گویی در لحظه‌ی وداع، جای خالی او را نه چهره‌های هم‌صنف، بلکه فقط دوست‌داران گمنام و خانواده‌اش احساس کردند.
پیکر این هنرمند در زادگاهش بابل، در میان خانواده، دوستان، آشنایان و جمعی از مسئولان فرهنگ و ارشاد استان به خاک سپرده شد. مراسمی صمیمی و انسانی، اما انتظار می‌رفت که در پایتخت - جایی که سال‌ها مرکز فعالیت‌های هنری او بود - نیز قدرشناسی درخور صورت گیرد. همکاران، شاگردان، مدیران فرهنگی و آن‌ها که سال‌ها سفره هنر را با او قسمت کرده بودند، می‌توانستند با حضوری گرم، دل خانواده و جامعه‌ی هنری را تسلی دهند.
آرامش ابدی مهرداد فلاحتگر در خانه پدری / آخرین سکانس بازی در بابل + فیلماین نخستین‌بار نیست که با غیبت هنرمندان در روزهای پایانی عمر یا مراسم یادبود یک پیشکسوت مواجه‌ایم. یادمان نمی‌رود رنج‌های روزهای بیماری صدرالدین حجازی، یا هنرمندان دیگری که در سکوت و بی‌مهری، به خاطره‌ها سپرده شدند. انگار فراموشی، از یاد بردنِ نام‌ها، و پشت کردن به رفاقت‌ها، به عادتی در میان ما بدل شده است.
واقعاً ظلم است، آنچه امروز از سوی برخی سلبریتی‌ها و چهره‌های مشهور سینما و تلویزیون در قبال پیشکسوتانشان رخ می‌دهد. بی‌مهری‌ای که نه‌تنها خانواده‌های این هنرمندان، بلکه بخشی از جامعه فرهنگی را نیز دچار اندوه و دلخوری می‌کند. این فقدان، فقط نبود یک هنرمند نیست؛ فروریختن ارزش‌هایی است که با هم ساخته بودیم: احترام، رفاقت، و حرمت پیشکسوت.
کاش اندکی معرفت، بیشتر از شهرت در میان اهالی هنر جریان می‌داشت. کاش یادمان بماند که حضور در چنین لحظاتی، نه فقط ادای دین به یک همکار، بلکه احترامی است به حافظه‌ی جمعی فرهنگ این مرز و بوم. نیامدن در چنین روزهایی، زخمی می‌گذارد که در خاطر بازماندگان و علاقه‌مندان، تا همیشه باقی خواهد ماند.