چهره سازی از نویسندگان تازه نفس در دوره جامع داستان نویسی

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، صفایی نژاد، مدیرعامل انتشارات علمی و فرهنگی در ابتدای این مراسم گفت: انتشارات علمی و فرهنگی با سابقه 70 ساله خود، افتخار همکاری با بسیاری از اندیشمندان، نویسندگان و مترجمان بزرگ ایران را داشته است. متأسفانه توفیق کسب معرفت از بسیاری از بزرگان، از ما سلب شده است و دیگر در این دنیا نیستند و البته سعادت آموختن از برخی صاحب‌نامان کماکان وجود دارد.

او ادامه داد: در طراحی تحولی انتشارات علمی و فرهنگی، متناسب با شرایط روز و با سه محور «توجه به نشر الکترونیک»، «حضور مؤثر در جامعه بین المللی» و «مردمی‌سازی نشر»، مقوله اصلی نوسازی شبکه پدیدآورندگان در انتشارات را پیگیری می‌کند. انتشارات پرقدمت و فاخری مانند انتشارات علمی و فرهنگی، نیاز به خون تازه‌ای در رگ‌های خود دارد تا بتواند با غلبه بر مشکلاتی که چند سال می‌شود آن را تنزل داده است، مجددا رشد کند و بالنده شود.

مدیرعامل انتشارات علمی فرهنگی خاطرنشان کرد: «باشگاه آفرینش متن» با همین نگاه از امروز به صورت رسمی افتتاح شد. جایی برای آموزش علاقه‌مندان و شبکه‌سازی جدید تمامی مشاغل مرتبط با نشر، تا کنار هم یاد بگیریم و با تولید و توزیع محتوای عمیق، به پیشرفت فرهنگی ایران اسلامی کمک کنیم.

او با اشاره به حضورمحمدرضا شرفی خبوشان گفت: برای این کار بزرگ، باید انسان بزرگی هم عهده‌دار مسئولیت شود. آقای خبوشان جزو سرآمدان ادبیات و داستان ایرانی است، قبول زحمت کرد و مانند همیشه با تواضع و اخلاق مثال زدنی خود، با وجود همه سختی‌ها، جوانمردانه پای کار ایستاد و باشگاه آفرینش متن (بام) با بیش از 15 استاد درجه یک ایران و با بیش از 50 هنرجو امروز افتتاح شد.

صفایی نژاد خاطرنشان کرد: برای تناور شدن این نهال، به کمک همه فعالان صنعت نشر نیازمندیم. امید است که کنار بتوانیم گامی مؤثر در اعتلای فرهنگی این مرز و بوم برداریم.

او ادامه داد: این اولین دوره برگزاری آموزش جامعه داستان نویسی است و دوره‌های دیگر مانند ویراستاری و سفرنامه نویسی در دست طراحی است تا بتوانیم همه مشاغل نشر را درگیر حوزه آموزش کنیم.

مدیرعامل انتشارات علمی و فرهنگی خطاب به هنرجویان علاقه‌مند به هنر داستان نویسی با بیان اینکه اینجا را خانه خود بدانید و قرار است اینجا بمانید، گفت: انتشارات علمی فرهنگی این دوره‌ها را بورس کرده و با دانشگاه تهران تفاهم‌نامه نوشته است. تمام این کار‌ها به این دلیل است که اینجا خانه شما شود و قرار است اینجا جزو نویسندگان علمی و فرهنگی شوید و دوره آموزشی که تمام شد، اثرتان منتشر خواهد شد.

این مقام مسئول افزود: انشاءالله به سمت چهره سازی پیش می‌رویم و نویسندگان آثاری که منتشر می‌شود را باید مردم بشناسند. در این زمینه هم تجربه داریم. از 7 سال پیش که خداوند به ما توفیق شناخت آقای خبوشان را داد، دوره‌های خودنویس را برای مبتدیان برگزار کردیم و اتفاقات خیلی خوبی افتاد و نویسندگان جدیدی وارد عرصه داستان نویسی شدند.

جدی گرفتن شغل نویسندگی در انتشارات علمی و فرهنگی در ادامه محمدرضا شرفی خبوشان، نویسنده گفت: یکی از کار‌هایی که دکتر صفایی نژاد در دوران مسئولیت خود در بخش‌های مختلف انجام می‌داد، آموزش تولید و انتشار است، چون اگر نوشتن به تنهایی انجام پذیرد، دلسردی به بار می‌آورد؛ یعنی شما وارد حیطه‌ای می‌شوید که درآمدتان تضمین نمی‌شود.

او با بیان اینکه در ایران صنعت نشر آنچنان که شایسته است، به نویسنده متصل نشده و نویسنده را در برهه‌های مختلف جدی نگرفته‌اند، خاطرنشان کرد: ما جدی گرفتن تلاش نویسندگان را از 60 سال پیش با زحمت‌های مرحوم همایون صنعتی زاده در شرکت انتشارات عملی و فرهنگی می‌بینیم. در آن زمان دیدگاه این بود که نویسنده یکی از ارکان اصلی و جدی صنعت نشر شود و نویسندگی تبدیل به یک حرفه و شغل شود.

شرفی خبوشان افزود: در حال حاضر نویسندگان با خون دل اثرشان را می‌نویسند و تازه بعد از آن وارد فرآیند پیدا کردن ناشر برای اثرشان می‌شوند. در بعضی موارد نویسندگان به خاطر عشق و علاقه نسبت به آنچه نوشته‌اند، حاضرند آثارشان را بدون سهم بردن شخصی منتشر کنند. این سهم نبردن به جهت امرار معاش تا یک جایی ادامه پیدا می‌کند و تا پایان نمی‌شود با این روش ادامه داد. به همین دلیل است که نویسندگان کارشان را نیمه کاره رها می‌کنند، چون نمی‌توانند از این راه ارتزاق کنند. این نویسنده با مقایسه نویسندگی با دیگر مشاغل عنوان کرد: نویسندگی، به خصوص نویسندگی رما ن در تمام لحظات انسان جاری است و زمان مشخصی ندارد و این با مشاغلی که سر ساعت مشخصی شروع و بعد به پایان می‌رسد، متفاوت است. شرفی خبوشان افزود: به طور طبیعی چنین شغلی که تمام وقت ما را می‌گیرد باید درآمد بیشتری داشته باشد، اما برعکس است و به جایی ختم می‌شود که شغل محسوب نمی‌شود. اکثر نویسندگان با شغل دوم خود را نگه می‌دارند تا حس نویسندگی درونشان نمیرد. این در حالی است که در بسیاری از کشور‌ها درآمد نویسندگان به اندازه یک بازیگر سینماست.