کارگردان بزرگ تئاتر درگذشت

مرکز هنری واترمیل سنتر در نیویورک، که ویلسون آن را بنیان‌گذاری کرده بود، خبر درگذشت او را تأیید کرد. او پس از «بیماری حاد اما کوتاه‌مدت در آرامش درگذشت.

ویلسون فعالیت خود در تئاتر را در دهه 1960 با تأسیس گروه هنرهای اجرایی برد هافمن در نیویورک آغاز کرد؛ گروهی که نام خود را از معلمی گرفته بود که به او در درمان لکنت زبان کمک کرده بود. او در اواسط دهه 1970 به همراه فیلیپ گلس اپرای چهار پرده‌ای «انیشتین در ساحل» را خلق کرد.

پس از اجرای این اثر در اروپا، ویلسون تصمیم گرفت آن را در نیویورک روی صحنه ببرد. او تالار اپرای متروپولیتن را مناسب‌ترین مکان دانست اما این سالن موافقت نکرد، بنابراین ویلسون خود سالن را اجاره کرد.

او در گفت‌وگویی با گاردین در سال 2012 گفت: «90 هزار دلار هزینه داشت؛ پول زیادی بود. نمایش بلیت‌هایش فروخته شد و یک اجرا اضافه کردیم. ترکیبی شگفت‌انگیز از تماشاگران آمدند؛ از دوستداران سنتی اپرا تا کسانی که هرگز اپرا ندیده بودند. با این حال، در نهایت مقروض شدیم، اما آن اجراها واقعا ما را تثبیت کرد.»

ویلسون همچنین اپراهای بی‌کلامی مانند «نگاه ناشنوا» و اثر 12 ساعته «زندگی و زمان‌های ژوزف استالین» را خلق کرد. او آثار کارگردانان بزرگی مانند نمایش‌های شکسپیر (شاه لیر و توفان) و «آواز قو» چخوف را نیز روی صحنه برد. آخرین کارهای او شامل کارگردانی «او بو» در مایورکا و اجرای نمایش «مری گفت چه گفت» با بازی ایزابل هوپر در لندن بود.

او به‌عنوان هنرمند تجسمی مجسمه‌ها، طراحی مبلمان و نقاشی‌های متعددی خلق کرد و در سال 1993 شیر طلایی دوسالانه ونیز را برای آثار مجسمه‌سازی‌اش دریافت کرد. ویلسون در سال 2022 هنگام بازگشت به دوسالانه ونیز گفت: «فکر نمی‌کنم در توضیح کارهایم خیلی خوب باشم، اما این چیزی است که باید تجربه‌اش کنید.»

از دیگر افتخارات او می‌توان نامزدی جایزه پولیتزر در سال 1986 برای نمایشنامه و دریافت جایزه الیویه برای بهترین اپرا در سال 2013 اشاره کرد.

ویلسون با بسیاری از نام‌های بزرگ همکاری کرد، از جمله تام ویتس، میخائیل باریشنیکوف، مارتین مک‌دونا، آلن گینزبرگ، لوری اندرسون، تیلدا سوینتن, جیم جارموش و لیدی گاگا.

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.