کاری به دیر باوران شکاک و نادان نداشته باشید
به گزارش مشرق، علی مهدیان در چهارمین بخش از سلسله یادداشت های خود با عنوان داستان شیب تند و قله، نوشت:
فقط برگردید به چند سال پیش و فضای گفتمانی که برامون پدید آورده بودن. احساس ناامیدی و انسداد و شکست و در خانه نشستن و رای ندادن و چه و چه... یادتون که نرفته. برای اینکه متوجه بشید داره چه اتفاقی میافته حالا دقت کنید به سخنان جبهه مقابلتون از متفکرین تا لمپنهاشون. ببینید ورق چطور داره برمیگرده.
فارغ از مبانی و چارچوبهای تحلیلی آدمها جمع بندی آنها از شرایط مهم است. چون توصیفی از صحنه دارند که آن را لازم داریم. جمع بندی که با وجود همین چارچوبهای تحلیلی پیش از این وجود نداشت.
مصطفی ملکیان در گفتگو با مدرسه آزادفکری میگوید: «نسبت به سال 57 اوضاع مردم به علت تلاش خود مردم بهتر شده. ما از بس در فضا بوده ایم متوجه نشده ایم چه مقدار امیدواری هایمان را افزایش داده ایم.... با همین امید جلو برویم ده سال دیگر بهتر از الانیم»
ملکیان حالا سعی میکند جهت این حرکت پر امید را به سمت غرب و آویزان غرب شدن تحلیل کند. مهم نیست شما شاید هزار و یک اشکال به زمینه های تحلیل او داشته باشید، مهم واقعیتی است که او دیگر نمیتواند انکار کند.
حالا نگاه کنید به مصاحبه روزنامه شرق با سعید لیلاز. او میگوید: «روشنفکری در ایران بیشتر به سلبریتی بودن شبیه است تا روشنفکر بودن و نخبگی. یعنی دنبال مرید جمع کردن و فالور جمع کردن و لایک خوردن و لایک گرفتن است. دنبال کشف حقیقت نیست.... من رفتم پژوهش کردم متوجه شدم ما شهریور 1400 از رکورد تاریخی بالاترین عدد تولید ناخالص داخلی ایران در سال 96 عبور کردیم.... الان میزان ساختمان سازی در منطقه 22 اندازه کل دوبی است.... ده تا موسسه کاملا مستقل از حاکمیت داریم نگاه کنید به شرق و دنیای اقتصاد و مردمسالاری و.... آینده ایران به سمت توازن است... تمرکز دولتها از نفت کاسته و به ناچار بر مالیات افزوده خواهد شد و این یعنی توازن طبقاتی یعنی دموکراسی... من به لحاظ مادی به آینده ایران خیلی امیدوار هستم و امکان سرنگونی ساختار سیاسی وجود ندارد. امکان بروز ناآرامی ها هم بسیار ضعیف است به خاطر اینکه ما یک طبقه متوسط بسیار نیرومند در ایران داریم»
از پشت سر هم قرار گرفتن این موضع گیری ها نتایج مهمی میتوان گرفت. صبر کنید. موضع احمدزیدآبادی را هم لابد شنیدید با خبر فوری. او میگوید: «من از سال 66 وارد مطبوعات ایران شدم. در تمام این دوران‌ها، اولین دوره‌ای است که ما در روزنامه می‌نشینیم و مطلب انتقادی می‌نویسیم و هر طور دلمان می‌خواهد همه سیاست‌ها را نقد می‌کنیم، راجع به حجاب، سیاست خارجی، حتی گاهی درباره صحبت‌های رهبری می‌نویسیم و منتظر نیستیم یک فکس بیاید و روزنامه تعطیل شود... دولت دارد از خودش تحمل نشان می‌دهد. چرا نباید این را ببینیم»
مسعود بهنود میگوید:«مرفه ترین کشور دنیا که بریتانیا است و قدرتمندترین کشور دنیا که آمریکا است همه شان مثل خر توی گل مانده اند... با خودتون فکر کنید چطوریه که یک کشور کوچک مثل ایران توانسته چهل و چند سال دنیا رو دست بیندازه.... من رضا پهلوی رو به دلایل متعدد شخصی دوست دارم ولی قبول کنید به اندازه گاو نمیفهمه به اندازه گاو مهربون نمیفهمه، بیچاره اون ملتی که دنبال او راه میفتن میگن امیدمون به اونه»
دیگه چه خبر؟
دیگه اینکه مسیح علینژاد در مصاحبه با فرداد فرحزاد میگه:«به من ایمیل زدن که دیگه محافظت از تو برای ما مشکله... من بهم شوک وارد شد... احساس کردم آمریکا داره پشت ما رو خالی میکنه»
یاد جمله رهبری افتادم که در اوج فشارهای رسانه ای انقلابی های نادان و ناامید و اوج علافی و هرزگی دولت بی تدبیر و ناامید و اوج فشارهای خارجی، موسی وار فریاد میزد طوری که ایران شنید و با او تکرار کرد که:«کلا ان معی ربی سیهدین» کاری به دیر باوران شکاک و نادان نداشته باشید، وضعیت خیلی بیش از آنکه فکر میکنید، خوب است. کاش زودتر از اینها خیلی از یاس پراکنان میدیدند و در جهاد تبیین و امیدافزایی امام این مردم وارد میشدند. هنوز هم دیر نشده.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.