کاهش ازدواج جوانان و عدم فرزندآوری تهدیدی جدی علیه آینده کشور است

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ حجت‌الاسلام‌والمسلمین رضا حاجی ابراهیم در گفتگو با خبرنگار قم فردا، با اشاره به افزایش سن ازدواج در کشور و همچنین عدم تمایل به ازدواج برخی از جوان‌ها اظهار داشت: عوامل بسیار زیادی در افزایش سن ازدواج و تجرد گرایی نقش دارند که باید برای حل آن‌ها فکری اندیشیده شود. وی ادامه داد: جوانی که قصد ازدواج دارد، برای تشکیل خانواده، به سرپناه و شغل نیاز دارد، اگر وضعیت اقتصادی را به سمتی رود که او نتواند شغل و سرپناه تهیه کند، اینجا اگر سیاست‌های بسیار کارشناسی شده هم پی‌ریزی کنیم و قوانین مرتبط با آن را تصویب کنیم، ارزش واقعی خود را نشان نخواهد داد. حاجی ابراهیم افزود: سیاست‌ها تعیین و ابلاغ و قوانین، بخش‌نامه‌ها، آیین‌نامه‌ها، برنامه‌های اجرایی و عملیاتی نیز مصوب می‌شود؛ اما در عمل به علت مقدور نبودن تهیه یک مسکن یا نیازهای ضروری و واجب، این برنامه‌ها به مشکل می‌خورند. سیاست‌گذاری فقط این نیست که در قالب چند دستورالعمل، قانونی وضع شود. وی بیان داشت: دختری که قصد ازدواج دارد، درآمدی برای تهیه جهیزیه ندارد و پسری که می‌خواهد ازدواج کند، درآمدی برای گذران زندگی ندارد و اگر هم با این وضعیت ازدواج کند، زندگی چندان پایداری نخواهد داشت؛ ازاین‌رو لازم است در سیاست‌گذاری‌ها، عوامل و مؤلفه‌های مختلفی در نظر گرفت شود. استاد حوزه و دانشگاه به مشکلات پیش روی کشور در پی عدم ازدواج جوانان و فرزندآوری اشاره کرد و گفت: در آینده نه‌چندان دور، پیر شدن جامعه، امنیت کشور را به مخاطره خواهد انداخت، اگر بخواهیم راه‌رفته غرب را نرویم و تمدن جدیدی را پایه‌گذاری کنیم و جامعه هم یک جامعه جوان و امیدوار باشد، باید نقاط ضعف برنامه‌های خود و حتی برنامه‌های غربی‌ها را به لحاظ بینشی و رفتاری بررسی کنیم و این ضعف‌ها را با برنامه‌ریزی جدی و استاندارد رفع کرده و به سمت کاربردی شدن، پیش ببریم. وی به راه‌حل‌ها اشاره کرد و گفت: یک تدبیر ساده می‌تواند مردم را به نظم یا بی‌نظمی سوق دهد. با داشتن چند مورد از این تدبیرهای ساده اجتماعی در کنار ثبات اقتصادی و سیاسی جامعه، می‌توان از زندگی مجردی به سمت زندگی مشترک و تشکیل خانواده رفت و خانواده محوری را این‌گونه در جامعه ترویج کرد. حاجی ابراهیم تأکید کرد: حساسیت بسیاری از مسئولان باید به این موضوع معطوف شود، هنگامی‌که برای آحاد خانواده‌ها در برنامه‌ریزی‌های فرهنگی و اجتماعی، جایگاهی قائل شدیم، سپس باید در برنامه‌های پژوهشی و آموزشی، مؤلفه‌های تأثیرگذار را مدنظر قرار دهیم تا تمایل افراد به تشکیل و حفظ خانواده بیشتر شود، این‌گونه است که این مؤلفه‌ها بر بقای سیاست‌های خانواده محوری و تحکیم بنیان خانواده، تأثیر مستقیم خواهد داشت. انتهای پیام /