کشتارگاه فیلمی که سلاخی نمی کند

کشتارگاه اگر چه فیلم بد ساختی نیست و فیلمساز تلاش کرده است با استفاده از قاب بندی ها و رنگ و نور مناسب، فیلم خوش فرمی را به جشنواره سی و هشتم برساند اما آنچه در پرده سینما با آن مواجه می شویم فیلمی کند ضرباهنگ است که علی رغم شروع غافلگیر کننده در ادامه توفیق چندانی به دست نمی آورد.

کشتارگاه شاید باید در پرداخت و توجه به خرده پیرنگ های فیلم از قوت بیشتری برخوردار می بود تا بتواند درامی درگیرتر را در اثر خود خلق کند.

همچنین در شخصیت پردازی نیز فیلم اساسا دچار ضعف هایی است که پاسخ دقیقی به پرسش های مخاطب خود نمی دهد به ویژه کاراکتر اصلی فیلم که با کمترین مقدمه به داستان قتل وارد می شود و در پایان نیز تحولش ناگهانی است و باورپذیر نمی شود.

فارغ از مسائل یاد شده اما کشتارگاه فیلمی است که از لحظات ناب سینمایی نیز برخوردار است و کم لطفی است به سادگی از کنار آن بگذریم، دوربین فیلمساز از قدرت بسیار خوبی برخوردار است و به

جرات می توان گفت جزو محدود فیلمهایی است که رنگ و نور فیلم با توجه به جنس محتوا انقدر خوب و درست از آب درآمده است.

فیلم از دکوپاژ نسبتاخوبی برخوردار است و زوایای دوربین کارکرد درست خود را دنبال می کند اگرچه در تدوین نیازمند ضرباهنگ بهتری است و می شود با اندک اصلاحاتی جان بیشتری به فیلم داد.

از دیگر نکات قابل توجه در فیلم کشتارگاه باید از بازی متعادل امیرحسین فتحی یاد کرد، بازی که کاملا به اندازه است و نه از شلوغ بازی های اگزجره در آن خبری هست و نه آنقدر سرد و کم رمق است که ارتباط خود با مخاطب را از دست بدهد و همین تعادل در بازی است که رمز موفقیت فتحی در ارائه این کاراکتر می شود و او را از ورژن های تکرار شده در بازیگری نجات می دهد.

در پایان باید گفت، کشتارگاه ساخته عباس امینی اگرچه انتظارات را با توجه به پس زمینه های آثار قبلی این فیلمساز برآورده نمی کند اما اثری است از جنس مدیوم سینما که زبان بصری را می شناسد و روایتش کلیشه نیست.

• جشنواره فیلم فجر
• نقد فیلم