کم حوصله‌ها این فیلم را نبینند
تهران - ایرنا - در یک نگاه کلی به نظر می رسد فیلم «من می ترسم» اثری‌ست با یک ریتم کند و ملال آور، اما باید توجه داشت که کندی ریتم یک فیلم همواره به معنی ضعف آن فیلم نیست.
عوامل متعددی ضرباهنگ و حرکت درونی و بیرونی یک فیلم را می سازند که از جمله آنها می توان به جنس محتوا، میزانسن، حرکت دوربین و تدوین فیلم اشاره کرد، "من می ترسم" از آن دست فیلم هایی است که محتوای اثر اجازه ضرباهنگی پرشتاب تر از آن چه که دیدیم را نمی دهد.
دلیل اصلی این ریتم درونی فیلم را ابتدا می توان در کاراکترهای فیلم جستجو کرد، کاراکترهایی پر تردید که اساسا به دلیل تردیدهای شان، کنش های شان نیز محتاطانه و با وسواس است.
این تردیدها را می توان هم در کارکتر اصلی فیلم با بازی پوریا رحیمی سام به وضوح دید هم در کاراکتر الناز شاکردوست و حتی امیر جعفری و ستاره پسیانی که هر کدام نیز منطق خود را به دنبال دارند. دلیل دوم در رسیدن به این ضرباهنگ در فیلم را بی شک می توان در شخصیت پردازی اثر دنبال کرد.
من می ترسم جزو محدود فیلم هایی است که کاراکترهایش رها شده و تک بعدی نیستند و پرداخت لایه های درونی آنها سبب شده است تا ما کمتر با نقش های تیپیکال مواجه باشیم و همین پس زمینه سازی قطعا حرکت درونی فیلم را با کندی بیشتری مواجه خواهد کرد اما به ازای آن با اثری شناسنامه دار تر بر پرده اکران مواجه خواهیم بود.
جدیدترین ساخته بهنام بهزادی از ان دست فیلم هایی است که مخاطب با حوصله سینما را می طلبد که به دنبال جنجال و هیاهوی کاذب نیست و به روابط علت و معلولی در بافت اثر اعتقاد دارند.
بهزادی در کارگردانی این اثر هم همچون آثار قبلی خود نشان داده است که به شکل گیری آرام و منطقی روابط و عناصر فیلم اعتقاد دارد و عجله ای در سرهم بندی روایت خود ندارد.
*س_برچسب‌ها_س*