«کپی کاری»؛ بلای جان برنامه‌های رمضانی تلویزیون

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ این روزها کپی کاری در برنامه سازی برای تلویزیون امری رایج و گویا راحت ترین کار به نظر می رسد تا جاییکه برخی برنامه های صدا و سیما این کپی کاری را نه تنها در محتوا بلکه در فرم برنامه از قبیل دکور و رنگ آن، چینش میهمانان و حتی نوع لباس پوشیدن مجری برنامه نیز نعل به نعل اجرا می کنند و کمتر برنامه ای را سراغ دارید که با سوژه ای نو و خلاقانه حرفی برای گفتن داشته باشد.

به خصوص این مساله وقتی بیشتر به چشم می آید که برنامه ای در یک شبکه اصطلاحا بین مردم گل می کند و طرفداران زیادی برای خود دست و پا می کند؛ آن وقت است که تا چند سال بعد از آن و در شبکه های مختلف سیما برنامه های مختلفی مثل آن ساخته شده تا مخاطب و تماشاگر را دلزده کنند.

نمونه این ادعا برنامه «ماه عسل» با اجرای احسان علیخانی بود که بیش از یک دهه از شبکه سوم سیما در ماه های رمضان به روی آنتن می رفت و توانسته بود مخاطبان فراوانی به دست آورد. با وجود نقدهایی که به این برنامه وارد بود، اما برگ برنده «ماه عسل» سوژه نو و جذاب آن بود که به جای آنتن دادن به سلبریتی ها، بازیگران و ورزشکاران و زدن حرف های تکراری آن ها، قهرمان های خود را از جنس خود مردم انتخاب می کرد و به نوعی گروه سوژه یابی این برنامه در کنار اجرای هنرمندانه علیخانی باعث شده بود تا عمر این برنامه به یک دهه برسد.

با این حال دو سه سالی است که پخش برنامه «ماه عسل» به اتمام رسیده، اما کپی های دست چندم این برنامه هنوز در شبکه های مختلف سیما در حال اجرای برنامه اند. قطعا برای تهیه این برنامه ها نیز زحمات زیادی کشیده می شود از پیدا کردن سوژه هایی با موضوع برنامه تا دعوت از آن ها و حضور در تلویزیون برای اولین بار تا جذابیتی که در روایت داستان آن ها وجود دارد؛ اما تکرار بدون خلاقانه این برنامه ها باعث می شود که نه تنها در زیر سایه چتر همان برنامه موفق نخست باقی بمانند، بلکه با عادی شدن روال برنامه کم کم مخاطبان خود را نیز از دست می دهند.

نکته دیگری که در این برنامه ها به چشم می آید این است که به لحاظ محتوا معمولا مناسبت کمتری با ماه رمضان دارند؛ یعنی همین برنامه ها در ماه های دیگر سال نیز امکان پخش دارند و تقریبا مزیت خاصی برای پخش در این ماه ندارند. مهمان هایی که داستان زندگی شان را در هر زمان دیگری نیز می شود شنوا بود و یا معرفی و تقدیر از گروه های جهادی مردمی که باز هم در هر زمان دیگری می شود به آنها پرداخت.

شاید تنها برنامه ای که این روزها با مناسبت بیشتری به حال و هوای ماه رمضان در حال پخش از تلویزیون است، برنامه «زندگی پس از زندگی» باشد که هر روز حوالی ساعت 18 از شبکه چهار سیما به روی آنتن می رود و درباره افرادی است که در تجربه ی مرگ تقریبی، از کالبد جسم خارج شدند و عالم برزخ را درک کردند و بازگشته اند و حالا روایت گر آن اتفاقاتی اند که برایشان رخ داده است. روایت دنیایی که بسیاری از ما اطلاعات اندکی از آن داریم و شنیدن این احوالات قطعا می تواند تلنگری جدی برای تک تک ماها باشد.

بدون شک ساخت برنامه ای که هم سوژه نو، خلاق و جدیدی داشته باشد و هم با حال و هوای ماهی مانند رمضان همسو، سختی های زیادی می طلبد؛ اما قبول این زحمات برای مخاطبی که این روزها انتخاب های زیادی برای تماشا دارد و سخت گیری های زیادی برای قبول یک برنامه، لاجرم نیاز به مدیرانی دلسوز و آشنا به برنامه سازی خلاق دارد تا خروجی آبرومندی به بار نشیند.

انتهای پیام /