یک پنجم کودکان در کشور‌های ثروتمند فقیرند
به گزارش خبرگزاری اقتصادایران، یونیسف گزارش جدید خود را درباره شاخص‌های فقر کودکان در کشور‌های ثروتمند جهان منتشر کرد. یافته‌های جدید یونیسف بر کشور‌های عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) و اتحادیه اروپا متمرکز است. این گزارش با تحلیل سیاست‌های حمایت از کودکان در میان گروه اقتصاد‌های توسعه‌یافته نشان می‌دهد با وجود کاهش کلی فقر به میزان هشت درصد در دوره هفت ساله گذشته در کشور‌های فوق، همچنان بیش از 69 میلیون کودک در این کشور‌ها در خانواده‌هایی زندگی می‌کنند که کمتر از 60 درصد از میانگین درآمد ملی درآمد دارند. درواقع، از هر پنج کودک در این کشور‌های ثروتمند، یک کودک در فقر به سر می‌برد. لهستان و اسلوونی و پس از آن‌ها نیز لتونی و کره جنوبی از جمله کشور‌هایی هستند که بهترین عملکرد را در زمینه مقابله با فقر کودکان دارند. اما برخی از ثروتمندترین کشور‌ها در این زمینه عقب مانده اند. بو ویکتور نِیلوند، Bo Viktor Nylund از تدوین کنندگان این گزارش گفت: «تأثیر فقر بر کودکان هم پایدار و هم مخرب است.» به گفته وی، فقر برای اکثر کودکان بدان معناست که ممکن است آن‌ها بدون غذای مغذی کافی، لباس، وسایل مدرسه، یا مکانی گرم به نام خانه بزرگ شوند و این وضع می‌تواند به سلامت جسمی و روحی ضعیف آن‌ها منجر شود. نویسندگان گزارش هشدار می‌دهند که عواقب فقر می‌تواند تا آخر عمر ادامه داشته باشد. کودکانی که فقر را تجربه می‌کنند، احتمال تکمیل دوران تحصیل آن‌ها کمتر است و در نتیجه در بزرگسالی کار‌هایی با درآمد کمتر خواهند داشت. این گزارش نشان می‌دهد در برخی کشور‌ها، افرادی که در مناطق محروم به دنیا می‌آیند احتمالا هشت تا نه سال کمتر از متولدین مناطق ثروتمند زندگی می‌کند. این گزارش نشان دهنده نابرابری در توزیع فقر براساس ترکیب سلامت یا نوع ترکیب خانواده است. مثلا کودکانی که در خانواده‌هایی زندگی می‌کنند که مادر سرپرست خانواده است، سه برابر بیشتر از سایر کودکان در فقر زندگی می‌کنند. کودکان دارای معلولیت یا از خانواده‌های گروه‌های قومی و نژادی اقلیت نیز در زمینه گرفتار شدن در فقر، بیش از حد متوسط در معرض خطر قرار دارند. نویسندگان این تحقیق تصریح کردند برای ریشه‌کن کردن فقر کودکان، دولت‌ها و ذینفعان باید فورا حمایت اجتماعی از کودکان، از جمله مزایای کودک و خانواده را برای تکمیل درآمد خانواده‌ها گسترش دهند. همچنین اطمینان از دسترسی همه کودکان به خدمات پایه با کیفیت، مانند مراقبت از کودکان و آموزش رایگان؛ ایجاد فرصت‌های شغلی با پرداخت مناسب و سیاست‌های خانواده دوست و تطبیق اقدامات با نیاز‌های خاص گروه‌های اقلیت و خانواده‌های تک سرپرست نیز باید در سیاست‌ها لحاظ شود.