شنبه 19 مهر 1404

‌گفت‌وگو با قهرمان جهانی پارا‌وزنه‌برداری ایران / هنوز بیکارم، اما برای ایران می‌جنگم!

خبرگزاری تسنیم مشاهده در مرجع
‌گفت‌وگو با قهرمان جهانی پارا‌وزنه‌برداری ایران / هنوز بیکارم، اما برای ایران می‌جنگم!

قهرمان جهانی رشته وزنه‌برداری معلولین، پس از ثبت رکورد جدید جهانی در نخستین حضور رسمی‌اش بعد از المپیک، از عملکرد درخشان تیم ملی، میزبانی مطلوب مسابقات و البته مشکلات معیشتی و کم‌توجهی مسئولان استانی سخن گفت.

- اخبار استانها -

یاسین خسروی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در کرمانشاه، درباره رقابت‌های اخیر جهانی اظهار کرد: مسابقات در سطح بسیار بالایی برگزار شد و نزدیک به 106 کشور در آن حضور داشتند. تقریباً تمام رقبای اصلی‌ام در این رقابت‌ها بودند. در ابتدا فکر نمی‌کردم شرایط خوبی داشته باشم، اما برخلاف تصورم، میزبانی فوق‌العاده‌ای داشتند و از هر نظر رضایت کامل دارم.

وی افزود: این رقابت، نخستین حضور من پس از المپیک بود. خدا را هزار مرتبه شکر می‌کنم که توانستم با بهترین عملکردم ظاهر شوم و رکورد جدیدی برای خودم و کشورم به ثبت برسانم. من همیشه محکم می‌جنگم و هیچ وقت تسلیم نمی‌شوم.

برنامه‌های آینده و مسیر تا المپیک

این قهرمان کرمانشاهی درباره برنامه‌های آتی‌اش گفت: آرزوی هر ورزشکاری حضور در المپیک است، اما تا آن زمان مسابقات زیادی پیش‌ِ رو دارم؛ از جمله مسابقات کشورهای اسلامی و بازی‌های آسیایی ژاپن. قول می‌دهم در هر اعزام، با تمام توان بجنگم تا دل مردم عزیزم را شاد کنم.

خسروی افزود: از روز شنبه دوباره تمریناتم را بدون استراحت آغاز می‌کنم، چون کمتر از یک ماه دیگر باید در مسابقات کشورهای اسلامی شرکت کنم. هیچ مسابقه‌ای را دست‌کم نمی‌گیرم، حتی تمریناتم را جدی می‌گیرم. واقعاً خوشحالم که قرار است در این رقابت‌ها شرکت کنم و در کنار آن، طواف خانه خدا را هم انجام دهم.

وی درباره عملکرد تیم ملی گفت: خدا را شکر تیم‌مان عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت و توانستیم از میان 106 کشور، رتبه تاریخی سوم جهان را کسب کنیم. این موفقیت، نتیجه همدلی و تلاش تمام بچه‌های تیم بود. با این حال نباید به این مقام بسنده کنیم؛ باید بیشتر کار کنیم و مسئولان هم حمایت جدی‌تری از ما داشته باشند، چون کشورهای دیگر با امکانات بسیار بیشتری تمرین می‌کنند.

خسروی با گلایه از بی‌توجهی مسئولان استانی عنوان کرد: اوج غرور من این است که بتوانم برای کشورم افتخارآفرینی کنم و این حس را با هیچ چیز عوض نمی‌کنم، اما واقعیت این است که هنوز بیکارم. وقتی از من می‌پرسند شغلم چیست، واقعاً خجالت می‌کشم بگویم بیکارم. زمینی که قول داده بودند به‌عنوان جایزه المپیک به من بدهند هنوز بلاتکلیف است و حتی برخی مسئولان وقتی موضوع را مطرح می‌کنم، می‌پرسند "کدام زمین؟!"