آقای جهانگیری دکمه جادویی، فقط برجام!

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، وب‌سایت الف در این‌باره نوشت: «برخی فکر می‌کردند یک دکمه‌ای هست که آن را می‌زنند و اقتصاد کشور راه می‌افتد. چون یک روز کار اجرائی نکرده بودند، یک دهداری، یک فرمانداری را اداره نکرده بودند که بفهمند کار چیست، می‌گفتند بدون مذاکره و بدون برجام می‌توانیم کشور را اداره کنیم.»

گوینده این اظهارات، کسی نیست جز اسحاق جهانگیری؛ معاون اول دولت یازدهم و دوازدهم که با کنایه‌های خود دولت کنونی را مورد نوازش قرار داده است. نگرانیم که شاید جناب جهانگیری دچار اختلال در حافظه تاریخی خود شده و از یاد برده باشند که ایشان و دولت اعتدال در زمان زمامداری خود، برجام را به‌مثابه همان دکمه جادویی - که امروز مورد انتقادشان است - قلمداد می‌کردند که قرار است به تمامی مصائب کشور پایان دهد؛ از حل مشکل «آب‌خوردن» گرفته تا بحران‌های اقتصادی که قرار بود برجام، خط پایانی بر کلیه آن‌ها باشد، اما شد آنچه که نباید می‌شد.

آیا ایشان از خاطرشان رفته، پیرامون استحکامات و مزیت‌های فراوان برجامی که به گفته خود و دیگر اعضای دولت وقت، امکان نقض نشدن نداشت، چقدر سخن می‌راندند؟ کنایه به مخالفین این توافق که درخصوص امکان خروج ترامپ از برجام هشدار می‌دادند را که یادشان نرفته؟ آیا خوش‌بینی محض به یک توافق امضا‌شده روی کاغذ، ساده‌انگاری و برداشت غلط از واقعیت‌های حاکم بر نظام بین‌الملل، همان دکمه جادویی نیست که ایشان امروز در مقام منتقد، آن را به صلابه نقد می‌کشند؟

جناب جهانگیری؛ بد نیست که بار دیگر فیلم مناظرات انتخاباتی سال 96 را مرور کنید؛ جایی که شما برداشتن موانع پیش‌روی کشور را در گروی تداوم دولت اعتدال می‌دانستید و قرار بود صرف بودن‌تان، ایران را به بهشت تبدیل کند و کسی سر گرسنه به زمین نگذارد. آنچه که خواستید، رنگ تحقق به خود گرفت، اما دکمه جادویی‌تان، عمل نکرد و به نتیجه مطلوبی برای کشور منتهی نشد.

می‌گویید کارگزاران کنونی، مدعی اداره کشور بدون مذاکره و بدون برجام هستند. آیا شما، رئیس‌جمهور پیشین و وزرای کابینه توانستید با مذاکره و برجام، فرجام خوشی برای کشور رقم بزنید؟ آقای جهانگیری! به خود و هم‌قطاران‌تان در آینه تاریخ بنگرید. اگر منتقد نگاه دولت کنونی هستید قدری هم به جهان‌بینی اعتدالیون نظر اندازید. این دکمه جادویی مدنظر شما و یاران‌تان هم بود، اما کارگر نیفتاد. پس شایسته نیست که در جایگاه دانای کل، وعظ کنید. زمانی می‌توان وزن و اعتباری برای این قبیل اظهارات شما قائل شد که مؤمن به این اسلوب نبوده و بدین طریق عمل نکرده باشید. آنچه که بر کشور گذشت، حقیقتی دیگر را نشان می‌دهد.