آقای ربیعی؛ زخم دگر مزن به دل، مرهم اگر نمی نهی!
در حالی که مردم روز بروز فشار تورم و کم‌کاری ها را روی دوش خود حس می‌کنند سخنگوی محترم دولت می‌گوید اگر ما نبودیم وضع می توانست بدتر از این هم باشد! دیروز علی ربیعی مصادف با هفتمین سال روی کار آمدن دولت تدبیر و امید در نشست خبری در پاسخ به سؤال یک خبرنگار که از انتقاد نمایندگان مجلس نسبت به گرانی‌ها و دستورات تلفنی رئیس‌جمهور سؤال پرسیده بود سخن جالبی بر زبان جاری کرد. البته بار اول نیست که چنین ادعایی مطرح می‌شود.
ربیعی گفته بود:... من ادعا نمی‌کنم امروز جامعه خوشحال از زندگی خود است اما علتش را هم بگویید که اگر این دولت نبود شمایی که مدعی هستید وضع صد برابر خراب‌تر می‌شد.
بدون شک اینکه دولت حسن روحانی که با وعده حل مشکلات با کلید تدبیر و امید در سال 1392 بر سرکار آمده بود اینک و یک سال مانده به پایان دوره دوم این‌گونه از کارنامه خود دفاع می‌کند جای تأسف است. از جهتی دیگر همین پاسخ می‌تواند نشان‌دهنده کیفیت کارنامه دولت، اثبات کارآمدی یا ناکارآمدی و وضعیت بسامان یا نابسامان امروز باشد.
دولت تدبیر و امید از همان ابتدا به لحاظ گفتمانی و اجرایی با مشکلات بزرگی مواجه بود که همین مسئله موجب شد توفیق جدی در طول هفت سال گذشته نداشته باشد. مسلما هرگز نمی‌توان منکر تأثیر تحریم‌های گسترده بیرونی شد اما نمی‌توان تمام تقصیرها را به گردن ترامپ انداخت.
فراموش نشود دولت در همان دوره اول و بین سال‌های 92 تا 96 نیز باوجود برجام عملا نتوانست موفقیت خاصی به دست آورد. به روال هفت سال گذشته، دولت تک‌بعدی تدبیر و امید در یک سال آینده نیز بعید است اقدام ویژه ای انجام دهد.
هر چند این سخنان سخنگوی دولت باعث اقناع افکار عمومی نمی‌شود. اما از دولتی که وعده اداره با برنامه امور را داده بود و منتقدان را متهم به بی سوادی و... کرده بود انتظار نیست این گونه از خود دفاع کند. به قول معروف همچنین ماندن در فضای انتخابات 92 و 96 و رقیب هراسی موجب نمی‌شود آورده‌ای برای هیچکس داشته باشد.
بماند که امروز دیگر بر همگان روشن شده رقبای رئیس‌جمهور از ایشان در حال حاضر محبوبیت بیشتری دارند که بدون شک بخشی از آن سلبی و به‌واسطه عملکرد دولت است اما بخش دیگر آن به دلیل تغییر و تحولاتی است که در یکی دو سال اخیر مثلا در قوه قضائیه به وجود آورده‌اند.
در مجموع کارنامه دولت تدبیر و امید و البته مجلس دهم می‌تواند شاهد مثال خوبی برای مجلس یازدهم نیز باشد که اگر برنامه و سیاست جدی برای تغییر شرایط نداشته باشند درنهایت و پایان دوره ناچار می‌شوند برای دفاع از خود یا این‌گونه سخن بگویند یا اینکه به ناکامی اعتراف کنند.