اراده قوی ریشه محرومیت را خشکاند / دختران دوقلوی جازموریانی اولین پزشکان بومی رودبار هستند

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از راه آرمان؛ فاطمه و عاطفه بامری نژاد خواهران دوقلوی اهل جازموریان شهرستان رودبارجنوب که رتبه 37 و 88 کنکور سراسری تجربی 1395 و در حال حاضر هم دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان هستند. آنها متولد سال 1376 از جمله دختران این مرز و بوم هستند که از روستای حیدرآباد جازموریان شهرستان رودبارجنوب توانسته اند به خوبی فعل "خواستن" را صرف کند و در رشته پزشکی از دانشگاه علوم پزشکی اصفهان قبول شوند و در آینده خیلی نزدیک به یک پزشک حاذق تبدیل و به منطقه خود خدمت کنند. عاطفه بامری نژاد دانشجوی سال آخر پزشکی اصفهان و فاطمه بامری نژاد دانشجوی سال آخر لیسانس بیولوژی سلولی و مولکولی از دانشگاه اصفهان و دانشجوی ارشد آموزش پزشکی دانشگاه شهید بهشتی هستند. عاطفه بامری نژاد در گفتگو با خبرنگار راه آرمان اظهار کرد: اگر به اطراف خود دقت کنیم خیلی از شغل ها وجود دارند که اگرچه کمتر دیده می شوند ولی نبودشان باعث می شود نیاز به آنها را بیشتر حس کنیم و فایده آنها را دریابیم. وی در پاسخ به این سوال خبرنگار ما که چه چیزی باعث شد که رشته پزشکی را انتخاب کنید، گفت: علاقه ما به رشته پزشکی علاوه بر نبود پزشک در منطقه و اشتیاق زیاد به کسب دانش بود. عاطفه بامری با بیان اینکه یک پزشک باید تمام سعی خود را کند تا بهترین اقدامی که به نفع سلامتی روحی و جسمی بیمار هست را انتخاب و اجرا کند، خاطر نشان کرد: پزشک همان‌طور که حافظ سلامت بیماران است بایدحافظ سلامت خود هم باشد. وی عنوان کرد: با وجود اینکه به واسطه شرایطی که داریم می توانیم مستقیما بعد از اتمام دوره دکترای عمومی برای ورود به مقطع تخصصی اقدام کنیم ولی تصمیم داریم اول دوره طرح پزشکی عمومی را بگذرانیم ولی اینکه دقیقا کجا باشد هنوز مشخص نیست و تعیین شرایطش کاملا به اختیار خودمان نیست. این پزشک جازموریانی با اشاره به اینکه در زندگی الگوهای متفاوتی داشتیم، گفت: به طور کلی این طور نیست که یک فرد خاص را به عنوان الگو در زندگی معرفی کنیم در زمینه های مختلف الگوها متفاوت هست که امکان دارد در طول زمان تغییر کند. آشنایی با افراد مختلفی که در جامعه با اشکال مختلف تاثیر گذار بودند و از تاریخ زندگی باید درس گرفت. بامری با بیان اینکه خودشان را خوب بشناسند و بفهمد، خاطر نشان کرد: هر انسانی در زندگی باید مشخص کند که کجا برسد و برای رسیدن به آن تلاش کنند چون یک بار بیشتر قرار نیست زندگی کنیم پس حتی گاهی ارزش دارد برای رسیدن به رویاها فقط خود را ببینیم. وی بیان با اشاره به اینکه هیچ زندانی بیشتر از زندان ذهن ما را محدود نمی کند،، تصریح کرد: اگر بخوایم واقع بینانه نگاه کنیم محرومیت یکسری محدودیت هایی را همراه با خود دارد و فکر می کنم لفظ محرومیت با محدودیت هست که معنا پیدا می کند ولی این محدودیت هم در ابعاد مختلفی وجود دارد، پس محروم بودن طبیعی است، ولی محروم ماندن دردناک و فاجعه آفرین است. اشتباه کوچک ما از آنجا شروع می شود که نپذیریم محروم هستیم و اشتباه بزرگ تر آنجایی ادامه پیدا می کند که در مسیر رفع این محرومیت هیچ قدمی برنداریم. بامری افزود: خوشبختانه خاطرات خوب زیادی در مسیر نه چندان طولانی وجود داشته است که یکی از به یادماندنی ترین خطرات، تجربه المپیاد های علمی دانشجویی وزارت بهداشت بود که هم از لحاظ علمی برای ما مهیج بود و هم آشنایی با افرادی که در این مسیر با آنها روبرو شدیم برای ما شیرین و خاطره انگیز بود. این نخبه جازموریانی عنوان کرد: در پزشکی خاطرات تلخ اجتناب ناپذیراست و گاهی اوقات ممکن است فردی را در شرایطی ببینیم و خودمان هم بدانیم که هیچ کاری دیگر از دست ما بر نمی آید و چه چیزی ارزشمند تر از زندگی یک انسان است و یک پزشک هم مثل هر انسان دیگری احساس دارد و رویارویی با چنین مسائلی می‌تواند برای او دردآور باشد. وی افزود: باید برای کاری که انجام می دهیم اشتیاق زیادی داشته باشیم و دلیل آن این است که چون کار مشقت زاست اگر اشتیاق نداشته باشید مثل هر فرد عاقل دیگری ممکن است جا بزنید. این نخبه جازموریانی در پایان خاطر نشان کرد: پزشکی شغلی است که بیشتر از آنکه درک شوید قضاوت می شوید پس اگر می خواید کمتر از لحاظ روحی آسیب ببینید باید از افرادی باشید که با این جمله نادر ابراهیمی هستند.«در روزگار ما این ابدا مهم نیست که دیگران ما را چگونه قضاوت می کنند مهم این است که ما در خلوتی سرشار از خلوص خویشتن را چگونه قضاوت می کنیم.»

انتهای پیام /