از «ریسک‌زدایی» تا ثروت
ریسک نشان افتخار کارآفرینان است و غالبا نشان‌دهنده شخصیت آنهاست. اما با رشد شرکت‌ها، افرادی که علاقه‌مند به خرید یک شرکت یا سرمایه‌گذاری در آن هستند، کلمه جدیدی را مطرح می‌کنند: «ریسک‌زدایی». ریسک‌زدایی دقیقا همان چیزی است که از اسمش مشخص است؛ یعنی گرفتن ریسک از کسب‌و کار. به عنوان نمونه اگر شرکت شما 50 درصد از درآمدش را از تنها یک مشتری تامین می‌کند و شما می‌توانید با تمرکز بر افزایش...
حالا اگر از همان روز اول ریسک زدایی کنیم چه؟ ما طی شش سال در برنامه «فرصت تولد غول ها» (Birthing of Giants Fellowship) صدها کارآفرین تربیت کرده ایم و نتیجه این برنامه این است که به نظر می رسد برای ساخت شرکت های ارزشمند، مسیر کم ریسک تری هم وجود دارد. هزاران کارآفرین این رویکرد را امتحان می کنند. با این حال کارآفرینی همراه با ریسک زدایی به ندرت به زبان می آید. کم ریسک ترین مسیر کارآفرینی شامل این سه گام است:
1- سازمان کوچکی راه اندازی کنید که یکی از مشکلات شرکت های بزرگ را حل کند
«اورن اوزکایا» به خوبی اهمیت این موضوع را درک می کند. او در سال 2013 در پرینستون نیوجرسی شرکت مشاوره ای به نام ساپلای چین ویزارد (Supply Chain Wizard) را تاسیس کرد که در خدمت صنعت داروسازی باشد. چرا؟ چون به تازگی قانونی تصویب شده بود که سطح جدیدی از شفافیت و مدیریت داده ها را در داروسازی الزامی می کرد. در چنین شرایطی هر شرکت کوچکی که می توانست
این نیاز تازه شرکت های بزرگ داروسازی را مرتفع کند، حتی قبل از ملاقات و رایزنی های عقد قرارداد هم عملا یک مشتری داشت.
2- مشتری شما بزرگ ترین شرکت دنیاست: دولت ها
دولت ها مسوول راه اندازی هزاران پروژه کارآفرینانه هستند و بخشی از علتش این است که خوب پول می دهند. وقتی برای پیاده سازی پروژه ای دولتی چند مهندس استخدام می کنید، یکی از معدود ریسک هایی که باید بپذیرید مدیریت امور مالی بازه بین پرداخت حقوق کارکنان و تسویه حساب با دولت است. «جره سیمپسون» شرکت کایت وایر را که یک شرکت توسعه نرم افزاری است در ویرجینیای شمالی راه اندازی کرد که بیشتر به دولت خدمات می داد. مشتریان او سازمان هایی همچون اف بی آی و نیروی دریایی آمریکا هستند که مشتریان ایده آلی محسوب می‌شوند چون به گفته خودش همه ریسک های کسب وکار را از بین می برند.
3- دولت منابعی در اختیارتان می گذارد تا ارزش آفرینی کنید
«راب هربی»، مدیرعامل شرکت وی آرسی متال سیستمز، در داکوتای جنوبی یک خلبان نیروی هوایی بود که تا درجه سرهنگ دومی ارتقا یافت و در سال 2007 بازنشسته شد. او در دوران خدمتش در ارتش با نوع جدیدی از دستگاه های جوشکاری آشنا شد که در ابتدا برای استفاده در میدان نبرد طراحی شده بودند. پس بعد از ترک نیروی هوایی کسب و‌کاری را حول این فناوری جدید راه اندازی کرد.
دولت نه‌تنها موافق ایده تجاری سازی این فناوری بود، بلکه برای پشتیبانی از او، وظیفه تعمیر و نگهداری هواپیماهای پایگاه های نیروی هوایی را هم به عنوان اولین قرارداد این شرکت به او محول کرد. دولت آمریکا از طریق طرح هایی همچون برنامه تحقیقات نوآوری کسب وکارهای کوچک (SBIR) سالانه بیش از 3میلیارد دلار هزینه می کند. هدف از چنین طرح هایی کمک به کسب وکارهای کوچک است تا بتوانند واحد تحقیق و توسعه شان را با قدرت پیش ببرند. به طور کلی این برنامه ها مقادیر زیادی سرمایه فکری تولید می کنند که قابلیت دریافت مجوز را دارند.
رونالد استپتو، برای راه اندازی شرکت «واریر سنتریک هلث» در مریلند از کمک های مالی غیرسهامی (منابع نقدی سرمایه گذاری بدون انتظار دریافت سهام در ازای آن) استفاده کرد.
این شرکت به کادر بهداشت و درمان درباره نیازهای خاص کهنه سربازان آموزش می دهد. واریر سنتریک هلث در حال راه اندازی یک پلتفرم داده است که به لطف سرمایه فکری و سرمایه ای که دولت آمریکا در اختیارش قرار داده، می‌تواند توسعه یابد و جامعه هدفی فراتر از جامعه هدف اولیه اش که کهنه سربازان بودند داشته باشد.
در نظر داشته باشید که این شرکت ها، کسب وکارهای کوچکی را حول محور حل مشکلات شرکت ها و صنایع بزرگ تر ساختند. آنها تصویر سنتی از «استارت آپ» را به چالش کشیدند و در بخش هایی که به خاطر تغییرات مقررات به راحتی می توانند مشتری جذب کنند، با استفاده از منابع مالی غیرسهامی همچون وام و کمک های دولتی کسب و کارهای کم ریسکی را پایه گذاری کردند. علاوه بر این، برخی از بنیان گذاران - از جمله اوزکایا و سیمپسون - یاد گرفته اند که چگونه با شروع عملیات خود از طرح های تجاری ساده، به پلتفرم های مبتنی بر تکنولوژی ارزشمندتری برسند.
طبیعی است که عاشق داستان های «از ریسک تا ثروت» باشیم، اما عاقلانه تر این است که به داستان های «از ریسک زدایی تا ثروت» نیز توجه کنیم.
منبع: Forbes
--> اخبار مرتبط