استعدادهایی که در سایه محرومیت می‌میرند / مدال‌آوری ورزشکار فاروجی به نام و به کام استان‌های دیگر!
خبر مدال آوری بانوی ورزشکار فاروجی در مسابقات کشوری هرچند ورزش دوستان و جامعه ورزشی شهرستان را خوشحال کرد اما زمانی که مشخص شد این ورزشکار در قامت تیم مشهد اعزام و کسب مدال داشته، تامل و حسرت را به همراه آورد.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از عصراترک از فاروج، کسب موفقیت شهروندان یک شهر زمانی دلنشین تر می‌شود که آن شخص نماینده مردم شهرستان خود باشد، درست مثل علیرضا فیروزجا پدیده شطرنج جهان که هنگام قهرمانی چون دیگر به عنوان نماینده ایران در مسابقات شرکت نمی‌کرد، در کنار خوشحالی کوله باری از حسرت و آه را برای مردم ایران همراه داشت و برای علیرضا بغضی که به هنگام پخش سرود ملی فرانسه در گلویش ماند.
این داستان زمانی تلخ‌تر می‌شود که با رفتن علیرضاها درس عبرت نگیریم و بعد مرگ سهراب دنبال نوش دارو نباشیم حال آنکه حمایت و رشد استعدادهایی که فرزندان همین آب و خاک هستند علاوه بر وظیفه ذاتی مسئولین ورزشی، نوش دارو شیرینی است که باید هر روز برای آن مشتاق تر از دیروز باشند.
متاسفانه این تراژدی تلخ در مقیاس کوچک تر نیز ریشه دوانیده و به شهرستان‌های کوچک سرایت کرده تا جوانانی که در عرصه های ورزشی استعداد دارند با غفلت مسئولین و عدم حمایت مجبور شوند برای کسب فرصت شرکت در مسابقات زیر بیرق شهرستان های دیگر و کلان شهر ها روند و نام شهرستان‌شان حلقه مفقوده موفقیت و مدال آوری این عزیزان باشد.
استعدادهای شهرستان فاروج همواره قربانی این عدم حمایت ها شده و چه بسیار استعدادهایی که بعد از بی مهری و عدم توجه و حمایت نتوانستند خود را به قافله شهرهای دیگر برسانند و به ناچار برای همیشه قید ورزش را زدند که اگر اینطور نمیشد شاید امروز فاروج علاوه بر پایتخت آجیل، زعفران و کشمش، نام زادگاه ورزشکار موفق یا مدال آور المپیکی را نیز به دنبال خود به یدک می‌کشید.
منا مسعودی یکی از این نمونه‌ها است، ورزشکاری که چندی پیش خبر موفقیت و مدال آوری در مسابقات کشوری اش، هرچند مردم شهرستان و ورزش دوستان را خوشحال کرد اما زمانی که مشخص شد این ورزشکار در قامت تیم مشهد اعزام و کسب مدال داشته حسرتی را به همراه آورد.
این ورزشکار در گفتگو با خبرنگار عصر اترک گفت: منا مسعودی، متولد 1372 و شهر فاروج هستم، از دوران راهنمایی به رشته تنیس روی میز علاقه‌مند شدم و در این رشته فعالیت می‌کردم، بواسطه آسیبی که به مهره کمرم وارد شد دچار ضایعه نخاعی شدم اما معلولیت برای من به منزله محدودیت نبود و باهمه مشکلاتی که روزمره با آن مواجه بودم، ورزش و بویژه تنیس را ادامه دادم.
مدتی که از فعالیتم گذشت توسط یکی از دوستانم به باشگاهی در شیروان که مخصوص معلولین بود دعوت شدم و زیر نظر مربی باشگاه تمریناتم را بطور جدی شروع کردم و پس از یک هفته در مسابقات معلولین که در همان باشگاه برگزار شد توانستم مقام اول را کسب کنم و انگیزه مضاعفی شد تا ادامه این مسیر و بازی در تیم نشسته استان خراسان شمالی را پرقدرت تر از قبل ادامه دهم.
از سال1395در تمام مسابقات استانی که برگزار شد شرکت کردم و همیشه مقام اول را در این رشته کسب کردم، حتی علاوه بر تنیس دررشته‌های دیگر نظیر تیروکمان، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه وهمچنین ویلچررانی نیز شرکت می‌کردم و با تلاش و یاری خدا موفق شدم در این مدت حدود 25 حکم قهرمانی استانی در این رشته ها کسب کنم.
علی رغم اینکه در مسابقات استانی در چند رشته مختلف شرکت و مقام‌آوری می‌کردم اما زمان اعزام به مسابقات کشوری به دلیل هزینه رفت و آمد به تهران، استان برای اعزام به مسابقات کشوری کوتاهی می‌کرد و بیشتر تیم ایستاده را اعزام می‌کردند.
تنها دوستم خانم فراهی رئیس اداره ورزش فاروج از بنده حمایت می‌کرد اما در نهایت به دلیل نداشتن مربی خوب، عدم حمایت و عدم اعزام به مسابقات مجبور شدم تا تمریناتم را در باشگاه شادروان علی حمیدی که در مجموعه شهید فیاض بخش مشهد است، ادامه دهم و در هفته 2روز برای تمرین از فاروج به مشهد رفت و آمد کنم.
به دلیل سخت بودن و مشکلات رفت وآمد مجبور به زندگی در مشهد شدم و درحال حاضر هم عضو تیم شهید فیاض بخش مشهد هستم و با نام همین تیم توانستم مقام دوم کشور در بخش انفرادی مسابقات تنیس رومیز را کسب کنم.
ورزش تاثیرزیادی در روحیه من داشت و کمکم کرد، وقتی بازی می‌کنم ذهنم متمرکز به بازی می‌شود و دیگر به نقص وناتوانی‌ام فکر نمی‌کنم، مخصوصا زمانی که با آدم‌های سالم بازی می‌کنم و پیروز می‌شوم بیشتر انگیزه می‌گیرم و با اعتماد به نفسی که در من بوجود می‌آورد می توانم بسیار راحت با واقعیت کنار آمده و بیشتر و بیشتر این مسیر را ادامه دهم.
علاوه بر ورزش در رشته روانشناسی مشغول به تحصل بوده و هم اکنون دانشجو کارشناسی ارشد در رشته روانشناسی بالینی هستم و درکنار درس تمرینات تنیس روی میز را به طور حرفه‌ای ادامه می‌دهم تا بتوانم روزی در این رشته به بزرگترین جایگاه ها مثل مدال آوری در پاراالمپیک برسم.
هیچ وقت معلولیتم باعث نشد تا در مسیر رسیدن به اهدافم متوقف شوم، درحال حاضرمددکاربهزیستی هستم و شغلم را از این جهت که می توانم به هم نوعان خودم کمک کنم بسیار دوست دارم.
بسیار تلاش کرده و پیگیر شدم تا در فاروج باشگاه معلولین ایجاد شود ولی متاسفانه حمایتی صورت نگرفت و فقط هر از چندگاهی یک مسابقه فرمالیته برگزارمی‌شد و در برگزاری آن به انگیزه و پیشرفت معلولین ورزشکار توجه نمیشد.
امیدوارم روزی در فاروج هم شرایط و زیرساخت ها فراهم شود تا هم معلولین که ورزش کمک بزرگی به آن‌ها می‌کند بتوانند در این مسیر قدم گذارند و از همه مهم تر شرایط فراهم شود تا با اسم شهرستان و استان خود در مسابقات مختلف مدال آوری و افتخار آفرینی کنیم.
انتهای پیام /
