اسطوره های ناشناس و معمولی های سرشناس

باشگاه خبرنگاران جوان سایه فوتبال در سال های اخیر آنقدر سنگین و پر رنگ بوده است که مردان بزرگی از ورزش کشورمان را در زمره فراموش شدگان قرار داده است. نابغه های تکرار نشدنی در ورزش اگر این روز ها در خیابان ها قدم بزنند هم کسی آنها را نمی شناسد و این مشکل هر روز بغرنج تر از دیروز دامن رشته های منهای فوتبال را می گیرد. امروز رضا سوخته سرایی کشتی گیر دوست داشتنی کشورمان درگذشت در حالی که شاید به جز جامعه کشتی و برخی از دست اندرکاران ورزش اگر او را در خیابان می دیدند نمی شناختند و این مشکل نه تنها از مدیریت در ورزش کشور است بلکه ما رسانه ها نیز در این زمینه گناهی کمتر از آنها نداریم.

امامعلی حبیبی همین چند روز قبل بود که برای همیشه از دنیا رفت و سالها افتخاراتش را به خاک کشید. کسی که برای جهان یک اسطوره ورزشی محسوب می شد و در کشورمان کمتر مردم عادی از این قهرمان شنیدند و یا چهره اش را دیدند. وقتی صحبت از المپیک می شود یا اولین مدال طلای ایران در المپیک می افتیم جایی که امامعلی حبیبی نامش را در تاریخ ورزش ایران جاودانه کرد.

برگردیم به ماجرای فوتبال، فضایی که سالهاست بیش از حق خود در ورزش کشور گرفته است اما هنوز حق خود را به این پرچم ادا نکرده است. بازیکنی که 30 سال قبل در یک بازی فوتبال در لیگ کشوری یا در سطح ملی گلی به ثمر رسانده است آن هم در بازی که شاید سالی چند بار تکرار می شود اما هنوز در کوچه و خیابان در اداره و سازمان و در محضر مدیران ورزش سهم خواهی می کند و آنقدر رسانه به آن پرداخته است که نسل های بعدی هم او را فراموش نخواهند کرد اما شما مقایسه کنید این کجا و افتخارات امامعلی حبیبی و ابراهیم جوادی کجا؟

به نظر شما اگر محمد نصیری هرکول جیبی ایرانی با 5 طلای جهانی و 1 طلای ال مپیک و نقره و برنز های متعدد در خیابان راه برود کسی او را می شناسد؟ اما اگر فلان بازیکن تیم های استقلال و پرسپولیس که در آسیا کیسه بوکس حریفان بوده اند و گاهی از یک پاس ساده عاجز هستند اما در دوران فوتبالیشان دری به تخته ای خورده است و توپی را وارد دروازه آن هم در سطح کشوری کرده اند در خیابان و کوچه و بازار راه برود قطعا خیلی از نوجوانان و جوانان آنها را می شناسند.

آسیب شناسی این فراگیری فوتبال فراتر از واقعیت آن در کشور است. مدیران ورزش، مدیران باشگاه ها و حتی رسانه های نوشتاری و دیداری و البته صدا و سیما هم در این باره نقش دارند. فوتبال پولساز است و یک صنعت است اما تاریخ نگاران ورزش ایران چه می شوند. آنها که در اختیار کشور و زیر سایه پرچم ایران در جهان سرشناس و در ایران ناشناس هستند. شاید هزینه های چندین هزار میلیارد تومانی در فوتبال کشور سهم زیادی در شهرت فوتبالی ها و البته ناشناس ماندن قهرمانان و اسطوره های بزرگ ورزشی ایران دارد. امثال محمد نصیری در ورزش افتخار آفریدند روی سکوی المپیک نشستند و هیچ زمانی هم سهم خواه نبودند نه حواله خودرو گرفتند نه هر ساله صفر های قراردادشان افزایش یافت، آنها اسطوره های ناشناس ماندند و فوتبالی ها معمولی های سرشناس! اینها در سایه پول رنگی نشدند و همان سیاه و سفید برای چشم هایی باقی ماندند و فقط در تاریخچه های ورزش نامشان ماند گار شد.

افرادی مثل مرحوم سوخته سرایی از یادها رفته اند 

منصور بزرگر پیشکسوت کشتی آزاد در گفت و گو با خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان درباره اینکه چرا از حال و روز برخی از اسطوره‌های ورزش کشورمان کسی خبردار نیست، اظهار کرد: در فوتبال هم همانند سایر رشته ورزشی این مسائل وجود دارد. وقتی که سن‌ها بالا هست، افرادی که در صحنه هستند و ارتباطشان با مردم زیاد است مورد توجه هستند، اما افرادی که در گوشه می‌نشینند و نه مصاحبه و نه نظری می‌دهند به فراموشی سپرده می‌شوند از جمله مرحوم سوخته سرایی که ازیادش برده بودند.

پول زیاد در فوتبال باعث توجه به این رشته ورزشی شده است 

برزگر درباره اینکه مورد توجه قرار گرفتن فوتبالیست‌ها از سوی رسانه‌ها در بی توجهی به ورزشکاران و قهرمانان سابق رشته‌های ورزشی دیگر نقش دارد، گفت: فوتبال ورزش مافیایی است و خودشان هم می‌دانند، چون پول زیاد در این رشته ورزشی هست و الان هم از دید اقتصادی نگاه می‌شود و این باعث می‌شود که توجه به فوتبال بیشتر باشد. جراید و رسانه‌ها هم به سمت فوتبال می‌روند. الان کشتی هم کار‌هایی کرده است و ایستگاه تلویزیونی اختصاص کشتی دارد می‌زند که ان شا الله افتتاح شود و به این رشته ورزشی هم بیشتر توجه خواهد شد. در هر صورت همیشه کشتی در المپیک‌ها به آن توجه می‌شد که کشتی گیران بروند و مدال بگیرند و بیشترین مدال المپیک هم کشتی آورده است، اما بعد از مسابقات به فراموشی سپرده می‌شود.

افرادی که مقامی در گذشته کسب کردند مورد توجه هستند 

پیشکسوت کشتی تصریح کرد: البته افرادی که در دوره جوانی خود مقامی کسب کردند مورد توجه هستند، اما نه به آن صورت که باید مورد توجه قرار بگیرند. همچنین افرادی که مقامی کسب نکردند، اما در زمینه کشتی ریش سفید کردند و پیر شدند دیگر مورد توجه قرار نمی‌گیرند. بستگی به این دارد که خودشان چه چیزی کاشتند که الان درو کنند.

او درباره اینکه چه کار‌هایی باید انجام شود که اسطوره‌های فراموش شده ورزش مورد توجه قرار بگیرند، گفت: به هر حال بعضی از ما "مرده پرست" هستیم. خرجی که در کفن و دفن یک پیشکسوت ورزش می‌کنند همان پول را در زمانی که زنده است کنند شاید نمیرد. این یک واقعیت است.

صندوق پیشکسوتان از افرادی که فقط درب خانه ورزش را زدند حمایت نمی کند

برزگر درباره اینکه صندوق پیشکسوتان از ورزشکاران سابق حمایت می‌کند، گفت: صندوق پیشکسوتان برای کسانی هست که مقامی کسب کرده باشند و الان پیر شده باشند نه برای کسانی که فقط ورزش کردند. ما باید به این نگاه کنیم که ورزش برای سلامتی است و بعد در کسب و کار باید موفق باشیم. صندوق پیشکسوتان نمی‌تواند از کسانی حمایت کند که فقط یک بار درب خانه ورزش را زدند. پیشکسوتانی را مورد توجه قرار می‌دهند که حداقل در جوانی شان یک مدال آسیایی گرفته باشند یا بعد از اینکه ورزش را کنار گذاشتند در کسوت مربیگری و کار‌های دیگر در ورزش مثمر ثمر باشند. به هر حال همه پیشکسوتان ورزش انتظار دارند. مسئله اقتصادی هم باعث شده که به همه فشار بیاید. امیدوارم به صورتی شود که ما دیگر نیازمند نبینیم و کسی مشکل اقتصادی نداشته باشد.

جراید و رسانه های باید ورزشکاران سایر رشته های ورزشی را به مردم بشناسند 

پیشکسوت کشتی درباره اینکه مردم، فوتبالیست‌ها را بیشتر از سایر ورزشکاران و قهرمانان سایر ورزش‌ها می‌شناسند، گفت: کشتی گیرانی که مقام می‌آورند مردم می‌شناسند. البته جراید و رسانه‌ها باید بیشتر به ورزشکاران سایر رشته‌های ورزشی توجه کنند. به هر حال پول در فوتبال است و یک فوتبالیست درجه دوم یک باشگاه، میلیاردی پول می‌گیرد، اما ورزشکاران ما قهرمان المپیک می‌شوند، اما پاداششان به اندازه پول آن فوتبالیست نمی‌شود.

پول بیت المال را باید به صورت عادلانه بین همه رشته های ورزشی تقسیم کنند

او درباره اینکه مبلغ قرارداد یک بازیکن معمولی در فوتبال بالای 20 میلیارد تومان است و آیا کشتی گیران این مبلغ را می‌گیرند، گفت: نه، کشتی گیری که قهرمان المپیک در سال‌های گذشته می‌شد مبلغ 2 میلیارد تومان می‌گرفت، اما الان به قهرمانان المپیک 24 میلیارد تومان دادند. البته من نسبت به پاداش قبلی اعتراض کردم و گفتم با 2 میلیارد تومان چیزی دست کشتی گیران را نمی‌گیرد. وقتی در فوتبال قراردادی با یک بازیکن بسته می‌شود از کنار آن چند نفر آن مبلغ را می‌گیرند. ما نمی‌گوییم که به فوتبالیست‌ها پول ندهند و فوتبال را رها کنند و می‌گوییم که هر چه فوتبال در می‌آورد به فوتبالیست‌ها بدهند. پول دولت و بین المال را به بازیکنان فوتبال ندهند و آن پول بیت المال را عادلانه بین همه رشته‌های ورزشی تقسیم کنند.