انقلاب از کتابخانه‌ها شروع می‌شود نه از آشوبِ کف خیابان‌ها و سلف مختلط!

به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، عرفان غلامعلی زاده، نماینده جامعه اسلامی دانشجویان در مقابل هیئت رئیسه دانشگاه سخنرانی کرد.

متن صحبت های وی به شرح زیر است:

ریاست محترم دانشگاه تهران سلام علیکم اول از همه حضورتان را در کف دانشگاه و در بین دانشجویان ارج می نهیم.

اکنون قریب یک ماه است که دانشگاه بازگشایی شده و علی رغم همه خواب هایی که دشمنان برای تعطیلی فرآیند آموزش و پژوهش در کشور دیده بودند، بسیاری از دانشگاه ها به روال عادی خود بازگشته اند. اما دانشگاه ما خیر، و مهم ترین دلیل آن عدم اعمال مدیریتی قاطع و هوشمندانه از سوی جنابعالی است.

امروز شاهد فضایی هستیم که ساحت مقدس بزرگترین دانشگاه ایران روز به روز بیشتر توسط عده ای قلیل و آنارشیست پایمال می شود و دانشجویی که قرار بود صدای مردم خود باشد و در نقشه آبادانی و پیشرفت کشور نقشی ایفا کند به بلندگوی دشمنان قسم خورده ملت بدل شده و در نقشه تجزیه و تفرقه آنان بازی می کند.

از شما مطالبه داریم که بفرمایید در این یک ماه چه اقداماتی برای کاهش التهاب در فضای دانشگاه انجام دادید و چه تدابیری برای خنثی کردن فتنه اخیر اتخاذ کردید‌. البته ما اقدامات مثبت انجام گرفته را نادیده نمی گیریم ولی از شما با آن سابقه ی علمی در این عرصه دارید، توقعی بیش از این هست.

آقای رئیس! حوادث اخیر، موجی بود که با همه ویرانی‌هایش, برکاتی هم داشت. از جمله اینکه بسیاری از زشتی ها و وصله های ناجور به بدنه دانشگاه را عیان کرد از جمله استادی که انتظار داشتیم چمران ها تربیت کند‌، در حالیکه خودش تربیت نشده و دانشجو را به سوی خشونت و آشوبگری سوق می دهد.

صریح می گوییم: جای این استاد، دانشگاه تهران نیست‌.

و دانشجویی که نه تنها فاقد بصیرت و تحلیل درست است، بلکه حداقل های یک عضو جامعه علمی، یعنی ادب و احترام و تمایل به گفتگو را نیز ندارد.

و حراست که مامور به کنترل بی نظمی و آشوب در دانشگاه است؛ اما در بزنگاه، اگر دانشجویان دغدغه مند به میدان نیایند و سینه خود را سپر نکنند، به هیچ وجه قادر به انجام وظیفه خود نیست و بلکه با انجام برخی حرکات ناشایست و خلاف حق، بهانه به دست بهانه جویان می دهد.

آقای مقیمی! برخورد قانونی با این افراد به جای خود، ما و شما نیز بی‌تقصیر نیستیم.

چرا؟ چون دیدیم و عبرت نگرفتیم از کسانی را که لانه جاسوسی را تسخیر کردند و بعد از مدتی پشیمان شدند؛ چون دیدیم و عبرت نگرفتیم از کسانی که با ریش و چادر وارد این دانشگاه شدند ولی هنگام خروج وضعشان قابل بیان نبود؛ چون دیدیم و عبرت نگرفتیم از افرادی که یک زمان جانباز و مجروح جنگ تحمیلی بودند و زمانی دیگر قربانی جنگ نرم! چون کار فرهنگی را به برگزاری چند همایش و سمینار پر زرق و برق تفسیر نمودیم و نه کاری عمیق و بنیادین در عرصه باور ها و ارزش ها.

آقای رئیس! علم - البته از نوع نافع -. تنها یک بال تعالی دانشگاه است و اگر به موازات آن، فکر نباشد، نتیجه همین است که می‌بینیم.

استاد علم بحمدلله زیاد داریم ولی استاد فکر چطور؟ فکر صحیح است که به علم جهت می دهد و آن را در خدمت اهدافی مقدس به کار می گیرد. فکر است که در تلاطم های روزگار، تکلیف دانشجو را مشخص می کند و هرلحظه به او نشان می دهد که در کجا قرار دارد و باید به کدام سو برود. و فکر است که زیربنای تمدن است. و علم، ابزار اوست.

باید دانشجوی تشنه حقیقت را با اساتید مرجع و ملجا فکر اشنا کرد و ذهن پرسشگرش را با ارامش یقین، تسلی داد. وگرنه همین ذهن های مضطرب، مشت های گره کرده مملو از خشم کور می گردند که دوست و دشمن نمی شناسند و گمان می کنند که می توانند انقلاب کنند، حال آنکه انقلاب، از کتابخانه ها شروع می شود، نه از اشوب کف خیابان، و نه از سلف مختلط!

در پایان، سخنی با برادران و خواهران دانشجویم دارم. دوستان من! از تنور خشم و نفرت، نانی برای مردم رنج دیده کشورمان بیرون نخواهد آمد و دود آتش آن، به چشم همه ما خواهد رفت.