او این نقش را پذیرفته است
تهران - ایرنا - چیزی که اغلب در فیلم‌های مشابه برای خانواده شهدا زننده است این است که به آنها قداستی فاقد باورپذیری داده شود و آنها را از جنس مردم جدا کنیم. در فیلم «هناس» و مخصوصا نقش شهره پیرانی ما با انسانی واقعی از جنس مردم طرف هستیم، برای ایفای چنین نقشی مریلا زارعی هر دو سوی شخصیت را می‌شناسد.
مریلا زارعی در نقش شهره پیرانی همسر شهید داریوش رضایی نژاد در فیلم هناس ظاهر شد. برای بررسی این نقش می توان نگاهی به کارنامه زارعی انداخت و نقشی مشابه با تفاوت‌های محسوس را یافت.
پیشتر مریلا زارعی در نقش همسر یک بادیگارد در فیلمی با همین نام از ابراهیم حاتمی کیا ایفای نقش کرد و در پذیرش نقشش موفق عمل کرده بود. اما آنچه تفاوت آن نقش و این نقش آفرینی است دشواری‌ها و باورهای متفاوتی را شامل می‌شود.
در مرحله اول او را با نقش یک شخصیت حقیقی در دنیای واقعی به چالش فرا خوانده و در مرحله بعدی پذیرش و ایفای نقش و در معرض دید و قضاوت قرار گرفتن توسط افراد حقیقی مشابه.
چیزی که اغلب در فیلم‌های مشابه برای خانواده شهدا زننده است این است که به آنها قداستی فاقد باورپذیری داده شود و آنها را از جنس مردم جدا کنیم. در فیلم هناس و مخصوصا نقش شهره پیرانی ما با انسانی واقعی از جنس مردم طرف هستیم که واقعا دلش زندگی بدون اضطراب و جنگ و دغدغه های اینچنینی را در جایی دیگر می خواهد. برای ایفای چنین نقشی مریلا زارعی هر دو سوی شخصیت را می شناسد و از این رو نقشی که پیشتر بازی کرده است به کمکش آمده یعنی زنی که تمام و کمال پای یک بادیگارد در موقعیت های گوناگون ایستاده است و ایدئولوژی او را پذیرفته و بر اساس آن مانیفست زندگی خودش را نوشته است.
حال اما باید در ابتدا در جهان واقعی یک همسر که در آستانه زندگی عافیت جویانه در جهانی مترقی است، ظاهر شود و سپس فضای اضطراب آلود یک انتخاب را رقم بزند در نقشش که گویی انتخاب بین آرامش و تشویش است.
مریلا زارعی در بازخورد حس اضطراب و بغض معمولا موفق است و گویی این از جهان بازیگر جدا نیست. در نقش‌ها هم پذیرفته است که جهان چه نقش‌هایی را می خواهد باور و بازی کند و از سالهای گیشه و کمدی تا مرزهایی دور فاصله گرفته اما جهان دیگری را کم کم پذیرفته است.
بازی نقش یک همسر در این دو بازی که از او ذکر کرده ام متفاوت است او از یک همسر سنتی به یک زن مستقل تبدیل می‌شود و میزان و حد تصمیم گیری برای او بیشتر است و بازخورد آن در بازی او هم خودش را نشان می‌دهد.
مریلا زارعی همچنین در بازخورد احساساتی همچون تردید موفق عمل می کند و این هم در چهره او که چهره سرد و مطمئنی نیست وجود دارد هم در لحن اغلب لرزان و با مکث از او. با این توصیف او در لحظاتی که باید تردید را بازخورد دهد موفق عمل می کند.
اما همین در پایان فیلم که قرار است نمایش قدرت این زن باشد کمی باورش سخت می‌شود ولی در لحظات نومیدی اش در لحظات تشویش و اضطراب در لحظات خشم و غم و حتی پنهان کاری بسیار باور پذیرتر است.
در انتخاب بازیگران بدون شک او انتخاب درستی بود بازیگران تا حدی از دنیای واقعی خویش و تجربه‌های بازی قبلی خود الهاماتی را در بازی های بعدی به رشد می رسانند و برای مریلا زارعی این روند روند مشخص و پلکانی بوده. او به واقع بخشی از باورهای ایدئولوژیک فیلم را هم با خود دارد در این سالهای اخیر و از آنها گاهی سخن گفته است و این به او کمک کرده تا نقشی را بپذیرد که پیشتر تفکر آن را پذیرفته است و در خود در حال رشد و تغییرات آن بوده است.