به یاد آقای دوبله در زادروزش / فکر نمی‌کردم که سردار شوم

به گزارش خبرگزاری تسنیم، زنده یاد چنگیز جلیلوند 6 آبان ماه 1314 در شیراز متولد شد و دوم آذرماه 1399 در تهران بر اثر کرونا درگذشت. او در تاریخ شفاهی که از خود به جای گذاشته به اولین فیلمی اشاره کرده که او را به دوبله علاقه‌مند کرده است.

جلیلوند تأکید کرد: اولین فیلمی که من را خیلی به کار دوبله علاقمند کرد فیلم «فاتح» بود که زنده‌یاد نصرت الله محتشم جای جان وین صحبت می کرد. صدای شاهانه و سردار مانند محتشم من را به این فکر برد که چقدر خوب است تا جای یک سردار صحبت کنم. البته فکر نمی‌کردم که سردار شوم و یا نقش سردار را بازی کنم بلکه فکر می‌کردم که چقدر خوب است تا مثل یک سردار صحبت کنم.

آقای دوبله ایران به این نکته اشاره کرد: یادم می‌آید کارگردان یا تهیه کننده فیلم‌های ایرانی برای دیدن فیلم‌های خارجی می‌رفتند و سؤال می‌کردند که جای این بازیگر خارجی چه کسی صحبت کرده و وقتی متوجه می‌شدند که دوبله را من انجام دادم برای صحبت در فیلم‌هایشان از من دعوت می‌کردند. یکبار جای حیدر صارمی (بازیگر) صحبت کردم.

وی یادآور شد: آن سال‌ها هنوز بازیگران درجه یک برای تسخیر سینما نیامده بودند و همان کسانی که در رادیو نمایشنامه بازی می‌کردند به سینما می آمدند و نقش اول بازی می‌کردند. مثل آقایان امیرفضلی، مصدق و تابش که ابتدا در رادیو فعالیت داشتند و بعد به سینما آمدند.

جلیلوند در ادامه بیان داشت: وقتی به جای پل نیومن در فیلم «یک نفر آن بالا من را دوست دارد» صحبت کردم، سیامک یاسمی گفت می‌خواهم به جای محمدعلی فردین، جلیلوند صحبت کند. برای فیلم‌های آقای قرن بیستم و گنج قارون همانگونه که برای پل نیومن صحبت می‌کردم تم جنوب شهری خودمان را هم ترکیب کردم و در نهایت گنج قارون درآمد.

وی با بیان اینکه کار دوبله را عاشقانه دوست دارد، گفت: کارم برای من یک نفر محسوب می‌شود و همانطور که وقتی یک نفر را دوست داریم، به او عشق می‌ورزیم، دوبله هم برای من چنین حالتی دارد. کارم عشقم است، واقعا به کارم ایمان دارم و نسبت به آن حساس هستم.

جلیلوند ادامه داد: هیچ وقت دوست نداشتم جای نقش منفی صحبت کنم و معتقد بودم وقتی قهرمان داستان بیشتر مثبت است چرا من باید منفی بگویم. معمولا برای نقش‌های منفی انتخاب نمی‌شدم و خودم هم انتخاب هم نمی‌کردم.

وی در پایان با بیان اینکه عاشق ایران است، گفت: به هیچ شکلی نمی توانم ایران را ترک کنم. عزیزترین افراد خانواده من خارج از ایران زندگی می‌کنند و دلشان برای من تنگ می‌شود اما من هم همیشه دلم برای وطن و خاکم تنگ می‌شود. عاشق مردم کشورم هستم و امیدوارم خداوند تن سالم به من بدهد تا بتوانم دینی که به دوستاران دوبله دارم و آنهایی که صدای من را دوست دارند و از من حمایت می‌کنند را به جا آورم و از این همه محبتشان نسبت به خودم سپاسگزاری می‌کنم. امیدوارم با کارهای خوبی که در سینما ارائه می‌دهم جوابگوی محبتشان باشم.