تئاتر نیازمند مدیرانی دردمند و مطالبه‌گر دارد / ماجرای «مجلس سهراب کشی» بهرام بیضایی که اجازه اجرا نگرفت

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ یک ماهی به روی کار آمدن دولت جدید زمان باقی مانده و بدون شک در همه حوزه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کارهایی انجام شده و پروژه هایی هنوز زمین مانده است. در پرونده ای سعی کردیم به سراغ اهالی فرهنگ برویم و با محوریت اصلی «چه باید کرد» به مشکلات تخصصی حوزه فرهنگ و راهکارهای پیشنهادی برای رفع این مشکلات بپردازیم.

حمیدرضا نعیمی، نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر و عضو هیات مدیره خانه تئاتر میهمان این گفت و گو بوده است.

حمیدرضا نعیمی، نویسنده و کارگردان تئاتر درخصوص اتفاق هایی که منجر به تجمع اخیر تئاتری ها مقابل مجلس شد، به خبرنگار دانا گفت: هیات مدیره خانه تئاتر، گفت و گوهای زیادی با مسئولان فرهنگی دولت داشتند؛ از نامه نگاری ها، صحبت ها، مصاحبه ها، گفت و گوهای رو در رو با وزیر فرهنگ و ارشاد و همین طور معاون هنری، مدیر کل مرکز هنرهای نمایشی و یا حتی با مراکز فرهنگی وزارتخانه های دیگر؛ اما خیلی از کارها پیش نمی رفت و این عدم پیشرفت امور و بی توجهی به خواسته های مشروع خانواده هنری نمایش در نهایت به این نتیجه ما را رساند که با یک تجمع آرام، خواسته های خود را مکتوب کرده باشیم و به یک قوه دیگر رجوع کنیم. وقتی قوه مجریه هیچ راهکاری ندارد و هیچ عزمی برای برون رفت از بحران های فرهنگی مملکت ندارد، به سراغ خانه ملت رفتیم.

برخی اعضای کمیسیون فرهنگی به سراغمان آمدند

وی ادامه داد: این تنها راهی بود که به ذهنمان رسید. در مقابل مجلس ایستادیم؛ اما نه رئیس مجلس و نه هیچ کدام از نمایندگان به سراغ ما نیامدند تا حتی یک اظهار همدردی ساده کنند که البته بعدها متوجه شدیم که برخی از آنها در سفر بودند و قضایایی از این ماجرا. ولی ما آن روز حرف هایمان را زدیم و یک هفته پس از آن ماجرا چند نفر از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس به خانه تئاتر آمدند، حرف های ما را شنیدند و از قبل نامه ما را مطالعه کرده بودند و همان جا اعلام کردند که در زمینه های مختلف یاری رسان خانواند تئاتر خواهند بود.

آنها از ما منتقدتر بودند

نعیمی افزود: مجددا پیگیری های ما موجب شد تا اعلام کنند در جلسه ای که مصوب شده، تسهیلاتی را برای تئاتر درنظر گرفته اند و بودجه تئاتر را بیشتر از این مقداری که هست درنظر خواهند گرفت. نکته جالب ماجرا این بود که همه آنها از ما نسبت به دولت و مدیریت فرهنگی کشور، منتقدتر بودند. ولی متاسفانه با این همه منتقد، پیشرفتی در امور ملاحظه نمی شود.

وزیر فرهنگ مدیری منفعل و خنثی است

عضو هیات مدیره خانه تئاتر با تاکید بر این نکته که گاهی هیچ کاری از دستتان برنمی آید و باید فریاد بزنید گفت: ما سعی کردیم این کارها را علی رغم بی اعتمادی هایی که بین خانواده خود ما تئاتری ها وجود داشت، انجام دهیم. دوستان ما اعتقاد داشتند که تجمع ما مقابل مجلس یک حرکت ژورنالیستی بوده که خانه تئاتر انجام داده اما هیچ کس به این فکر نمی کند که وقتی وزیر فرهنگ مملکت، مدیری منفعل و خنثی است و وقتی در پستی قرار می گیرد که انگیزه ای برای مدیریت آن ندارد، استعفا می دهد و استعفای او پذیرفته نمی شود و برای هر چیزی اظهار نظر می کند به جز رفع مشکلات و بحران های هنرمندان؛ وقتی نگاه می کنیم که هیچ برنامه ای برای رفع مشکلات تئاتری ها در دوران سیاه کرونا انجام نمی شود و به معیشت هنرمندان بی توجهی می شود، به این نتیجه می رسیم جز اینکه خواسته هایمان را فریاد بزنیم، کاری دیگر از دستمان برنمی آید.

تا حالا دیده اید مدیری به علت ناتوانی در کارش استعفا دهد؟!

کارگردان نمایش «ریچارد سوم» در ادامه افزود: ما هنرمندیم و فقط می توانیم حرف بزنیم و با خلق آثارمان نسبت به شرایط بد جامعه معترض باشیم، دردها را نشان دهیم، روشنگری کنیم و درعوض راهکار این مشکلات با کسی است که این مسئولیت را قبول کرده است. شما تا حالا مسئولی را دیده اید که در زمان کار خود بگوید که لطفا مرا نقد کنید که اگر روزی دیدم در کار خود ناتوانم، استعفا دهم و کنار بروم. شما اصلا از مسئولان عذرخواهی دیده اید؟ یک عذرخواهی هم که می کنند، به دل نمی نشیند. چون احساس می کنید که این عذرخواهی از روی صداقت و از صمیم قلب نیست و یک جور تصنع در آن موج می زند. عذرخواهی آنها نیز به نحوی طلبکارانه است! ما خود را نسبت به آیندگان مسئول می دانیم و این فریادها را مدام می زنیم ولی گوشی برای شنیدن وجود ندارد. خسارت های فرهنگی که در دولت های گذشته به بار آمده، قطعا در دولت بعدی خود را بیشتر نشان خواهد داد.

 ما در تئاتر نیاز به مدیرانی دردمند و مطالبه گر داریم

حمیدرضا نعیمی در ادامه تئاتر را خالی از مدیرانی دلسوز و کاری دانست و افزود: ما در تئاتر نیاز به مدیرانی دردمند و مطالبه گر داریم؛ مدیران ما به جای مطالبه و خواست های به حق خانواده تئاتر از مسئولان بالاتر، فقط نگران از دست دادن میز خود هستند و سعی می کنند در زمان مدیریت، هیچ کنکاش و حاشیه ای ایجاد نکنند تا کماکان پست خود را داشته باشند. این مطالبه گری مدیران علاوه بر مسئولان بالاتر خود، باید از هنرمندان نیز صورت گیرد. یعنی مدیر تئاتری باید از کارگردان، نویسنده و هنرمند این حوزه بخواهد که چرا در خانه بیکار نشسته ای؟ چرا فلان کار را برای فلان سالن اجرا نمی کنی؟

من بهرام بیضایی ام و آمده ام که کار کنم

در ادامه نعیمی به ذکر خاطره ای تلخ از استاد بیضایی اشاره کرد و گفت: اجازه بدهید در همین رابطه خاطره ای را برای شما نقل کنم؛«آقای محمد حیدری، مدیر وقت تئاتر شهر می گفت: در دفترم نشسته بودم که آقای استاد بهرام بیضایی وارد اتاق شد و سه نمایشنامه با خودشان آورده بود که یکی از آنها «مجلس سهراب کشی» بود. وقتی استاد بیضایی وارد اتاق شد، من با شوق و ذوق بلند شدم و عرض ادب کردم. آقای بیضایی جلو آمدند و گفتند که: من بهرام بیضایی هستم. من گفتم که استاد بنده شما را می شناسم. ایشان گفتند: به هر حال بنده وظیفه دارم که خودم را معرفی کنم. بنده به تئاتر شهر آمدم و همراه خودم سه نمایشنامه دارم و هر کدام از این نمایشنامه ها را که شورای نظارت شما مجوز دهد، من حاظرم کارگردانی کنم در هر سالنی که شما صلاح بدانید و در هر زمانی که شما تعیین کنید. فقط به این خاطر که می دانم اگر من سال ها در خانه بنشینم، هیچ کسی سراغی از من نمی گیرد که بیایم و نمایشی کار کنم. پس لذا من خودم آمدم تا اعلام آمادگی برای کار کردن کنم.»

نعیمی ادامه داد: همین را فقط در ادامه به شما بگویم که از زمانی که آقای بیضایی برای کارگردانی این نمایشنامه ها اعلام آمادگی کرد تا روزی که از ایران مهاجرت کردند، هیچ کس به او نگفت که آقای بیضایی لطفا بیایید و این نمایشنامه را کار کنید.

این حرف من به این معنا نیست که حتما آقای بیضایی با اثر خود یک شاهکار خلق می کرد و یا نه، نیست! اما ما مگر در تئاتر خود چند بهرام بیضایی داریم؟ مدیران ما باید مطالبه گر باشند و به نویسنده بگویند که فلانی تو حق نداری که ننویسی! تو حق نداری که سکوت کنی! و حق نداری که بیکار باشی! این حق را ما به شما نمی دهیم چون شما میراث زنده این مملکت هستید.

انتهای پیام /