تداوم موج سرمایهگذاری صنعتی اروپا در چین
دنیای اقتصاد: با وجود تشدید نگرانیهای سیاسی در بروکسل و پایتختهای اروپایی درباره وابستگی صنعتی به چین، شرکتهای تولیدی این قاره در حال افزایش سرمایهگذاری در واحدهای صنعتی خود در دومین اقتصاد بزرگ جهان هستند. از منظر فایننشالتایمز، این روند تصویر پیچیدهای از تعامل اقتصادی اروپا با چین ارائه میدهد؛ تعاملی که اگرچه از سوی دولتها با هشدارهای جدی همراه است، اما در سطح بنگاهها همچنان...
به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد، با وجود تشدید نگرانیهای سیاسی در بروکسل و پایتختهای اروپایی درباره وابستگی صنعتی به چین، شرکتهای تولیدی این قاره در حال افزایش سرمایهگذاری در واحدهای صنعتی خود در دومین اقتصاد بزرگ جهان هستند.
از منظر فایننشالتایمز، این روند تصویر پیچیدهای از تعامل اقتصادی اروپا با چین ارائه میدهد؛ تعاملی که اگرچه از سوی دولتها با هشدارهای جدی همراه است، اما در سطح بنگاهها همچنان بر پایه منطق هزینه و رقابت جهانی پیش میرود.
نقطه آغاز این شکاف در رفتار سیاسی و اقتصادی اروپا، ترکیب جذاب هزینههای پایین تولید، زنجیره تامین کارآمد و مقررات سختگیرانه چین برای مشارکت در بازار داخلی است. رؤسای شرکتهای اروپایی تاکید میکنند که رقابت با بازیگران محلی بدون حضور فیزیکی در چین تقریبا ناممکن شده است. نمونه بارز آن، سرمایهگذاری 226 میلیون دلاری کلاریانت در هاب پتروشیمی «دایا بی» است؛ جایی که غولهایی مانند BASF و شل نیز پروژههای توسعهای خود را گسترش دادهاند.
بر اساس نظرسنجی اتاق بازرگانی اروپا در چین، حدود یکچهارم شرکتها در حال انتقال بخش بیشتری از تولید خود به خاک چین هستند؛ روندی که در صنایع دارویی، ماشینسازی و تجهیزات پزشکی شدت بیشتری یافته است. الزامهای محتوای داخلی در خریدهای دولتی چین نیز شرکتهای غربی را به افزایش تولید محلی برای دسترسی به بازار وادار میکند.
اما بخش نگرانکنندهتر برای رهبران اروپا، استفاده شرکتهای غربی از چین بهعنوان پایگاه صادراتی است. سه سال کاهش قیمت تولیدکننده و افت 20 درصدی ارزش یوان نسبت به یورو، مزیت قیمتی چین را به شکل چشمگیری تقویت کرده؛ درحالی که هزینه انرژی در اروپا پس از جنگ اوکراین افزایش یافته است. بنابراین از منظر اقتصادی، انتقال خطوط تولید نه فقط برای تامین بازار چین، بلکه برای رقابت در بازارهای جهانی، منطقیتر شده است.
تحلیلگران میگویند برنامه پنجساله جدید پکن که بر سیاستهای عرضهمحور و یارانههای دولتی تاکید دارد، این شکاف هزینهای را حتی عمیقتر میکند.
در بسیاری از صنایع، از قطعهسازی خودرو تا تجهیزات صنعتی، چین اکنون مقرونبهصرفهترین محل برای تامین قطعات و مونتاژ نهایی است. همزمان شرکتهای اروپایی در داخل قاره مشغول تعدیل نیرو هستند؛ از جمله ZF که اخیرا کاهش 7600 شغل در اروپا را اعلام کرد، یا شفلر که در کنار توسعه فعالیتها در شنیانگ، به تعدیل گسترده نیروی کار در اروپا روی آورده است.
در کنار جابهجایی تولید، جریان تحقیقوتوسعه نیز بهتدریج به چین منتقل میشود؛ موضوعی که بر پیچیدگی وابستگی فناورانه اروپا میافزاید. با این حال، برخی کارشناسان معتقدند بخشی از مسئله به خود اروپا بازمیگردد. ضعف رقابتپذیری، هزینههای بالای انرژی و بوروکراسی پیچیده، عواملی هستند که بنگاهها را به خروج از اروپا سوق میدهند. بهویژه در صنعت خودرو، بسیاری از سازندگان بزرگ در حال استفاده از بازار پویای خودروی الکتریکی چین برای گذار از موتورهای احتراق داخلی هستند.
واکنش اولیه کمیسیون اروپا با طرحهایی برای بهبود فضای صنعتی و محدودسازی دسترسی شرکتهای چینی به بازار واحد آغاز شده، اما کارشناسان هشدار میدهند که اگر صادرات شرکتهای اروپایی از چین به خود اروپا نیز بازگردد، پیامدهای سیاسی این چرخه بسیار گسترده خواهد بود. تداوم فشار چین بر سیاستهای صنعتی و تداوم کسری تجاری اروپا میتواند به تشدید واکنشهای تجاری و تنشهای سیاسی مشابه آنچه در آمریکا دیده میشود، منجر شود.