تقویت هولناک تیم های سعودی در روزگار فوتبال رژیم گرفته ما؛ / اینو میگن جدال نابرابر جدالی که قاعده ای نداره

به گزارش "ورزش‌سه"، قطعا که فوتبال بهانه است ، سعودی و پادشاهی اش سعی در پاک کردن حافظه تاریخی مردم جهان دارند و می خواهند به همه اطمینان خاطر دهند بدون هیج دغدغه ای همانطور که برای مناسک حج می توانند به مکه و مدینه بیایید، حالا به سایر نقاط این کشور هم قادر به سفر هستند، با فارغ بال و آسایش خیال. به عربستان جدید خوش آمدید! «محمد بن سلمان» میانبر را در فوتبال پیدا کرده است. حدود 3میلیارد دلار در گام نخست بین 4 تیم برتر تقسیم کرده تا بزرگان فوتبال جهان را به صحرای سعودی بیاورند. پروژه تازه شروع شده و طبیعتا فوتبالیست ها نمی‌خواهند از بزرگ‌ترین فرصت اقتصادی زندگی شان به راحتی بگذرند. از رونالدو گرفته تا آنهایی که دست کم 5 سال دیگر توانایی بازی در بالاترین سطح جهان را دارند. کار به جایی رسیده که خرید مدنظر بارسا را روی هوا بُر می زنند. هر روز یک نام بزرگ.

ساویچ التماس می‌کرد به مدیرت لاتزیو تا برود جایی که در یک سال به اندازه همه عمرش پول نقد کاسب شود. بارسا، بروزویچ را از اینتر خواست اما سعودی ها پول بیشتر دادند و او را به النصر بردند! ریاض محرز حتی فکر هم نکرد، چنان سیتی را رها کرد که انگار نه انگار عضو بهترین باشگاه فعلی جهان است. کریم بنزما حتی صبر نکرد که فصل بعد بیاید. بصورت ناگهانی از رئال مادرید خداحافظی کرد. خوان نعمت گسترانیده و فوتبالیست ها سراسیمه سر می دوند به سوی صحرای پر پول. کولیبالی از چلسی مستقیم به دل اسکناس می‌زند. پروژه آغاز شده و Mbs می‌خواهد بدنامی سابق رو بزداید از چهره این خطه و چه میانبری بهتر از فوتبال؟ البته چین هم یک دهه قبل چنین بی ملاحظه پول پاشی کرد اما به نظر می‌رسد محمد بن سلمان به این زودی ها از دواندن این اسب سرکش، خسته نشود.

با ادامه این روند تا یکی دو سال دیگر، باشگاهی مثل الهلال به جرات از دو سوم تیم های لیگ پرتغال و فرانسه بهتر می شود. فارغ از ابعاد پیدا و نهان پروژه سیاسی و اجتماعی این خریدها، باید ما نگران یک واقعیت ورزشی باشیم؛ اینکه تکلیف رقابت تیم‌های باشگاهی ما در آسیا با تیم های سعودی چه می شود؟ چند مدیر ما حقیقتا نگران این فاصله به وجود آمده هستند؟  موضوع فقط دیگر باخت نیست. با توجه به قدرت و سطح مهره ها، شاید نتایج نا امید کننده ای در انتظارمان باشد. درست در روزهایی که لیگ ما هر روز نسبت به گذشته خالی تر از بازیکن خوب خارجی می شود، سعودی ها حتی جایی برای «عمر سوما» یکی از بهترین مهاجمان یک دهه اخیر لیگ شان ندارند. حتی آقای گل مراکشی این لیگ، مشخص نیست مقصدش کجاست. حمدالله مغربی شاید به لیگ ستارگان قطر برود شاید به تیم کوچکتر سعودی. البته عده ای خوش خیال در اوهام خود آن را به خط حمله پرسپولیس می‌آوردند. اما حقیقت این است که چون النصر فقط ستاره تراز جهانی می خواهد آن هم در قامت رونالدو و بروزویچ دیگر جایی برای حمدالله نیست. البته این خریدها ادامه دارد و خدا می داند تا پایان تابستان چند ده ستاره روز جهان به لیگ سعودی هجرت کنند. گویی مکش ستاره ها تازه آغاز شده؛

هشدار به مدیران بالا دستی ورزشی و غیر که حواس شان باشد که شکست‌های سنگین برابر نمایندگان سعودی تبعات بسیار بدی برای فوتبال ما و غرور ملی مان دارد. البته قطعا که به سادگی تیم های مدعی ما کیسه بوکس آنها نخواهند شد. همانطور که فولاد چند ماه قبل اگر کمی خودباوری داشت، آنگونه در دقایق پایانی مغلوب الهلال و موسی مارگا نمی شد. اما باید پذیرفت همین الهلال پر مهره هم شروع به پوست اندازی برای بهتر شدن کرده به طوری که می گوید ستاره سابق پورتو، موسی مارگا باید برود تا لابد مهاجم بزرگ‌تری جذب کنند! البته برخلاف چند فصل گذشته خوشبختانه بازی‌ها باشگاهی ایران و سعودی دیگر در زمین ثالث برگزار نخواهد شد اما شاید تا قسمتی را با فشار تماشاگر ایرانی و غیرت بتوان پر کرد در روزی که میزبانیم. البته نیمه دیگر ماجرا هم باید در نظر گرفت؛ سعودی ها ورزشگاه‌های بزرگ و هواداران پر تعداد و پر جوش و خروشی دارند؛ برخلاف دیگر کشورهای کوچک حوزه خلیج فارس مثل امارات و قطر. یعنی حتی با سلاح ورزشگاه بزرگ و پر هوادار هم قادر به خودنمایی یک طرفه نیستیم و باید نگران باشیم. با این وضعیت حقیقتا شاید این سعادتی است که مشمول حال استقلال شده و این فصل در آسیا حاضر نیست.

حقیقت را باید بدون‌غرور پذیرفت، باید واهمه داشت از تیم های پر مهره سعودی. آنها می خواهند چهره کشورشان را در جهان تغییر دهند و شاید در این بین، فوتبال باشگاهی ما بزرگ‌ترین قربانی این بلند پروازی های MBS شود. خدا این چند سال نخست را به خیر کند بلکه کمی این اسب اصیل از نژاد عرب، خسته شود و روند جذب بهترین های جهان را متوقف کند. درست شبیه چین که تب تندش زود به سردی گذاشت. البته در این مورد بعید است آنها به تندی چینی ها عقب نشینی کنند؛ دست کم تا وقتی که محمد پسر سلمان، آنجا باشد و حرف آخر را بزند.

مردم ما باخت به تیم های سعودی را بر نمی تابند. و اگر بدون تقویت، نمایندگان را به دیدار آنها بفرستیم عینا بسان فرستادن یک لشکر بی سلاح به مسلخکاه دشمن تا بن دندان مسلح است.فقط تصور کنید نساجی کم مهره فصل قبل به النصر یا الهلال می خورد. تصور کردنش هم درد آور است.

صدای زنگ خطر در آمده، اگر فکری به حال قدرت نمایی رقیب اصلی مان نکنیم شاید تفاوت قدرت باشگاهی به تیم ملی هم تسری پیدا کند. این یک خط، هشدار ما به تصمیم گیران بالا دستی که قطعا ورزش و میادین بین‌المللی برای شان ارزشمند و مهم است؛ بدون تقویت، فرستادن تیم های ایرانی به لیگ قهرمانان آسیا، یک خودکشی دسته جمعی است. فولاد اگر یک مهاجم ششدانگ داشت با حذف الهلال شگفتی را تکمیل می کرد. ما محتاج رونالدو 200 میلیون‌یورویی نیستیم، اما اگر تیم هایمان متعادل و خوب بسته شود، آن وقت قسمت تبلیغاتی و شو را از تیم واقعی آنها سوا می کنیم و چه بسا با حذف شان، زخم کاری ای را به پیکره شان وارد می سازیم. اما به شرطی که دست کم چند مهره خوب و امتحان پس داده در ترکیب تیم های ایرانی باشند. مهدی طاهرخانی