تهیه‌کننده سینما: تولید هر قسمت سریال 9میلیارد هزینه دارد / سینما محل مراجعه طبقه متوسط

امیرحسین علم‌الهدی در گفت و گو با ایرنا اظهار داشت: سینما محل مراجعه طبقه متوسط است. طبقه آسیب‌پذیر و فقیر پولی ندارند که به سینما بروند. اقشار مرفه هم تفریحات دیگری دارند و نگاهی به سینما ندارند.

اتمسفر ادبی یعنی رونق سینماها

وی ادامه داد: دو فاکتور مهم در همه جای جهان هست که رفتن به سینما را تضمین می‌کند؛ درآمد سرانه ملی یکی از اینهاست که برای کشور ما سه تا سه هزار و 500 دلار است و فاکتور دیگر، به طور جدی بحث کتابخوانی است. کشورهایی که اتمسفر ادبی یعنی رفاه و توجه به حوزه ادبیات را مد نظر قرار داده‌اند، سینماهای پررونقی دارند.

علم‌الهدی گفت: کره جنوبی بیشترین میزان دفعات رفتن به سینما را دارد؛ یعنی 5.2 درصد. یک کره‌ای دست‌کم پنج بار در سال به سینما می‌رود که در سال 2023 تا 2024 این رقم به 220 میلیون مخاطب رسید در حالی که این کشور حدود 48 میلیون نفر جمعیت دارد. درآمد سالانه این کشور 30 تا 35 هزار دلار و چاپ کتاب در این کشور بسیار بالاست. صنعت تصویر این کشور هم پیشروست که همگی، نشان از یک جامعه با نشاط دارد.

فروش 12 میلیون قطعه بلیت در نیمه نخست امسال

به گفته وی، هر چقدر جامعه‌ای با نشاط باشد مردم آن جامعه بیشتر به سینما مراجعه می‌کنند. جامعه بانشاط ارتباط مستقیم با درآمد سرانه ملی و حوزه ادبیات دارد.

علم‌الهدی با اشاره به این‌که در نیمه نخست امسال نزدیک به 12 میلیون بلیط فروخته شد که نسبت به مدت مشابه سال گذشته، سه میلیون کاهش داشته، گفت: التهاب‌های اجتماعی، جنگ، دلزدگی مردم از کمدی‌های روی پرده، تکرار هنرپیشه‌ها در این کمدی‌ها، اقتصاد، نگرانی‌ها، بی‌آبی و بی‌برقی منجر می‌شود به این که مخاطب اولویت‌های جدی‌تر را برای هزینه در خوراک و مسکن بگذارد و اگر چیزی ماند برای سینما هزینه کند.

مدیر اسبق گروه هنرو تجربه تصریح کرد: در سال‌های 90 تا 92، مخاطبان سینما به ترتیب 14، هشت و هفت و نیم میلیون بود. بُعد روانی برای سینما و فعالیت‌های فرهنگی و هنری، بعد خطرناکی است. اصولا مردم هر چه بیشتر نگران آینده و فردای خود می‌شوند، ترجیح می‌دهند پس‌انداز حداقلی کنند.

هزینه تولید فیلم با دو هنرپیشه بیش از 40 میلیارد تومان

علم‌الهدی اظهار داشت: تجربه نشان داده که با غالب شدن بُعد روانی بر جامعه در اثر اتفاقات و رویدادها، طبقه متوسط به طبقه آسیب‌پذیر میل می‌کند که زیر خط فقر است. این طبقه از حیث روانی لاغرتر می‌شود و سینما نیز به تبعیت از آن با مشکلات جدی مواجه خواهد شد.

وی شرایط درباره آینده سینما گفت: تا قبل از اتفاقاتی که کشور امسال با آن روبرو شد، سه میلیون و 200 هزار قطعه بلیط نسبت به مدت مشابه سال گذشته کاهش در فروش بلیط داشتیم. در حالی که پارسال 33 میلیون قطعه بلیط در سینما فروخته شد این رقم امسال به 20 تا 22 میلیون خواهد رسید. یعنی کاهش حدود یک هزار میلیارد تومانی از سینمایی که هر یک ریال برای آن حکم ماندگاری دارد.

وی با بیان این‌که اثرات روانی مسئله جدای از بحث خود مردم به عنوان قدرت محرکه سینما، به تدریج در حوزه تولید خود را نشان می‌دهد، گفت: با دلار 100 هزار تومانی، هزینه تولید یک فیلم با دو هنرپیشه مطرح حدود 40 تا 45 میلیارد تومان است. هر چقدر هم دلار بالاتر برود این را در حوزه تولید پنج برابر ببینید و هر یک دلار را پنج برابر محاسبه کنید. اگر دلار به 120 هزار تومان برسد، هزینه 45 میلیاردی یک اثر سینمایی به 50 تا 60 میلیارد تومان می‌رسد. چون اثرات معکوس بدتری برای سینما دارد.

تولید هر قسمت سریال، 9 میلیارد تومان هزینه دارد

علم‌الهدی افزود: این یعنی کم شدن تعداد تولیدات که ممکن است اثرات خود را در پلتفرم‌هایی بگذارد که بیشترین تولیدات را هم دارند. در زمان حاضر هزینه تولید هر قسمت سریال حدود 9 میلیارد تومان است که با دلار 120 هزار تومانی این رقم به 10 میلیارد تومان می‌رسد.

وی تصریح کرد: کاهش مخاطب، کاهش درآمد سینما را به دنبال دارد و در سوی دیگر افزایش هزینه‌های تولید را داریم. اینها دست به دست هم می‌دهد و مانند سال 92، ممکن است هر چیزی را به رکود ببرد و مجموعه این اتفاقات، قطعا روی مخاطبان و فیلمسازها اثر منفی خواهد گذاشت.

مخاطب با رونق سینما بیشتر ترغیب می‌شود علم‌الهدی تصریح کرد: هر چقدر امید به آینده غیرقابل دسترس باشد، عمدتا هنرمندان به سمت گوشه‌نشینی می‌روند و تولیدات ما نیز به سمت کارهای یاس‌آور می‌رود و شاید باب میل نباشد. اما درباره صنعتی صحبت می‌کنیم که گردش مالی آن نزدیک به 6 هزار میلیارد تومان است و هنرمندان بیشترین آسیب را خواهند دید و طبقه متوسط جامعه هم به تدریج لاغر می‌شوند و به سمت طبقه زیر خط فقر می‌روند.

این تهیه‌کننده سینما گفت: این، همان پاشنه آشیل سینماست که اگر کسی به سینما نیاید و کاهش شدید استقبال مخاطبان را داشته باشیم، سینما دیگر برای سرمایه‌گذاران جذاب نخواهد بود. سینما اگر رونق بیشتری داشته باشد، مخاطبان بیشتر ترغیب می‌شوند و در غیر این صورت، پول خود را جای دیگر می‌برند.

سازمان سینمایی هوای مخاطب را داشته باشد

این تهیه کننده سینما تاکید کرد: سازمان سینمایی است که باید هوای مخاطب را به عنوان ضلع اصلی ماجرا داشته باشد. چون با اثرات روانی، مخاطب به سمت نیامدن می‌رود و تبعات آن قابل جبران نیست.

علم‌الهدی ادامه داد: کاهش سه میلیون و 500 مخاطبی امسال از نظر گردش اقتصادی، رقمی حدود 300 میلیارد تومان است که نیمی از آن به سالن‌های سینما می‌رسد و ممکن است با این روند به سمت تعطیلی بروند. ممکن است سالن نباشد ولی پرده باشد. هزینه‌های سالن‌داری هم بسیار بالاست و اگر مردم به سینماها نروند، سالن‌های سینما هم درآمدی نخواهند داشت.

وی خاطرنشان کرد: قابل پیش بیینی است که از 750 پرده سینما در صورت کنترل نشدن این فضا، ممکن است به 300 تا 350 پرده برسد. شاید سالنی به عنوان سینما تعطیل نشود اما پرده سینما قطعا کاهش پیدا خواهد کرد.

گرایش مردم به گوشی‌ها دستاورد نیست

علم‌الهدی همچنین گفت: سینما برای من یک آیین و آداب اجتماعی است. بیشترین بحثم ناظر به این بخش است، یعنی به هر میزان سالن‌های سینما شلوغ باشد حال مردم هم خوب است و در همه جای دنیا، این پارامترهای علوم اجتماعی است که هر چقدر سینما، کنسرت‌ها، تئاترها و کتاب‌فروشی کاهش پیدا کند یعنی حال مردم بد است.

وی افزود: این که مردم را به سمت گوشی‌هایشان ببریم دستاورد نیست باید صبر کنیم تا ببینیم با کاهش مخاطبان سینما آیا پلتفرم ها افزایش خواهند داشت که در شش ماه گذشته این گونه نبوده است؛ یعنی همزمان با کاهش مخاطبان سینما، اکران آنلاین در پلتفرم‌ها هم کاهش را تجربه کرده است. مردم اگر حالشان خوب باشد وقت بیشتری برای فیلم دیدن در سینما و پلتفرم خواهند داشت. ممکن است در کنار این مساله، فیلم دیده شود اما از مبادی غیررسمی و شبکه قاچاق، تلگرام و ماهواره‌ها باشد.

حضور پلتفرم‌ها یک برگ برنده برای فعالان سینماست

علم‌الهدی با بیان این‌که حضور پلتفرم‌ها در حوزه تولید یک برگ برنده برای فعالان سینما است، گفت: اگر سینما کاهش تولید داشته باشد، مانند دوران کرونا، پلتفرم‌ها می‌توانند این خلاء را پوشش دهند. اگر دوران کرونا، پلتفرم‌ها نبودند، بیکاری در حوزه سینما و تولیدات تصویری بیداد می‌کرد. اگر قرار باشد به نوعی آثار و تبعات سیاست‌هایی که بر این حوزه اثرگذار است، مورد توجه قرار نگیرد، باید گفت که دیگر به سمت حداقل‌های فعالیت‌های فرهنگی و هنری سوق پیدا می کنیم و طبیعتا شرایط خوبی را نمی توان متصور بود.