«جهان ما در آستانه شعله‌ور شدن است»: کاترین بیگلو درباره آخرالزمان هسته‌ای و هوش مصنوعی می‌گوید

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، تاریخ همیشه کاترین بیگلو را به عنوان اولین زنی که جایزه اسکار بهترین کارگردانی را (در رقابت با همسر سابقش، جیمز کامرون) از آن خود کرد، به خاطر خواهد سپرد، با فیلم «مهلکه» در سال 2010؛ اما در فیلم جدیدش، «خانه‌ای از دینامیت»، ممکن است تاریخ مدت زیادی دوام نیاورد. این فیلم داستان موشکی هسته‌ای است که به سمت شهری در آمریکا پرتاب می‌شود. بقیه ماجرا مربوط به اتفاقات بعدی است. بیگلو می‌خواهد شما به آرماگدون (Armageddon؛ نبرد نهایی خیر و شر در آخرالزمان) فکر کنید.

پایگاه خبری راه نو آنلاین نوشت:

او می‌گوید: «یکی از آشنایانم گفت نکته شوکه‌کننده برای مخاطب این است که بفهمد این اتفاق ممکن است بیفتد. خوشحالم اگر بعد از دیدن این فیلم مردم به اندازه من نگران باشند.»

خاطرات بیگلو _که جوان‌تر از 73 ساله‌ها به نظر می‌رسد_ از دوران هسته‌ای به اوایل دهه 1960 و دوران جنگ سرد در کالیفرنیا برمی‌گردد. در مدرسه تمرین‌های «پناه گرفتن» داشتند که به بچه‌ها آموزش می‌داد چطور در حمله هسته‌ای ایمن بمانند: «من با پنهان شدن زیر میزم از ترس، بزرگ شدم، البته آنقدر کوچک بودم که کاملا نمی‌فهمیدم آنجا چه کار می‌کنم و تهدید واقعی چیست.»

فیلم «خانه‌ای از دینامیت» واقعیتی وحشتناک از زندگی را به ما یادآوری می‌کند: «دنیای ما آماده اشتعال و انفجار است و برای من بسیار عجیب است که چگونه این موضوع به امری عادی تبدیل شده است.»

از جمله بازیگران این فیلم می‌توان به ربکا فرگوسن در نقش تحلیلگر امنیتی کاخ سفید و ادریس البا در نقش رئیس‌جمهوری آمریکا اشاره کرد. این فیلم که سرشار از جزئیات دقیق و موشکافانه است، کابوسی مشابه را که شخصیت‌های مختلف فیلم تجربه کرده‌اند، به ما نشان می‌دهد. اینکه چه کسی موشک را شلیک کرده هرگز مشخص نمی‌شود. حملات تلافی‌جویانه همچنان تدارک دیده می‌شوند. فیلم دقیقا همان کاری را می‌کند که کارگردانش در نظر دارد و باعث می‌شود هر چیز دیگری که ممکن است به آن فکر کنید کاملا بی‌اهمیت به نظر برسد.

یکی از صحنه‌های شگفت‌انگیز، بازسازی جنگی داخلی است. (این رویداد واقعی و به سبک مستند فیلمبرداری شده است.) روی پرده، در حالی که جهان در بحران است، این صحنه با دیدی واقع‌گرایانه و بدون هیجان‌زدگی به تصویر کشیده می‌شود. با خود فکر می‌کنید که آمریکا می‌تواند عمیقا خودمحور باشد. بیگلو می‌گوید: «فکر می‌کنم اشتباه نمی‌کنید. همچنین فرهنگ ما با جنگ تعریف می‌شود. کاش می‌توانستیم خودمان را طور دیگری تعریف کنیم.»

با وجود تمام باورپذیری ترسناک «خانه‌ای از دینامیت»، بیگلو سیاستمداران خیالی این فیلم را از یادآوری همتایان‌شان در دنیای واقعی دور نگه می‌دارد. با این حال، تماشای بازی جرد هریس در نقش وزیر دفاع بدون یادآوری این نکته که چنین پستی اکنون یک عنوان ثانویه نیز دارد، دشوار است: وزیر جنگ.

بیگلو به شوخی می‌گوید که اخیرا بسیار به مهاجرت به لندن فکر می‌کند. این روزها در مصاحبه با استعدادهای دنیای سینما، آنان گاهی شرط می‌گذارند که پرسشی درباره ترامپ مطرح نشود. بیگلو اینگونه نیست، هرچند وقتی بحث به آن سمت می‌رود، چهره در هم می‌کشد: «خطرش این است که گفت‌وگو از محور فیلم منحرف می‌شود.»

اما با حضور نیروهای نظامی در شهرهای آمریکا، آیا او نگران است؟ بیگلو می‌گوید: «خب، من همین الان فیلمی درباره جنگ هسته‌ای ساخته‌ام. فکر می‌کنم همین خودش همه‌چیز را بگوید.»

یکی از مشاوران فیلم «خانه‌ای از دینامیت» ژنرالی سه‌ستاره و بازنشسته است. بیگلو تأکید می‌کند که هرگز به دنبال تأیید پنتاگون نبوده است. در واقع، این داستان نگاه بسیار تردیدآمیزی به باور «نابودی تضمین‌شده متقابل» و میلیاردها دلاری دارد که برای حفظ آن هزینه شده است.(نابودی تضمین شده متقابل وضعیتی است که در آن چند کشور به قدری سلاح هسته‌ای دارند که اگر یکی حمله هسته‌ای کند، دیگری هم پاسخ می‌دهد و با ایجاد نوعی بازدارندگی مانع شروع جنگ هسته‌ای می‌شود.)

بیگلو می‌گوید: «زرادخانه هسته‌ای ما ساختاری خطاپذیر است و بی‌نقص نیست. ما خود دشمن خویش هستیم. بشر بمب را ساخت؛ در برهه‌ای از زمان، ما باید با آن مقابله کنیم. البته این مشکلی جهانی است. تغییرات اقلیمی هم همینطور است. اما باید اقدام کنیم و اولین قدم این است که هنگام رأی دادن، این موضوع را به عنوان مسئولیت اصلی خود در نظر بگیرید.»

اما آیا فیلم‌ها هنوز هم ابزار ارتباطی قدرتمندی هستند، درست مثل وقتی که بیگلوی جوان سینما را کشف کرد؟ «چیزهایی درباره آینده صنعتمان می‌خوانم که بسیار ترسناک است. اما من تا حدودی بی‌اعتنا هستم.»

بنابراین، ناگزیر، به هوش مصنوعی می‌رسیم. در سال 2025، هیچ‌کس درباره سلاح‌های هسته‌ای صحبت نمی‌کند، اما جهان نمی‌تواند از بحث درباره بازیگر ساخته شده با هوش مصنوعی، تیلی نوروود، دست بکشد. بیگلو می‌گوید که هرگز از هوش مصنوعی برای امور مرتبط با اجرا (شامل بازیگری، کارگردانی، نوازندگی یا هر نوع فعالیت نمایشی که در آن فرد به صورت زنده یا ضبط‌شده مقابل مخاطب عمل می‌کند) استفاده نخواهد کرد، اما در مورد بقیه چیزها، کسی چه می‌داند؟ آینده را نمی‌توان پیش‌بینی کرد. او می‌افزاید: «وقتی فیلم روزهای عجیب را ساختم، که حالا انگار صد سال پیش بود، همیشه از من درباره فناوری می‌پرسیدند و آن موقع گفتم مهم این است که چه کسی از آن استفاده می‌کند.» بیگلو می‌گوید که در حال خواندن کتاب «اگر کسی آن را بسازد، همه می‌میرند»، پرفروش‌ترین کتاب درباره آینده هوش مصنوعی است: «این کتاب به همان اندازه که عنوانش نشان می‌دهد، بدبینانه و ناامیدکننده است، اما در عین حال جذاب هم هست.»

مشکل این است که مردم اغلب از فیلم‌سازان انتظار دارند پاسخ‌هایی برای مسائل بزرگ و پیچیده ارائه دهند. بیگلو با تأیید این موضوع پاسخ می‌دهد: «می‌دانم. همین‌طور است.» او با صدای بلند عناوینی را که در گفت‌وگویمان مطرح شد، مرور می‌کند: «هوش مصنوعی. تغییرات اقلیمی. جنگ هسته‌ای.»؛ فهرستی از موضوعات جدی که مردم از او انتظار دارند درباره‌شان نظر بدهد. بیگلو دوباره لبخند می‌زند و _در حالی که با طنز و زیرکی سعی می‌کند از این فشار فاصله بگیرد و به مخاطب یادآوری کند که او هم انسانی مثل بقیه است، نه لزوما فیلسوف یا حل‌کننده مشکلات جهانی_ می‌گوید: «دفعه بعد، فیلمی کمدی می‌سازم.»

«خانه‌ای از دینامیت» اکنون در سینماها و از 24 اکتبر در نتفلیکس در دسترس است.

مترجم: فرشته کیانی منبع: گاردین

59242