حکایت دریا، روایت نسلی که به محاق می‌رود
تهران - ایرنا - «حکایت دریا» فیلمی است از جنس سینمای فرمان‌آرا، فیلمسازی که سبک و سیاق آثارش، خاص خود اوست، جنس روایتش، زاویه دید، حرکت دوربین و حتی نوع چیدمان و صحنه‌آرایی کاملا برای دنبال‌کننده‌گان سینمای وی مشهود است.
بهمن فرمان‌آرا فیلمسازی که آرام و با طمانینه سخن گفتن در سینما را به خوبی می‌شناسد، هیچ شتابی برای در هم ریختن فضا ندارد، نه حرکت دوربین اش شتاب زده است، نه قاب بندی‌هایش و نه بازیگرانش متشنج و پر هیاهو. فرمان آرا بیش از آنکه بخواهد همچون بسیاری از فیلمسازان با درگیری و جار و جنجال مخاطب خود را همراه کند، با جنس سرد روایتش است که او را درگیر و در یک بی حسی موضعی برای ادامه قرار می‌دهد. روایتی که کند به نظر می‌رسد اما به هیچ وجه خسته کننده نمی‌شود و مخاطب را به خوبی و آرام آرام درون فضای فیلم قرار می دهد.
در حکایت دریا قرار نیست با هیچ ماجراجویی، دیالوگ‌های پر طمطراق، گفت‌وگوهای پینگ پونگی و گره افکنی‌های سر در گم، مواجه شوی بلکه با دریایی آرام روبرو می‌شوی که موج های خروشانش سال‌هاست که در درونش فروخفته است.
حکایت دریا، روایت نسلی است که به محاق می‌رود و چراغی که هر روز کم فروغ تر می‌شود. بی‌شک فرمان آرا در آخرین ساخته سینمایی خود خواسته است ادای دینی کند به نسلی که تاثیراتش بر فرهنگ و هنر این سرزمین غیر قابل انکار بود اما جایگاهشان نه در شان و منزلت شان.
این فیلم به همان اندازه که روایت‌اش آرام است به همان اندازه هم چیدمان و طراحی صحنه‌اش سرد است و فیلمساز گاه با نماهای طولانی و میزانسن‌های ثابت، تلاش کرده است تا به لایه‌های زیر متن اثرش نزدیک شود. لایه‌هایی که به شدت حزن انگیز است و بی آنکه مرثیه خوانی کند مخاطب خود را تحت تاثیر قرار می دهد.
حضور بازیگرانی همچون فاطمه معتمدآریا، علی نصیریان، لیلا حاتمی، صابر ابر و رویا نونهالی کاملا به اندازه است و فرمان آرا با ایجاز توانسته است بدون آنکه در دام زیاده‌گویی و قصه پردازی گرفتار شود روایت خود را به پیش ببرد.
حکایت دریا اگر چه در لحظاتی همچون پرداختن به موضوعاتی چون رونمایی از کتاب و بزرگداشت و غیره در یک نگاه سطحی نگرانه باقی ماند اما اثری است از فرمان آرا که به شدت حال مخاطب را عوض می‌کند.
*س_برچسب‌ها_س*