خداحافظی با مدیری که روزهای خُرم والیبال را رقم زد / بدرود آقای معمار

به گزارش مشرق، محمدرضا یزدانی خرم که سالها ریاست فدراسیون‌های کشتی و والیبال را برعهده داشت، بامداد امروز به دلیل بیماری عروقی در منزل خود در 75 سالگی درگذشت.

او در سال 1325 در تهران و محله توپخانه به دنیا آمد. خودش می‌گوید از ابتدا به ورزش علاقه داشت و رشته‌های کشتی، دوچرخه‌سواری و ژیمناستیک را در باشگاه دخانیات انجام می‌داد که بعد از انقلاب نیز مدیریت آنجا را برعهده گرفت.

یزدانی خرم سابقه طولانی در مدیریت ورزش کشور داشت و از سال 68 تا 85 ریاست فدراسیون والیبال را برعهده گرفت و توانست در دوره مدیریتی 17 ساله خود تحول زیادی را در این رشته به وجود بیاورد و بعد از آن لقب معمار والیبال را به خود اختصاص داد. والیبال در زمان یزدانی خرم با برگزاری لیگ‌های منظم، آمدن مربیان خارجی برای تیم ملی جوانان و نوجوانان و گرفتن بودجه و تجهیزات برای فدراسیون پیشرفت زیادی کرد و همین باعث شد فدراسیون والیبال در سال‌های 1378 و 1379 و 1381 به عنوان بهترین فدراسیون ورزشی ایران انتخاب شود.

او در مورد چگونگی حضورش در والیبال اینطور گفته بود: «حسن غفوری فرد وقتی رئیس سازمان تربیت بدنی شد از من دعوت کرد و چند رشته را پیشنهاد دادند که آقای متقی برنامه‌ریز آنها بود. من والیبال را انتخاب کردم و گفتند به کس دیگری قول داده ام و من گفتم، مبارکش باشد و رفتم. بعد از دو ماه دعوت کرد و برنامه ریزی کرد و گفت باید خرجش را خودتان تامین کنید؛ من هم پذیرفتم. من آن زمان به آقای رفیقدوست در بنیاد گفتم و ایشان گفت دست شما به توپ خورده است؟ گفتم بله و گفتند برو قبول کن. گفتم این طور نمی‌شود و اگر بروم باید پشتیبانی مالی شوم. ایشان هم آدم علاقه‌مندی است، گفت باشه.»

بیشتر بخوانید:

محمدرضا یزدانی‌خرم درگذشت

او پس از موفقیت در والیبال در انتخابات فدراسیون کشتی حضور پیدا کرد و در سال 85 توانست از مجمع رای اعتماد بگیرد. یزدانی خرم تا سال 90 در کشتی حضور داشت و بعد از آن کم کم از مدیریت ورزش کشور جدا شد. البته قانون بازنشستگی و بالای 60 سال نیز در جدایی او دخیل بود که این موضوع باعث ناراحتی‌اش هم شده بود و معتقد بود، همه هنرمندان، نویسندگان شاعران و قهرمان ما 60 سال به بعد گل می‌کنند، اما ما آنها را کنار می‌گذاریم، این خیانت به ورزش است.

یزدانی خرم همیشه تاکید زیادی برای بها دادن به ورزش هم داشت و در تمام مصاحبه‌های خود این نکته را گوشزد می‌کرد: «ما در مقابل دیگر کشورها به ورزش خیلی کم اهمیت می‌دهیم و بودجه‌مان در مورد ورزش ناچیز است. یکی از ابزارهایی که جلوی بزهکاری و خمیدگی را می‌گیرد، ورزش است. شما ببینید بیمارستان‌های ما بیشتر است یا ورزشگاه‌های ما؟ ورزش اول دنیا ژیمناستیک، دوم دوومیدانی و سوم شنا است اما ما در این سه رشته در دنیا کجا قرار داریم؟ باید به ورزش اول دوم و سوم دنیا بپردازیم. باید در مدارس باید ژیمناستیک کار شود. ورزش قهرمانی قله است و همگانی اطراف آن. اگر در ورزش قهرمانی موفق شویم، در همگانی هم موفق بوده‌ایم.

این مدیر موفق ورزش کشور در سال‌های آخر عمر خود بیشتر به مطالعه و دادن مشورت به گروه‌های ورزشی مشغول بود و با کمیته ملی المپیک نیز برای انتشار خاطراتش همکاری می‌کرد.