خود پیله‌گی در روابط عمومی‌ها
اردبیل - ایرنا - هنر روابط عمومی بر اساس آرا و دیدگاه صاحب نظران علم ارتباطات در وهله نخست شناخت سازمان، مخاطبان، ایجاد ارتباط منطقی و رو به تعالی بین این دو رکن، شناسایی و پیشگری به‌موقع از بروز اختلال در این هدف و رفع آن می‌باشد و این مهم تنها از یک سازمان پویا و به‌روز برمی‌آید.
چنین بر می‌آید که دستگاه روابط عمومی درکشور ما تاکنون نتوانسته به این هدف مهم دست یابد، بویژه با شیوع کرونا و برخی محدودیت‌های اجباری که ارتباط رودرو مخاطبان با دستگاهها و نهادها را سخت و کمتر کرده بیشتر از گذشته بروز کرده و هم اکنون این دستگاه کاملا ارتباطی در لاک خود فرو رفته و به نوعی گرفتار خود پیله‌گی شده است.
روابط عمومی‌ها در گذر فعالیت خود شاید اینقدر در لاک خود فرو نرفته بودند، آنها در دستگاه خود در حال درجا زدن بوده و از بیرون سازمان خود تا حد زیادی غافل شده‌اند، مخاطبان و مشتریان، خواست، مطالبات و رضایت آنها فراموش شده است، کارهای ابتدایی و تکراری و تولید محتوایی که از آن بوی خودشیفتگی و تملق برمی‌خیزد در اغلب روابط عمومی‌ها در جریان است و فضای رخوت و سستی در حال گسترش می‌باشد.
در نگاهی به فعالیت بیش از یک ساله روابط عمومی‌ها بویژه در استان اردبیل چنین می‌نماید که آنها حتی نسبت به سال‌های قبل از شیوع کرونا که عملکردشان مورد انتقاد بود کم رونق‌تر شده و فعالیت خود را محدود به صدور برخی اطلاعیه‌ها، تولید اخبار غیر کیفی و تبلیغ خود و دستگاه مربوطه کرده‌اند و با قطع ارتباط با نمایندگان افکار عمومی به نوعی حریم خود را در مقابل نقد و نقادی، پرسشگری رسانه‌ها و مطالبه گری مخاطبان توسعه و مستحکمتر کرده‌اند.
کم رونق شدن رونامه نگاری حرفه ای (مکتوب) با ورود انبوه فعالان مجازی و تولیدگنندگان مبتدی خبر و تولید انبوه اخبار بی محتوا و شایعات موجب شده است که در سال‌های اخیر بویژه در ایام کرونایی کم تحرکی روابط عمومی‌ها کمتر به چشم بیاید و در غیاب نقادان حرفه‌ای، عملکرد دستگاهها و نهادهای دولتی، حاکمیتی و حتی خصوصی کمتر در بوته نقد و بررسی قرار گیرد.
در سال‌های گذشته و بویژه در ایام کرونایی روابط عمومی‌ها از فرصت استفاده کرده و دامنه فعالیت خود را در حریم رسانه‌ها گسترانده و خود به نوعی صاحب رسانه و خود رسانه شده‌اند، روابط عمومی‌ها با استخدام و به کارگیری خبرنگاران اختصاصی به تولیدکنندگان محتوی با رویکردی خاص و تبلیغی تبدیل شده‌اند و در دنیای کپی پست مطالب خود را بدون رعایت اصول خبرنگاری و روزنامه‌نگاری با شکل و شمایلی کاملا تبلیغی روانه صفحات مجازی کرده و در این مان نیازی به ارتباط و حضور خبرنگاران و روزنامه نگاران نیز نیست.
بسیاری از روابط عمومی‌ها بویژه در ایامی که کرونا رشته ارتباط بین مخاطب و دستگاهها را بریده است، خود را در حصاری قرار داده‌اند که دیگر نیازی به نمایندگان افکار عمومی یعنی خبرنگاران احساس نمی شود، در این مدت پروتکل‌های بهداشتی بهانه خوبی بود تا هر روز حضور خبرنگاران در صحنه فعالیت دستگاهها کمتر و کمتر شده و مدیران و مسئولان نیز دیگر نیازی به ارائه عملکرد و پاسخ به نقد و نقادی در خود نبینند.
اکنون حصاری که برخی از روابط عمومی‌ها به دور دستگاه خود ایجاد کرده‌اند در حال گسترش است، دیگر رسانه ها بویژه از نوع مکتوب آن با مدیران و مسئولان غریبه‌تر شده‌اند، بسیاری از مدیران خود را نه تنها در برابر برخی مشکلات و ضعف‌کاری پاسخگو نمی‌دانند بلکه احساس وظیفه‌ای برای ارائه خدمات نیر در خود نمی‌بینند.
در زمانه ای که عمر دولت حاکم رو به پایان بوده و به نوعی دستگاه‌های اجرایی می‌بایست بیشترین هم و غم خود را به ارائه عملکرد و خدمات دولتمردان اختصاص دهند تا نتیجه زحمات برای افکار عمومی تبیین شود، سکوت عجیبی در بین مسئولان و روابط عمومی‌ها حاکم بوده و اگر هم احساس وظیفه‌ای در بین دستگاهها احساس می شود، کج دار و مریز و بصورت غیر حرفه‌ای مطلبی تولید و عرضه می‌شود.
فضای مجازی همانگونه که رسانه های مکتوب را به نوعی وادار به عقب نشینی کرده است، روابط عمومی‌های دستگاه‌های اجرایی را نیز به نهادهای منفعل و ترسو تبدیل کرده است، این فضا موجب شده است تا روابط عمومی‌ها یا به کلی عقب نشینی کرده و در پشت انبوه اطلاعات و محتواهای بی‌کیفیت منتشره پنهان شوند و یا به نوعی به معامله با برخی از گردانندگان کانال های مجازی مبادرت کرده و از گزند نیش و کنایه ها و خبر سازی آنها در امان باشند.
چنین به نظر می رسد که رخوتی که در پی شیوع کرونا در بین اهالی روابط عمومی‌ها و حتی رسانه ها ایجا شده است نیازمند کالبد شکافی است، این درد ناشناخته می‌بایست شناساسی و بهبود یابد تا روابط عمومی‌ها بعنوان قلب تپنده سازمان خود و وظیفه خطیر خود را بازیافته و ارتباطی منطقی با مخاطبان بویژه راسانه‌ها داشته باشند.
*س_برچسب‌ها_س*