درباره اساسنامه تقلبی فدراسیون فوتبال ایران؛ دست‌نوشته‌ای که کاغذ پاره شد

به گزارش وب‌سایت نود، فوتبال در ایران صد چهره دارد؛ این آخری ناامیدکننده و تحقیرآمیز بود. حس غارت در اعماق وجود فوتبال شکل گرفته است. نزدیک به یک دهه مدیران عالی فدراسیون فوتبال ایران پشت دست‌نوشته‌ای پنهان شدند که به بندهای آن دستبرد زده بودند. دست‌نوشته ای با نام «اساسنامه» که نه اصالت داشت و نه هویت. اصالت و هویت را یک مرجع رسمی باید تأیید کند؛ مثل خانه، مغازه یا ماشین که اصالت و هویتش ثبت و برایش سند صادر می‌شود. اصالت و هویت اساسنامه فدراسیون فوتبال ایران توسط سه مرجع رسمی تأیید می‌شود؛ مجمع فدراسیون فوتبال، دولت و فیفا. در این چند روز مشخص شد که این اساسنامه، نه در مجمع به تصویب اعضا رسیده است، نه دولت آن را مصوب کرده تا به مجلس ارسال کند و تبدیل به قانون شود و نه فیفا صحت آن را تأیید می‌کند، چون در نامه‌ای رسمی اعلام کرده نسخه فارسی با انگلیسی یکی نیست و بندهایش تناقض دارد. این اساسنامه در حال حاضر «دست‌نوشته» است چون مراجع سه‌گانه تأییدش نکردند و «کاغذ پاره» است چون هوشنگ نصیرزاده چند شب پیش مقابل چشم میلیون‌ها بیننده پاره‌اش کرد و به مستنداتی که به آن الصاق شده، نقد جدی وارد دانست. در تاریخ ایران چنین تقلبی را به خاطر ندارم، در فدراسیون‌های فوتبال دنیا هم این اتفاق بی‌نظیر است. همیشه برای ما اساسنامه اصل بود اما حالا تبدیل به موضوعی فرعی شده و این پرسش مطرح است که شعبده‌بازان فوتبال ایران با چه شهامتی، با چه جرأتی و با چه جسارتی حاضر شدند چنین هزینه‌ای را به فوتبال ایران تحمیل کنند؟ این وصله ناجور به فوتبال ایران وارد شد و اعتماد جهانی فوتبال ایران زیر سؤال رفته است. هرچه بیشتر به گذشته فکر می‌کنیم، بیشتر از آینده نگران می‌شویم. ما رسانه‌ای‌ها بارها نوشتیم و گفتیم. بارها از سوی فدراسیون به جانبداری و خط گرفتن متهم شدیم. بارها تهدید شدیم اما ما از قانون جانبداری کردیم و خوشحالیم دیوار پنهانکاری فرو ریخت و همه چیز شفاف شده است. می‌شود درخواست کرد تا مقصران عدم تصویب اساسنامه در دولت مشخص شوند، می‌شود پرسید چه کسانی اساسنامه تقلبی برای فیفا ارسال کردند و می‌شود اصرار کرد مقصران عدم تصویب اساسنامه در مجمع چه کسانی هستند؟ دلیل این شتابزدگی عامدانه و این پنهانکاری با قصد قبلی چیست؟ حالا نهادهای نظارتی هستند و صورتحساب بلندبالای تخلفات. حالا نهادهای نظارتی هستند و ضربه مهلکی که به اعتماد عمومی وارد شده است. دیگر وقت شانه خالی کردن نیست و باید پاسخ بسیاری از پرسش‌ها داده شود. سؤال اصلی این است: پاسخگوی این همه هزینه‌های مادی و معنوی فوتبال ایران کیست؟ اما درس مهم برای فوتبال ایران چیز دیگری است. اگر بخواهیم از گذشته، هر قدر هم که وحشتناک باشد، تجربه‌ای بیندوزیم، سخت نیازمند آن خواهیم بود که این خاطرات را به یاد داشته باشیم و فراموش نکنیم. همه ارکان فوتبال در راستی‌آزمایی جدی قرار گرفتند. هر فرد در جایگاه خود دارای مسئولیت مهمی است. پاسداری از قانون و دوری از دخالت. بانی این اتفاق، دخالت‌های بی‌مورد در امور فوتبال بود و باید یاد بگیریم این مسیر نادرست را دوباره تجربه نکنیم.

علی عالی

4416