درباره رصدخانه ملی | ایران چگونه بعد از هشت قرن دوباره به نقشه نجوم و کیهان‌شناسی برگشت؟
رصدخانه ملی ایران از بزرگترین پروژه‌های علمی کشور است که سال گذشته با ثبت نخستین نور تلسکوپ 3.4 متری وارد مرحله حساسی شد و با به‌ثمر نشستن این پروژه 20 ساله ایران بعد از 8 قرن دوباره به نقشه نجوم و کیهان‌شناسی بازگشت.
به گزارش خبرنگار گروه اخبار فضا و نجوم خبرگزاری تسنیم، "رصدخانه ملی ایران" یکی از طرح‌های ملی کشور در حوزه نجوم است که از دستاوردهای بزرگ و شاخص علمی کشور به حساب می‌آید. ساخت این طرح کلان ملی از سال 1379 آغاز شد و نخستین ردیف بودجه این طرح در ابتدای سال 1384 در قانون بودجه و از نوع پژوهشی و مطالعاتی درنظر گرفته شد.
با وجود تنگناهای تحریم، تلسکوپ این رصدخانه به‌طور کامل از صفر تا صد توسط متخصصان داخلی طراحی و ساخته شده است و فقط آینه‌های این تلسکوپ (به‌دلیل نیاز به فناوری‌های انحصاری در ساخت) که آن هم بعداً با توان متخصصان ایرانی در داخل کشور لایه‌نشانی و به آینه تبدیل شد، از خارج از کشور تهیه شده است تا جایی که محمدجواد لاریجانی؛ رئیس پژوهشگاه دانش های بنیادی درباره پروژه رصدخانه ملی ایران می‌گوید که پروژه رصدخانه ملی ایران یکی از بزرگترین پروژه‌های علمی سده‌های اخیر کشور است.
بعد از اینکه اخترشناسان ایرانی در سال گذشته اعلام کردند که رصدخانه ملی ایران (INO) نخستین نور را با تلسکوپ نوری 3.4 متری کلاس جهانی، ثبت کرد، «ساینس» یکی از معتبرترین مجلات علمی دنیا در یک مقاله با تعبیر «تلسکوپی در کلاس جهانی» به تمجید از پروژه رصدخانه ملی ایران پرداخت.
ساینس نوشت: "در این پروژه، اخترشناسان در ایران باید بر موانعی غلبه می‌کردند که تعداد کمی از منجمان و دانشمندان در کشورهای دیگر با آن مواجه هستند: تحریم‌هایی که واردات فناوری پیشرفته را محدود می کند و نیز محدودیت‌های ویزا که سفر دانشمندان به خارج از کشور را محدود می‌کند. در یک نقطه عطف مهم برای جامعه علمی ایران، اخترشناسان چند روز گذشته در تهران اعلام کردند که رصدخانه ملی ایران (INO) نخستین نور را با تلسکوپ نوری 3.4 متری کلاس جهانی، ثبت کرده است."
حبیب خسروشاهی، مجری طرح رصدخانه ملی ایران نیز درباره پروژه رصدخانه ملی می‌گوید: در دانشگاه‌های ما تجربه طراحی و ساخت چنین پروژه بزرگ علمی وجود نداشته است. اجرای پروژه رصدخانه ملی ایران از سال 1397 شتاب بیشتری به خود گرفت و عملاً در طول 4 سال، فرایند ساخت، نصب و راه‌اندازی این پروژه طی شد. ایران در موقعیت جغرافیایی مناسبی برای ایجاد رصدخانه‌های نجومی حرفه‌ای است که به دلیل نبودِ تلسکوپهای مُدرن و پیشرفته امروزی در مجاورت ایران و همچنین به دلیل وجود کوه‌های مرتفع است.
خسروشاهی گفت: ساخت رصدخانه ملی ایران، تجربه بسیار عظیم و منحصر به فردی برای علم و فناوری در ایران و گام مهمی در احیای نجوم و کیهان‌شناسی در کشور است و بعد از 8 قرن، کشور را به نقشه تحقیق و توسعه در نجوم و کیهان‌شناسی برگرداند. نخستین نور تلسکوپ در پاییز 1401 و با رصد کهکشان‌های NGC23 و ARP282 در فواصل حدود 200 میلیون سال نوری ثبت شد که کیفیت تصویر منطبق با مشخصات از پیش‌تعیین‌شده تلسکوپ ارزیابی شد. بدین ترتیب برنامه توسعه ابزارهای رصدی تلسکوپ کلید خورد که انتظار می‌رود در سال 1402 و سال‌های آتی تصویرگرها و طیف‌سنج‌های نجومی بر روی تلسکوپ نصب و راه‌اندازی شود.
ورود ایران به باشگاه کشورهای سازنده "تلسکوپهای کلاس 4متری" با ساخت رصدخانه ملی ایرانمجری طرح رصدخانه ملی ایران تأکید کرد: تلسکوپ 3.4 متری رصدخانه ملی ایران برای مطالعه طیف گسترده‌ای از اجرام نجومی و کیهانی مناسب است که از جمله آنها مطالعه اجرام کهکشانی تا عمق 7 میلیون سال نوری در اعماق کیهان و مطالعه ستاره‌ها و سیارات فرامنظومه در کهکشان راه شیری است.
نخستین ردیف بودجه این طرح در ابتدای سال 1384 و در قانون بودجه از نوع پژوهشی و مطالعاتی در نظر گرفته شده بود و در این سال‌ها طرح مطالعاتی مکان‌یابی رصدخانه ملی نیز در دانشگاه تحصیلات تکمیلی علوم پایه زنجان در جریان بود.
در سال 1384 با تغییر دولت، این پروژه عملاً به حالت تعلیق درآمد که پس از آن پژوهشگاه دانش‌های بنیادی برای اجرای طرح ملی رصدخانه ملی، پیش‌قدم شد.
طراحی مفهومی رصدخانه شامل بخش‌های اُپتیک، مکانیک، کنترل و امکانات زیرساختی از سال 1389 تا 1391 انجام گرفت و در طراحی مفهومی 70 سند تهیه شد که این اسناد برای بررسی در اختیار داوران بین‌المللی که شامل منجمان حرفه‌ای بودند، قرار گرفت. جلسات داوری این اسناد نیز در مرکز بین‌المللی فیزیک نظری عبدالسلام (ICTP) ایتالیا برگزار شد و در نهایت با رفع ایرادها، طراحی مفهومی تلسکوپ 3.4متری رصدخانه ملی مورد تأیید قرار گرفت.
بعد از اتمام طراحی مفهومی در سال 1392، اجرای فاز طراحی جزئی این پروژه آغاز شد که تا سال 1396 ادامه یافت، در نهایت نیز در همان سال این طراحی مورد قضاوت و تأیید داوران بین‌المللی قرار گرفت.
در سال 1395 و زمانی که طرح برای فعالیت‌های عمرانی آماده می‌شد با یک آینده‌نگری تلاش شد ضمن ایجاد تغییراتی در ساختمان‌های جانبی تلسکوپ، استفاده بهینه‌تری از توپوگرافی قله گرگش شود به‌طوری که هم‌اکنون علاوه بر تلسکوپ موجود (INO340) امکان نصب تلسکوپهای دیگر نیز در این ارتفاع وجود دارد، بدین ترتیب عملاً و به‌طور همزمان اجرای دو طرح زیربنایی علم نجوم یعنی "طرح رصدخانه ملی ایران" و "طرح ساخت تلسکوپ INO340" آغاز شد.
هرچند قله گَرگَش در ابتدا یک قله غیرقابل دسترس بود اما برای رسیدن به ارتفاع 3600متری قله، 11 کیلومتر جاده کوهستانی از ارتفاع 2400 تا 3600 متری قله ساخته شد. همچنین در زمان ساخت جاده رصدخانه به قله گرگش، مسائل زیست‌محیطی بسیاری لحاظ شد به‌طوری که تیم عملیاتی همواره تلاش کرده‌اند که خللی در زیست جانوران بومی این منطقه ایجاد نشود.
تلسکوپ 3.4 متری رصدخانه ملی ایران با قدرت رهگیری حدود یک به‌روی 36هزارم درجه ساخته شده است؛ در حالی که در کشور ما هیچ وسیله رهگیری با این دقت وجود ندارد که در عین حال 100 تن وزن و 11 متر ارتفاع هم داشته باشد؛ ضمن آنکه باید در هوای آزاد و در مقابل بادهای با سرعت بیش از 40 کیلومتر بر ساعت نیز قرار گیرد.
