رابرت ردفورد درگذشت

رابرت ردفورد، بازیگر آثار کلاسیک هالیوود از جمله «بودکسیدی و کید سان‌دنس»، «استینگ» و «همه مردان رئیس‌جمهور»، در سن 89 سالگی درگذشت.

در بیانیه‌ای که روابط عمومی او به روزنامه نیویورک تایمز ارائه داد، آمده است که ردفورد در خواب در خانه خود در یوتا درگذشت.

ردفورد یکی از ستارگان تعریف‌کننده سینمای دهه 1970 بود که به راحتی بین موج نو هالیوود و صنعت فیلم‌های تجاری عبور می‌کرد و بعدها در دهه‌های بعد به کارگردانی و تهیه‌کنندگی برنده اسکار نیز دست یافت. او نقش کلیدی در تأسیس سینمای مستقل آمریکا ایفا کرد و با هم‌تأسیسی جشنواره فیلم سان‌دنس، بستری برای فیلم‌هایی چون «سگ‌های انبار»، «پروژه جادوگر بلر»، «دانی دارکو»، «ایستگاه فروت‌ویل» و «کودا» فراهم کرد.

ردفورد به همراه پل نیومن در «بود کسیدی و کید سان‌دنس» (1969) ایفای نقش کرد که فیلمی کلاسیک در تاریخ سینما محسوب می‌شود.

او همچنین به عنوان یکی از لیبرال‌های برجسته هالیوود شناخته می‌شد و در زمینه مسائل محیط‌زیستی فعالیت می‌کرد.

رابرت چارلز ردفورد در سال 1936 در لس‌آنجلس متولد شد. پس از اخراج از دانشگاه کلرادو، تحصیلات بازیگری خود را در آکادمی هنرهای نمایشی آمریکا دنبال کرد. او ابتدا در تلویزیون، تئاتر و فیلم نقش‌های کوچک بازی کرد و در اوایل دهه 1960 موفقیت‌هایی کسب کرد؛ از جمله نامزدی جایزه امی بهترین بازیگر نقش مکمل در 1962 برای «صدای چارلی پونت» و ایفای نقش اصلی در اجرای برادوی 1963 نمایشنامه محبوب نیل سایمون، «پابرهنه در پارک».

در سال 1965، ردفورد با ایفای نقش چشمگیر یک ستاره فیلم «درون دیزی کلاور» در کنار ناتالی وود، موفقیت چشمگیری در فیلم کسب کرد و نامزد گلدن گلوب شد.

پس از مجموعه‌ای از فیلم‌های موفق، ردفورد در سال 1969 با وسترن «بوچ کسیدی و کید سان‌دنس» که در آن در کنار پل نیومن و کاترین راس بازی می‌کرد، موفقیت بزرگی کسب کرد. این فیلم هفت نامزدی اسکار داشت، اگرچه هیچ یک برای بازیگران نبود.

در دهه 1970، ردفورد با فیلم‌هایی چون «جرمایا جانسون» (1972)، «آن‌گونه که بودیم» (1973)، «نیش» (1973) و اقتباس ادبی «گتسبی بزرگ» (1974) جایگاه خود را تثبیت کرد. او در ادامه با فیلم‌های «سه روز کرکس» (1975) و «همه مردان رئیس‌جمهور» (1976) همکاری با داستین هافمن داشت.

پس از وقفه‌ای در اواخر دهه 1970، ردفورد به کارگردانی روی آورد و با درام گروهی «مردم معمولی» موفقیتی بزرگ کسب کرد؛ فیلمی که در سال 1981 چهار جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را برای او به ارمغان آورد، جایزه‌ای که هرگز برای بازیگری دریافت نکرده بود.

در دهه‌های 1980 و 1990، موفقیت او به عنوان بازیگر ادامه یافت، اگرچه تأثیر پیشگامانه دهه 1970 را نداشت. از جمله آثار قابل توجه آن دوره می‌توان به «استعداد ذاتی» (1984)، «خارج از آفریقا» (1985)، «جنگ میلاگرو بنفیلد» (1988)، «رودخانه‌ای از میان آن می‌گذرد» (1992)، «پیشنهاد بی‌شرمانه» (1993)، «مسابقه تلویزیونی» و «نجواگر اسب» اشاره کرد.

در همین دوران، جشنواره فیلم سان‌دنس - که شرکت تولیدی ردفورد آن را در 1978 به‌عنوان جشنواره فیلم یوتا / آمریکا تأسیس و در 1984 به افتخار مؤسسه سان‌دنس ردفورد نام‌گذاری شد - به عنوان پلتفرمی برای سینمای مستقل آمریکا مطرح شد و فیلم‌سازانی چون استیون سودربرگ، کوئنتین تارانتینو، رابرت رودریگز و کوین اسمیت را معرفی کرد. این جشنواره در دهه‌های بعد نیز به عنوان بستری برای ارتقاء شانس تجاری و دریافت جوایز فیلم‌ها تأثیرگذار باقی ماند و فیلم‌هایی مانند «500 روز تابستان»، «ناپلئون داینامیت»، «شلاق»، «ایستگاه فروت‌ویل» و «کودا» را معرفی کرد.

فیلم ردفورد درباره جنگ افغانستان در سال 2007 با عنوان «شیرها برای بره‌ها» ناامیدکننده بود، اما اجرای تک‌نفره تحسین‌برانگیز او در درام بقا در دریا «همه چیز از دست رفته» (2013) تا حدی این ناکامی را جبران کرد. در سال 2014، ردفورد به دنیای سینمایی مارول پیوست و در «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» نقش الکساندر پیرس، رهبر هایدرا را ایفا کرد. او در آن زمان گفت: «می‌خواستم این فرم جدید فیلم‌سازی را تجربه کنم که به شدت فراگیر شده است؛ جایی که شخصیت‌هایی شبیه کارتونی با فناوری پیشرفته زنده می‌شوند.» او در سال 2019 نیز در «انتقام‌جویان: پایان بازی» همان نقش را به صورت کوتاه اجرا کرد.

منبع: گاردین

59243