رمانتیک‌ترین نماد فرمول از نو متولد شد!/ جوانی دوباره فرناندو آلونسو: ترکیبی از مسی و راموس!
او بهترین راننده تاریخ نیست، اما یک نماد است که در جالب ترین سناریو، می تواند دوباره قهرمان شود.
به گزارش ورزش سه، "ما اکنون پیر و خاکستری هستیم، فرناندو..." وقتی کوارتت سوئدی در سال 1975، بین سطرهایی که این آهنگ را به مبارزات مکزیکی‌ها برای استقلال و به یک مبارز راه آزادی، که خود آهنگ نامش را یدک می کشد، تقدیم کرد، فرناندو هنوز به دنیا نیامده بود اما قهرمان داستان ما هنوز در برابر موهای خاکستری روی سر خود مقاومت می کند.
از طرفی فرناندو ما هم پیر است. حداقل از منظر علمی به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای. همانطور که اوضاع پیش می‌رود، حتی او نیز از «بحران میانسالی» معروف که با ورود به «باشگاه 40تایی‌ها» در خانه‌های بسیاری را می‌کوبد، مصون نیست. بنابراین با تزریق مداوم آدرنالین به دنبال «جوانی دوباره» در پس "رکودهای" فرسوده زمان است. فرناندو آلونسو 41 ساله این کار را در سطح بسیار بالاتری انجام می دهد. سرعت بر روی پیست اکتان و بالا رفتن از سکو در مسابقات در همزیستی با هیجان‌انگیزترین خودروی فصل جدید فرمول یک.
"روباه پیر" در اویدو، دومین و آخرین جام قهرمانی جهان را پس از جایزه بزرگ برزیل در سال 2006 برد. این که این تصویر چقدر محو شده است، شاید بهتر از همه با این واقعیت ثابت شود که در همان تاریخ ال کلاسیکو در سانتیاگو برنابئو برگزار شد و رئال مادرید میهمانان کاتالونیایی را با نتیجه 2-0 شکست داد. رائول و رود ون نیستلروی تور دروازه حریف را به لرزه درآوردند. دو توپچی که آن روزها درست مثل آلونسو در اوج کار خود بودند. با این حال، تفاوت اصلی در این واقعیت منعکس می شود که این مهاجمان نخبه مدت زیادی است که بازنشسته شده‌اند، در حالی که راننده کهنه کار همکاران بسیار جوان تر را در گرد و غبار لاستیگ‌های ماشینش رها می کند. چه اینکه او از "تحریک" رانندگان دیگر ابایی ندارد.
او یکشنبه گذشته در مسابقات بحرین از کارلوس ساینز، هموطن خود که سیزده سال از او کوچک‌تر است، پیشی گرفت و به این ترتیب در افتتاحیه فصل جدید مقام سوم را به دست آورد و همزمان برای نود و نهمین بار در طول دوران حرفه ای خود روی سکو قرار گرفت.
با قضاوت در نگاه اول، پیوستن آلونسو به استون مارتین می تواند یکی از نکات جالب فصل جدید باشد. افتتاحیه دور جدید سریعترین ورزش جهان نیز با یک فانتزی جالب همراه شد؛ فرناندو آلونسو بار دیگر بر روی بالاترین سکو خواهد ایستاد. اگرچه 22 مسابقه دیگر برای وقوع چنین فرضیه ای وجود دارد اما حتی کسب مقام سوم نیز یک اتفاق جذاب است. او 470 روز منتظر آن سکو بود، دقیقا از جایزه بزرگ قطر در نوامبر 2021، زمانی که او با تیم آلپاین "برنز" گرفت. اگر فرضیه پیروزی در فصل جاری واقعاً زنده شود، یک اتفاق واقعا ناب خواهد بود. اگر به حوزه عددی روزها برگردیم، 3587 روز از آخرین پیروزی او می گذرد و آن رویداد ما را به می 2013 و گرندپری اسپانیا برمی گرداند، زمانی که او آخرین بار، سریع ترین راننده فرمول یک شد.
اگر به ستون "چه می‌شد اگر" قدم برداریم، بسیاری تصمیم او برای ترک آلپاین و پیوستن به استون مارتین در تابستان گذشته را زیر سوال بردند. به نظر می رسد تست های پیش از فصل و ظاهر خودرو، همراه با تجربه آلونسو، به طور موجهی باعث ایجاد سرخوشی در برابر چالش های اولیه شده است. این واقعیت که این اسپانیایی رانندگی با هر دو خودروی فراری و مرسدس را پشت سر گذاشته، ثابت می کند که این فقط یک اتفاق نبوده است. سناریوی دور سی و هشتم مسابقه زمانی که آلونسو برای مدتی طولانی در حال "نفس زدن پشت سر لوئیس همیلتون" بود و سپس برای او کلاس درس گذاشت، استادانه از او سبقت گرفت و به سرعت به سمت خط پایان ادامه داد، بسیار چشمگیر بود. در نهایت، تنها راننده‌های ردبول، ورشتاپن و پرز جلوتر از او قرار گرفتند.
درست پس از پایان مسابقه، ماجرای شباهت خودروهای «ردبولز» و استون مارتین آغاز شد. در دو سال گذشته، دن فالوز، که اولین مرد آیرودینامیک پشت سر آدریان نیوی بود، و اندرو آلسی، طراح سابق، ردبول را ترک کردند. هر دوی آنها دانش خود را به استون مارتین منتقل کردند.
چه کپی برداری باشد چه نباشد، کاملاً واضح است که اگر آلونسو با این سرعت ادامه دهد، با هر مسابقه جدید طرفداران خود را بیشتر خواهد کرد. جدای از اینکه او مسن ترین راننده روی تور، دو بار قهرمان جهان و نماد این ورزش است، نباید این احتمال را که بالا رفتن از سکو به یکی از عادت های او در فصل تازه افتتاح شده تبدیل شده، کاملاً رد کنیم. با قضاوت بر اساس مسابقه اول که با برتری ردبول همراه بود، داستان یک بار دیگر می تواند برای ناظران بی طرف کمی خسته کننده شود. اینکه چگونه، حداقل در این مرحله، ممکن است گزینه ای را در نظر بگیریم که می تواند به طور جدی سلطه ورشتاپن را تهدید کند. اما صادقانه باید گفت در این توازن قدرت، آلونسو با دو قهرمانی در طول دوران حرفه ای خود، باز هم بخت زیادی برای عبور از این راننده جوان هلندی ندارد.
اگرچه او اولین راننده ای بود که برای هر چهار تولیدکننده در عصر توربو هیبریدی (فراری، هوندا، رنو، مرسدس بنز) رانندگی کرد، اما در طول دوران حرفه ای خود همیشه هم در انتخاب تیم خود خوش شانس نبود. او سه بار نایب قهرمانی فصل را با یک ماشین فراری ضعیف به پایان رساند، با این واقعیت که دو بار از آن سه بار در آخرین مسابقه فصل، عنوان قهرمانی را از دست داد. بی جا نیست که بگوییم او در دو فصل گذشته در خودروی آلپاین عملکرد بسیار خوبی داشته است، در حالی که اکنون به نظر می رسد در استون مارتین دوباره جایگاه مناسبی پیدا کرده است. اگرچه ممکن است او اشتهای خود را با کسب عناوین در دهه اول دوران حرفه‌ای خود با مجموع 32 پیروزی در مسابقات، سیر کرده باشد اما به وضوح او هنوز تشنه عناوین مختلف است و آن را در مسابقه بحرین نشان داد.
آزمون واقعی برای استون مارتین و آلونسو در دو مسابقه بعدی خواهد بود. ابتدا در عربستان سعودی و سپس در استرالیا. با توجه به اینکه این دو مسیر کاملاً با پیست بحرین تفاوت دارند، این نشان می دهد که آیا این تیم واقعاً می تواند چه به صورت انفرادی با محوریت آلونسو و چه در رده بندی کلی تیم‌ها "شگفتی‌ساز" فصل باشد. با توجه به روند صعودی تیم، آلونسو از نظر فنی همگام با پیشتازان مسابقات است. او که به تازگی قراردادی دو ساله با استون مارتین منعقد کرده است می‌گوید: "انتظار نداشتیم اینقدر در رقابت نزدیکی باشیم. من فکر می کنم هدف سال 2023 یک "میانگین طلایی" در منطقه میانی بود، شاید کمی نزدیک تر به سه تیم برتر. حتی سکو در این فصل در رادار نبود اما ما خود را به عنوان دومین تیم برتر در بحرین، درست پشت ردبول دیدیم. بنابراین، بله، این کمی تعجب آور است."
در حالی که آلونسو دومین قهرمانی خود در فرمول یک را جشن می گرفت، جوان ترین راننده این فصل، اسکار پیاستری 21 ساله، پنج سال و نیم داشت. اگر به ال کلاسیکو فوق‌الذکر برگردیم، تنها دو بازیکن از آن مسابقه تاکنون کفش‌های خود را به گیره آویزان نکرده‌اند. لیونل مسی و سرخیو راموس. در حالی که یکی از نظر بسیاری با قهرمانی در جام جهانی اخیر جایگاه خود را به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال تثبیت کرد، دیگری بهترین مدافع دوران فعلی فوتبال است. آلونسو را می توان درست حد وسط زوج PSG قرار داد، اما در دنیای فرمول یک؛ او بهترین در تاریخ نیست، اما نمادین است. یکی از علائم تجاری دو دهه اخیر این ورزش. یکی از برجسته‌ترین رانندگان تاریخ، که روزهایش هنوز به شماره نخورده‌اند، و در سناریویی حتی هیجان‌انگیزتر، می‌تواند میراث بزرگش را گسترش دهد.
