سلوک رمضانی امام خمینی (ره) در بیان امام خامنه‌ای
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مدظله‌العالی) در یکی از سخنرانی‌هایشان نکته ظریفی را درباره سلوک خاص امام خمینی (ره) در ماه مبارک رمضان بیان می‌کنند.
به گزارش گروه امام و رهبری خبرگزاری تسنیم، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مدظله‌العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی، 26 مهر سال 1368 در جریان دیدار اقشار مختلف مردم همزمان با سالروز میلاد پیامبر اکرم و حضرت امام جعفر صادق (صلوات ا‌لله علیهما) نکته ظریفی را درباره سلوک خاص امام خمینی (ره) در ماه مبارک رمضان بیان می‌کنند.
درس‌های رمضانی امام خامنه‌ای 7 | فرصت بازنگری در اشتباهاتمعظمله در این زمینه می‌فرمایند: «بنده مکرراً در طول این چندساله فکر می‌کردم، به ذهنم می‌رسید که بخش مهمی از پیروزی‌های ما ناشی است از روحیات شخص امام، یعنی حقیقتاً آن بزرگوار علاوه بر اینکه حقاً و انصافاً یک ذات ممتاز و یک موجود ممتاز و تربیت‌شده و ریاضت‌کشیده و بر روی خود کارکرده بودند - همه‌ی کسانی که از قدیم ایشان را می‌شناختند، این را تصدیق می‌کنند - اما احساس می‌کردیم که در همین دوران انقلاب هم ایشان در درون خود متوقف نبودند؛ دائم در حال پیشرفت بودند، دائم در حال تکامل بودند؛ مثل اولیای خدا، مثل وجود مقدس پیغمبر و ائمه که آنها هم تا لحظه‌ی مرگشان دائماً در حال پیشرفت و تحول و تکامل بودند. یعنی رسول اکرم در لحظه‌ی بعثت، مثل لحظه‌ی رحلتشان نبودند. در آن 23 سال ایشان خیلی پیشرفت‌ها و ترقیاتِ برای ما افراد عادی دهشت‌انگیزی داشتند. یعنی مؤمن این‌جور است؛ لحظه‌به‌لحظه در حال جلو رفتن و پیش رفتن است. امام عیناً همین‌جور بودند و احساس می‌کردیم؛ مخصوصاً در مواقع خاص. مثلاً در ماه رمضان که ایشان معمولاً هیچ ملاقاتی نداشتند و بیشتر به خودشان می‌پرداختند؛ بعد از ماه رمضان که انسان با ایشان ملاقات می‌کرد، محسوس بود که ایشان نورانیتر شده‌اند، معنوی‌تر شده‌اند.یقیناً بسیاری از موفقیت‌های این انقلاب و این ملت، ناشی بود از همان کانون جوشانِ منور.»
امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) یکم بهمن 1376 در یکی دیگر از سخنرانی‌هایشان در جریان دیدار با تعدادی از دانشجویان تشکل‌های اسلامی، بار دیگر به فزونی معنویت و نورانیت امام خمینی (ره) در ماه مبارک رمضان اشاره فرموده و در این‌باره بیان می‌دارند: «این حالاتی که شما در کسانی مثل امام رضوان‌اللَه‌علیه در سنین بین هشتاد و نود سالگی می‌بینید، ادامه‌ی حالات جوانی ایشان است. چون امام، تقریباً 79 ساله بودند که به ایران آمدند و جمهوری اسلامی شروع شد؛ یعنی امام از نزدیک هشتاد سالگی این مسؤولیت‌های سنگین را شروع کرده‌اند! وقتی که همه‌ی انسان‌ها در این سنین، بازنشسته می‌شوند و اهل افتادن در یک گوشه و در بستر و بی‌رغبتی و بی‌نشاطی نسبت به همه‌ی کارها؛ امام در آن سن، بزرگترین کارهای عالم را شروع کردند. اداره‌ی یک کشور، بلکه ایجاد یک نظام و قدم به قدم پیش بردن این نظام! این از جهت مشاغل و مسؤولیت‌های مهم. امام رضوان‌اللَه‌علیه، از جهت معنوی هم همین‌طور بودند. بنده این را مکرر گفته‌ام. معمولاً امام در ماه رمضان، دیدار نداشتند. البته ما گاهی بین ماه رمضان می‌رفتیم و با ایشان ملاقات می‌کردیم - افطاری، یا به دلیل دیگری پهلوی ایشان بودیم؛ یک بار یا دو بار - اما غالباً مردم ایشان را نمی‌دیدند؛ ما هم کمتر از معمول می‌دیدم. بعد از ماه رمضان که انسان ایشان را می‌دید، در یک دیدار و ملاقاتی که با مردم حرف می‌زدند، آدم به طور محسوس می‌فهمید که ایشان در این یک ماه، نورانیتر شده‌اند آدم، این را حس می‌کرد. پیرمرد هشتاد و چند ساله - نزدیک نود ساله - این یک ماهه حرکت می‌کرد و پیش می‌رفت! همیشه در حال حرکت بودند؛ اما ماه رمضان، بیشتر و جدی‌تر! چون میدان، میدان مناسب‌تری است.»