سوره‌ای برای حفاظت از جان و مال انسان + صوت آیات

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره بقره بزرگ‌ترین سوره قرآن است و در جزء اول، دوم و سوم آن قرار دارد.

هدف عمده سوره بقره را هدایت انسان و اعلام این مسئله دانسته‌اند که انسان باید به همه آنچه خدا به وسیله پیامبرانش نازل کرده، ایمان بیاورد و تفاوتی میان رسولان او قائل نشود.

سوره بقره را به لحاظ محتوا سوره جامعی دانسته‌اند که هم از اصول عقاید سخن گفته و هم احکام مسائل عبادی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را مطرح کرده است. داستان آدم و فرشتگان، داستان‌هایی مربوط به بنی‌اسرائیل، داستان ابراهیم و زنده شدن مردگان و داستان طالوت و جالوت از جمله داستان‌ها و روایات تاریخی سوره بقره است.

آی الکرسی، آیه آمن الرسول، آیه قبله و بلندترین آیه قرآن (آیه 282) در سوره بقره قرار دارد.

پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره بقره می‌فرماید: سوره بقره با فضیلت‌ترین سوره قرآن و آیالکرسی بافضیلت‌ترین آیه سوره بقره است. افضلیت این سوره به دلیل جامعیت آن و افضلیت آیالکرسی به دلیل محتوای توحیدی آن است.

امام سجاد (ع) به نقل از پیامبر (ص) درباره خواص این سوره فرمودند: کسی که چهار آیه از آغاز سوره بقره و آیالکرسی و دو آیه بعد از آن و سه آیه آخر سوره را بخواند، در جان و مالش ناخوشایندی نمی‌بیند و شیطان به او نزدیک نمی‌شود و قرآن را فراموش نمی‌کند.

فایل صوتی تلاوت آیات 35 تا 48 سوره بقره با صدای مهدی فروغی

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی *س_متن آیاتی از سوره بقره همراه با ترجمه_س*

بسم الله الر‌حمن الر‌حیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وبشر الذین آمنوا وعملوا الصالحات أن لهم جنات تجری من تحتها الأنهار کلما رزقوا منها من ثمر رزقا قالوا هذا الذی رزقنا من قبل وأتوا به متشابها ولهم فیها أزواج مطهر وهم فیها خالدون 25

و کسانی را که ایمان آوردهاند و کار‌های شایسته انجام دادهاند، مژده ده که ایشان را باغ‌هایی خواهد بود که از زیر [درختان] آن‌ها جوی‌ها روان است. هر‌گاه میوهای از آن روزی ایشان شود، میگویند: «این همان است که پیش از این [نیز] روزی ما بوده.» و مانند آن [نعمتها] برای آن‌ها آورده شود و در آنجا همسرانی پاکیزه خواهند داشت و در آنجا جاودانه بمانند. (25)

ان الله لا یستحیی أن یضرب مثلا ما بعوض فما فوقها فأما الذین آمنوا فیعلمون أنه الحق من ربهم وأما الذین کفروا فیقولون ماذا أراد الله بهذا مثلا یضل به کثیرا ویهدی به کثیرا وما یضل به الا الفاسقین 26

خدای را از اینکه به پشهای - یا فروتر [یا فراتر] از آن - مثل زند، شرم نیاید. پس کسانی که ایمان آوردهاند میدانند که آن [مثل] از جانب پروردگارشان بجاست، ولی کسانی که به کفر گراییدهاند میگویند: «خدا از این مثل چه قصد داشته است؟» [خدا] بسیاری را با آن گمراه، و بسیاری را با آن راهنمایی میکند و [لی] جز نافرمانان را با آن گمراه نمیکند. (26)

الذین ینقضون عهد الله من بعد میثاقه ویقطعون ما أمر الله به أن یوصل ویفسدون فی الأرض أولئک هم الخاسرون 27

همانانی که پیمان خدا را پس از بستن آن میشکنند و آنچه را خداوند به پیوستنش امر فرموده میگسلند و در زمین به فساد میپردازند آنانند که زیانکارانند. (27)

کیف تکفرون بالله وکنتم أمواتا فأحیاکم ثم یمیتکم ثم یحییکم ثم الیه ترجعون 28

چگونه خدا را منکرید؟ با آنکه مردگانی بودید و شما را زنده کرد باز شما را میمیراند [و] باز زنده میکند [و] آن‌گاه به سوی او بازگردانده میشوید. (28)

هو الذی خلق لکم ما فی الأرض جمیعا ثم استوی الی السماء فسواهن سبع سماوات وهو بکل شیء علیم 29

اوست آن کسی که آنچه در زمین است، همه را برای شما آفرید سپس به [آفرینش] آسمان پرداخت، و هفت آسمان را استوار کرد و او به هر چیزی داناست. (29)

واذ قال ربک للملائک انی جاعل فی الأرض خلیف قالوا أتجعل فیها من یفسد فیها ویسفک الدماء ونحن نسبح بحمدک ونقدس لک قال انی أعلم ما لا تعلمون 30

و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت: «من در زمین جانشینی خواهم گماشت»، [فرشتگان] گفتند: «آیا در آن کسی را میگماری که در آن فساد انگیزد، و خون‌ها بریزد؟ و حال آنکه ما با ستایش تو، [تو را] تنزیه میکنیم و به تقدیست میپردازیم.» فرمود: «من چیزی میدانم که شما نمیدانید.» (30)

وعلم آدم الأسماء کلها ثم عرضهم علی الملائک فقال أنبئونی بأسماء هؤلاء ان کنتم صادقین 31

و [خدا] همه [معانی] نام‌ها را به آدم آموخت سپس آن‌ها را بر فرشتگان عرضه نمود و فرمود: «اگر راست میگویید، از اسامی این‌ها به من خبر دهید.» (31)

قالوا سبحانک لا علم لنا الا ما علمتنا انک أنت العلیم الحکیم 32

گفتند: «منزهی تو! ما را جز آنچه [خود] به ما آموختهای، هیچ دانشی نیست تویی دانای حکیم.» (32)

قال یا آدم أنبئهم بأسمائهم فلما أنبأهم بأسمائهم قال ألم أقل لکم انی أعلم غیب السماوات والأرض وأعلم ما تبدون وما کنتم تکتمون 33

فرمود: «ای آدم، ایشان را از اسامی آنان خبر ده.» و، چون [آدم] ایشان را از اسماءشان خبر داد، فرمود: «آیا به شما نگفتم که من نهفته آسمان‌ها و زمین را میدانم و آنچه را آشکار میکنید، و آنچه را پنهان میداشتید میدانم؟» (33)

واذ قلنا للملائک اسجدوا لآدم فسجدوا الا ابلیس أبی واستکبر وکان من الکافرین 34

و چون فرشتگان را فرمودیم: «برای آدم سجده کنید»، پس بجز ابلیس - که سر باز زد و کبر ورزید و از کافران شد - [همه] به سجده درافتادند. (34)

وقلنا یا آدم اسکن أنت وزوجک الجن وکلا منها رغدا حیث شئتما ولا تقربا هذه الشجر فتکونا من الظالمین 35

و گفتیم: «ای آدم، خود و همسرت در این باغ سکونت گیر [ید] و از هر کجای آن خواهید فراوان بخورید و [لی] به این درخت نزدیک نشوید، که از ستمکاران خواهید بود.» (35)

فأزلهما الشیطان عنها فأخرجهما مما کانا فیه وقلنا اهبطوا بعضکم لبعض عدو ولکم فی الأرض مستقر ومتاع الی حین 36

پس شیطان هر دو را از آن بلغزانید و از آنچه در آن بودند ایشان را به درآورد و فرمودیم: «فرود آیید، شما دشمن همدیگرید و برای شما در زمین قرارگاه، و تا چندی برخورداری خواهد بود.» (36)

فتلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه انه هو التواب الرحیم 37

سپس آدم از پروردگارش کلماتی را دریافت نمود و [خدا] بر او ببخشود آری، او [ست که] توبهپذیر مهربان است. (37)

قلنا اهبطوا منها جمیعا فاما یأتینکم منی هدی فمن تبع هدای فلا خوف علیهم ولا هم یحزنون 38

فرمودیم: «جملگی از آن فرود آیید. پس اگر از جانب من شما را هدایتی رسد، آنان که هدایتم را پیروی کنند بر ایشان بیمی نیست و غمگین نخواهند شد. (38)

والذین کفروا وکذبوا بآیاتنا أولئک أصحاب النار هم فیها خالدون 39

ولی کسانی که کفر ورزیدند و نشانههای ما را دروغ انگاشتند، آنانند که اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.» (39)

یا بنی اسرائیل اذکروا نعمتی التی أنعمت علیکم وأوفوا بعهدی أوف بعهدکم وایای فارهبون 40

ای فرزندان اسرائیل، نعمتهایم را که بر شما ارزانی داشتم به یاد آرید، و به پیمانم وفا کنید، تا به پیمانتان وفا کنم، و تنها از من بترسید. (40)

وآمنوا بما أنزلت مصدقا لما معکم ولا تکونوا أول کافر به ولا تشتروا بآیاتی ثمنا قلیلا وایای فاتقون 41

و بدانچه نازل کردهام - که مؤید همان چیزی است که با شماست - ایمان آرید و نخستین منکر آن نباشید، و آیات مرا به بهایی ناچیز نفروشید، و تنها از من پروا کنید. (41)

ولا تلبسوا الحق بالباطل وتکتموا الحق وأنتم تعلمون 42

و حق را به باطل درنیامیزید، و حقیقت را با آنکه خود میدانید - کتمان نکنید. (42)

وأقیموا الصلا وآتوا الزکا وارکعوا مع الراکعین 43

و نماز را بر پا دارید، و زکات را بدهید، و با رکوعکنندگان رکوع کنید. (43)

أتأمرون الناس بالبر وتنسون أنفسکم وأنتم تتلون الکتاب أفلا تعقلون 44

آیا مردم را به نیکی فرمان میدهید و خود را فراموش میکنید، با اینکه شما کتاب [خدا] را میخوانید؟ آیا [هیچ] نمیاندیشید؟ (44)

واستعینوا بالصبر والصلا وانها لکبیر الا علی الخاشعین 45

از شکیبایی و نماز یاری جویید؛ و به راستی این [کار] گران است، مگر بر فروتنان: (45)

الذین یظنون أنهم ملاقو ربهم وأنهم الیه راجعون 46

همان کسانی که میدانند با پروردگار خود دیدار خواهند کرد و به سوی او باز خواهند گشت. (46)

یا بنی اسرائیل اذکروا نعمتی التی أنعمت علیکم وأنی فضلتکم علی العالمین 47

ای فرزندان اسرائیل، از نعمتهایم که بر شما ارزانی داشتم، و [از] اینکه من شما را بر جهانیان برتری دادم، یاد کنید. (47)

واتقوا یوما لا تجزی نفس عن نفس شیئا ولا یقبل منها شفاع ولا یؤخذ منها عدل ولا هم ینصرون 48

و بترسید از روزی که هیچ کس چیزی [از عذاب خدا] را از کسی دفع نمیکند و نه از او شفاعتی پذیرفته، و نه به جای وی بدلی گرفته میشود و نه یاری خواهند شد. (48)

انتهای پپام /