شاهین طبع: باید به فوتبال و والیبال بیشتر برسند / نباید خودزنی کنیم

به گزارش خبرگزاری فارس، تیم ملی بسکتبال امروز دومین بازی خود را در رقابتهای انتخابی کاپ آسیا برابر قطر برگزار می کند. تیمی که بعد از المپیکی شدم انتظاران از آن بسیار بالا رفته و همین سبب شده تا مهران شاهین طبع سرمربی این تیم فشار فراوانی را تحمل کند. مردی که انتقادات از او و مجموعه اش تند و تیز و زیاد است و به نظر در قبال او انصاف رعایت نشده. شاهین طبع در گفتگو «سلام صبح بخیر» درباره این انتقادات و شرایط تیم ملی بسکتبال مفصل صحبت کرده است.

*شما یکی از مربیان موفق ایرانی هستید که با وجود همه انتقادات توانستید تیم ملی را به جام جهانی و المپیک ببرید...

من فکر می کنم موفقیت بزرگی بوده است و یکی از بهترین خاطرات ورزشی ما در هر صورت انتخاب تیم ملی بسکتبال برای مسابقات المپیک است. جا دارد اینجا از همه کسانی که واقعا به بسکتبال کمک کردند، اصحاب رسانه، مسئولان ورزش در کمیته المپیک و وزارتخانه، مسئولان وقت فدراسیون، آقای طباطبایی تشکر کنم. من فکر می کنم همکاران و کادر فنی خوبی که دارم و بازیکنان که 6 پنجره جام جهانی را پشت سر گذاشتیم، فراز و نشیب زیادی داشتیم، مسائل مختلفی داشتیم و کار بزرگی انجام شده است اما یادآور شوم این یک کار گروهی بود و اصلا به شخص خاصی برنمی گردد.

*ظاهرا اصلا دوست ندارید بگویند به خاطر مهران شاهین طبع بود؟

به هیچ عنوان. چون لحظه به لحظه وقتی گذشته را به یاد می آورم کسانی را می بینم که در مقاطع مختلف به تیم ما کمک کردند و واقعا نبایست از این شرایط چشم پوشی کرد. ما فراز و نشیب زیادی داشتیم و در مقطعی در کمیته المپیک مشکلاتمان را حل می کردیم و گاهی به وزارتخانه می رفتیم. جایی خود طباطبایی شانه به شانه تیم می آمد و خود رسانه ها بودند که علی رغم اینکه بعضی هایشان قدری کم لطفی کردند.

*به خاطر انتقادات در جام جهانی؟

انتقادات از حالت انتقاد خارج شده بود و حالت برخوردها به نظر من خوبی صورت نمی گرفت. اگر انتقاد بود ما جواب می دادیم و صحبت می کردیم اما بعضی جاها گله مند هستیم. شاید اولین بار است من در این باره صحبت می کنم اما هرجایی حرف رسانه ها می شود، پیش خودم می گویم حق چند رسانه ای که سهم بزرگی در رسیدن ما به المپیک داشتند، نباید پایمال شود. گزارش ها و مصاحبه هایی بود که در رادیو و تلویزیون و خبرگزاری ها و رسانه هایی که نوشتاری هستند بود که از ما حمایت می شد و این یک نکته کوچک بود که عرض کردم که ای کاش در آن قسمت هم کمک بیشتری می شد.

*شاید یکی از دلایلش این بود که تیم ملی خیلی خوب بازی را آغاز می کرد و اما در نهایت در دقایق پایانی بازی نتیجه عوض می شد و توقع همه بالا رفته بود. مثل بازی با پورتوریکو و اسپانیا. همه به خاطر اینکه توقعات بالا رفته بود منتقد شدند؟

ما در هر شرایطی که در جامعه مان، خارج از ورزش هم وقتی قرار است قضاوت کنیم باید جمیع شرایط را در نظر بگیریم؛ ببینیم بازیکنان در چه شرایطی هستند، چند نفر خارج از کشور بازی می کنند، در چه شرایط فنی هستیم، لیگ ما در چه سطحی است، چقدر رسیدگی به ورزشکاران می شود و.. همه اینها را کنار هم بگذاریم و بعضی جاها قبول کنیم که سازماندهی و ساختار بعضی از کشورها در ورزش با ما متفاوت است. توانمندی شان در هزینه کردن، به کار گرفتن نیروی انسانی و... را ببینیم و بعد قضاوت کنیم. در بسکتبال باخت و برد وجود دارد و ما بازی هایی که حتی مشکلات فنی هم داشتیم، وجود داشته است. بعضی موقع اگر طرحی برای هر بازی در نظر گرفتیم، در زمین هم اجرا نشده و به هر حال مشکلات فنی در باخت دخیل هستند وگرنه که باختی شکل نمی گیرد. اما به نظرم معدل و میانگین کار خیلی مهم است؛ اینکه تیم ملی بسکتبال با کادر جدید در دو سال اخیر چه معدلی دارد؟ ممکن است یک دانش آموز در درسی نمره خوبی نگرفته باشد اما معدل خوبی داشته باشد ما از بچگی با این نحوه ارزیابی آشنا شدیم.

*در یکی دو سال گذشته مربیان موفق ایرانی داشتیم و به نظر زمان آن رسیده به استعدادها و مربیان داخلی خود اعتماد کنیم...

به نظر من باید اعتماد کنیم اما مسئله ای که احساس می کنم مهم است توانمندی مربیان و اشراف آنها به مسائل علمی ورزش است. حال این مربی می تواند داخلی یا خارجی باشد. خیلی از کشورها درگیر این قضیه هستند در حال حاضر ژاپن بیشتر از مربیان اروپایی و امریکایی استفاده می کند و اگر مربی آسیایی خوبی هم باشد، از او استفاده نمی کند. یا کره جنوبی در باشگاه ها از مربیان داخلی استفاده می کند. به طور کلی هدایت تیم ملی نیاز به دانش آن رشته دارد. شاید خود من در کار مربیگری کمبود داشته باشم اما اگر قرار باشد از مربیان داخلی استفاده کنیم، سطح علمی و دانش کار بسکتبال را در نظر بگیریم. شاید اگر مثل چینی ها که طرح خوبی دارند، از مربیان داخلی استفاده می کنیم و در کنار آن از آموزش دهنده های خارجی هم استفاده کنیم.

*سطح علمی مربیان ما در ایران در چه حدی هست؟

با احترام به همه مربیان فکر می کنم آنها سطح خوبی دارند، اما در یکی دو سال اخیر مقداری وارد بحث های حاشیه ای بیشتر از بحث های فنی شده اند.

*مثل دعواهای کنار زمین و کنفرانس های مطبوعاتی؟

شاید برای همه ما وجود آمده باشد و نمی خواهم درباره فرد خاصی صحبت کنم. خودم هم جزوی از این شرایط هستم. به نظرم جایی که می توانیم تمرکز روی بازی داشته باشیم به مسائل حاشیه ای توجه کنیم شاید نتوانیم کار مربی گری را به خوبی انجام بدهیم و شاید فرق ما با مربیان خارجی سطح بالا این است که آنها فقط روی کار فنی تمرکز دارند.

*شما از کسانی هستید که می گفتند قرارداد ندارید و می گفتند رقمی که شما بسته اید، نسبت به مربیان خارجی خیلی خیلی پایین است؟

من با فدراسیون بسکتبال قرارداد دارم اما من بیشتر کلی صحبت کردم. فکر می کنم چون خود من هم عاشق این کار هستم، زیاد تمایلی ندارم فقط درباره خودم صحبت کنم.

*قرارداد خارجی ها مخصوصا در حوزه فوتبال شما را اذیت نمی کند؟

به نظر من یک مقداری همه مربیان رشته های مختلف گله مند هستند. کلی عرض می کنم و ما جامعه مربیان ایرانی هستیم که در رشته های مختلف کار می کنیم و باید از همه همکارانم در رشته های مختلف دفاع کنم. فوتبال از چیزی که هست باید بیشتر به آن برسند، به والیبال هم همینطور، رشته های دیگر را هم بالا بیاورند. به نظر من هرچه ما در ورزش هزینه و سرمایه گذاری کنیم، کم است. اگر فوتبالمان به جایی می رسد که حداقل 4 تیم آن در آسیا بازی می کنند برای ما افتخاری است اگر قرار باشد ما بین رشته های مختلف خودزنی راه بیندازیم.

*ظاهرا شما موافق این نیستید که ورزشکاران رشته های منهای فوتبال گلایه می کنند که چرا پاداش ما پرداخت نشده است؟

من فکر می کنم این مقایسه و مقابله خوبی نیست. ما استعدادهای زیادی در کشورمان داریم. یک بازیکن 2 متر و 20 سانتی متری باید بسکتبال یا والیبال بازی کند، شاید نتواند در رشته هایی مثل فوتبال سرمایه گذاری داشته باشد. این جزوی از کار فرهنگی ما است که روی این جوانان سرمایه گذاری کنیم.

*بچه های تیم ملی می گویند شاهین طبع بیشتر از اینکه مربی باشد برای ما مثل یک پدر است...

این لطف بچه ها است من سعی می کنم بچه ها به کارشان برسند، بسکتبال خوبی بازی کنند خارج از زمین هم تا جایی که بتوانم کمکشان می کنم.

*برخی ها اعتقاد دارند شما سخت گیر هستید؟

برای بچه هایی که باید به مرور با وظایف خود آشنا شوند شاید سختگیرانه تر رفتار می کنیم تا بچه ها وظایف خودشان را بدانند. هدف ما این است که شرایط بچه ها روز به روز بهتر شود و امانتدار خوبی برای جامعه باشیم. این جوانان امانت هستند و مردم توقع دارند و متولی اصلی این مسئله هستند و دوست دارند قهرمانانشان را در شرایط خوب ببینند و برایشان افتخار بیافرینند.

*روی رفت و آمد بچه ها یا مدت کار کردنشان با گوشی حساسید؟

محدودیت هایی در تمرین برای تلفن همراه وجود دارد. این بین المللی و در همه دنیا مدل است.

*روی بسکتبال به اندازه کافی سرمایه گذاری می شود؟

به نظر من حمایت مالی بیشتری می خواهد و برنامه هایی که فدراسیون بسکتبال دارد نیاز به حمایت دارد و بحث اقتصادی خیلی مهم است. به نوعی کسانی که در ورزش هستند پشتوانه دولتی دارند و ما نباید این را فراموش کنیم که در شرایط جدید و تحریم ها مقداری از این حمایت های مالی را دولت می تواند مثل سابق انجام بدهد. شاید حدود 20 سال پیش دولت مثل وزارت دفاع یا صنایع تیم داشت و این حمایت و پشتوانه سازی به لحاظ اقتصادی مهم است و دولت نباید همه را به بخش خصوصی بدهد. چون بخش خصوصی با وجود شرایط کشور ما و تحریم ها و درآمدهایی که حمایت کننده های مالی خصوصی می توانند داشته باشند باید ریشه یابی شود و نمی شود بحث را فقط روی گروه خاص یا فدراسیون خاص متمرکز کنیم. فدراسیون بسکتبال دارد کار بازاریابی انجام می دهد منتها آنهایی که قبلا کار می کردند و قرار است وارد قضیه بشوند خودشان به نوعی محدودیت های اجتماعی، سیاسی، دولتی دارند و فکر می کنم یکی از کارهایی که می تواند ورزش و قهرمانان ما را زنده نگه دارد حمایت بیشتر دولت است تا مثل سابق بتوانیم در زمینه های مختلف کار کنیم.

*جایزه ای که قرار بود کمیته ملی المپیک به عنوان پاداش صعود به المپیک بدهد، پرداخت شده است؟

تیم ملی جایزه ای نگرفته است تا جایی که من اطلاع دارم فدراسیون بابت پیروزی های مقطعی در اردوها، آقای طباطبایی مقداری زحمت کشیدند و شرایطی را برای بچه ها در بحث مسافرتها در نظر گرفتند. ما 6 پنجره جام جهانی داشتیم و بحث ورود به جام جهانی، انتخاب شدن برای مسابقات المپیک را داشتیم و جایزه ای نبوده است. اخیرا شنیده ام کمیته المپیک حقوقی را برای بچه ها در نظر گرفتند. همچنین ظاهرا کمیته ملی المپیک مبلغی را از طرف حمایت کننده های تیم ملی به بازیکنان داده اند.

*با توجه به موفقیت هایی که تیم ملی بسکتبال داشته، مخصوصا بازی هایی نزدیک و هیجان انگیزی که مقابل پورتوریکو و اسپانیا در جام جهانی ارائه کرد، می توان انتظار داشت بسکتبال در المپیک شگفتی ساز شود؟

کار خیلی سختی است. ما با امید پیش می رویم سعی می کنیم بازی های خیلی خوبی داشته باشیم و برای این بازی ها به نظرم به اردوهای تدارکاتی خیلی خوب و بازی های متعدد نیاز داریم که در حال حاضر در فدراسیون در حال برنامه ریزی است. المپیک جای بسیار سختی است و مستحضر هستید بسکتبال جزو رشته هایی است که شاید همه تیم ها قوی هستند. همین حالا هم کلیه بلیت های بسکتبال و دوومیدانی فروش رفته است. تیم ها خیلی قوی هستند ظاهر به صورت دو گروه 6 تیمه تقسیم بندی می شویم و کار خیلی سخت است اما هیچ کاری نشد ندارد. ما برای اینکه بتوانیم به دور دوم راه پیدا کنیم حداقل به برد نیاز داریم و دو برد در المپیک کار بسیار سختی است اما من فکر می کنم از بچه ها هر چیزی برمی آید و هرکاری را هر وقت بخواهند می توانند انجام بدهند. امیدوارم در مسابقات المپیک بتوانند افتخار دیگری رقم بزنند.

*درباره اتفاق تلخی که برای کوبی برایانت و بسکتبال جهان افتاد، چه نظری دارید؟

برایانت یک اسطوره بود و زمان حضورش در بسکتبال کسانی مثل مایکل جردن، لبران جیمز، کریم عبدالجبار هم بودند. او جزو همین اسطوره ها بود. به این خاطر به او اسطوره می گفتند چون در بسکتبال تغییر به وجود آورد، چه از نظر میزان تماشاگر، چه از نظر فنی و کارهای انفرادی و طرز تفکری که به بسکتبال آورد. فکر می کنم این ضایعه بزرگی برای بسکتبال دنیا و دردناک بود. تصادفی که برای او به وجود آمد همه را ناراحت کرد.

انتهای پیام / س