شکنجه مسافران بی‌پناه در حاشیه کویر سمنان
قطار بن ریل در یکی از آخرین روزهای خرداد یعنی در روزهای اوج گرمای تابستان، مسافرانی را از همدان و تهران سوار کرده تا به مشهد برساند اما کمی بعد از ترک ایستگاه سمنان و ایستگاه گرداب که بعد از ایستگاه سمنان قرار دارد و بین این ایستگاه و ایستگاه دامغان، قطار ناگهان از حرکت می‌ایستد.
با توجه به این که از اولین ساعات بامداد روز 29 خرداد قطار ایستگاه مبدا یعنی همدان را ترک کرده می‌شود تخمین زد که در ساعات میانی روز یعنی یکی دو ساعت قبل از ظهر شرعی این اتفاق افتاده است. حالا تصور کنید در ساعاتی که تابش آفتاب به بالاترین حد خود می‌رسد آن هم در حاشیه کویر سمنان که به راحتی تپه های نمکی کویر قابل رویت است، عده ای مسافر شامل کودکان و کهنسالان در سالن های آهنی قطار گرفتار شده اند در حالیکه تهویه قطار بخاطر از کار افتادن دیزل کار نمی کند، سرویس های بهداشتی بسته شده و قابل استفاده نیست و چون در سکوی ایستگاه قطار متوقف نشده امکان پیاده شدن مسافران نیست و در واقع آن ها در واگن های بدون خنک کننده گیر افتاده و محبوس شده‌اند. تیم فنی قطار بعد از ناکامی در تعمیر دیزل از راه آهن می‌خواهند که لوکوموتیو دیگری از سمنان اعزام شود تا مسافران را از این شکنجه‌گاه نجات دهد. در نهایت بیش از 5 ساعت و به روایتی 6 ساعت لوکوموتیو جایگزین به محل رسیده و قطار حرکت می کند اما لوکوموتیو جدید هم امکان تهویه هوا ندارد. سرانجام دو ایستگاه بعد یعنی در ایستگاه امروان لوکوموتیو دیگری از نوع زیمنس که امکانات سرمایشی دارد با جایگزین لوکوموتیو دوم شده و پس از ان به سمت مشهد ادامه مسیر می دهد. شرح این ماجرا برای این بود که خواننده، زجری که مسافران این قطار در این چند ساعت کشیده اند را تصور کنند. کودکانی که بی تاب از گرما به والدین خود گله می کنند بزرگترهایی که کاری از دستشان بر نمی آید و در حالی که خود از گرما کلافه شده اند سعی دارند کودکانشان را آرام کنند. سالمندانی که بیشتر از جوان تر ها نیار به سرویس بهداشتی دارند و کمتر از آن ها گرمای طاقت فرسا را می توانند تحمل کنند. اینکه چطور امکان پیش بینی وقوع این حوادث وجود دارد یا این که در این قبیل اتفاقات چه باید کرد حتما محل مناقشه کارشناسان است. اما نکته ای که در آن هیچ مناقشه ای نیست این است که ناوگان ریلی ما مانند ناوگان هوایی و جاده ای سالهاست فرسوده شده و نیاز به نوسازی دارد. راه حل هم تنها باز شدن درهای مملکت به روی تکنولوژی روز دنیاست. باور کنید تحریم اصلا فرصت نیست اگر هم بخواهد تبدیل به فرصت شود هزینه اش فاجعه بار است. فقط برای گروه خاصی درآمد زاست و نعمت محسوب می شود. این روزها که بازار وعده و وعید انتخاباتی گرم است تنها می توان از یکی از این طرف های منازعات و مناظرات انتخاباتی که تا نهایتا 8 یا 15 روز دیگر رئیس جمهور آینده ایران می شود تقاضا کرد به جای وعده های سر خرمن تمام توان و تلاش خود را برای برچیدن بساط تحریم به کار گیرد که نفس همه مانند مسافران قطار بن ریل در نزدیکی ایستگاه گرداب، به تنگ آمده است.
4747
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1922159