فراموشی صحبت‌های قبل از اعزام به هانگژو و هوک سنگین اطرافیان رئیس به صورت بوکس
بوکس در بازی‌های آسیایی ناک‌اوت شد و در این میان عملکرد اطرافیان رئیس فدراسیون و انفعال او قبل و بعد از بازی‌های آسیایی هوک‌های سنگین به این رشته وارد کرد.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، بوکس ایران یکی از رشته‌های ناکام و شکست خورده نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی بود. رشته‌ای که سابقه طولانی در بازی‌های آسیایی دارد و ایران غیر از دو دوره اخیر همواره از کشورهای مدال‌آور مسابقات بوده است. بسیاری از کارشناسان عدم توفیق بوکس در بازی‌های آسیایی را پیش از برگزاری مسابقات پیش‌بینی می‌کردند و این پیش‌بینی به دلیل انفعال و تصمیمات عجیب مسئولان فدراسیون از زمان قبول مسئولیت است.
با این وجود با قرعه‌کشی مسابقات و مشخص شدن حریفان نمایندگان کشورمان بسیاری از اهالی این رشته امیدوار بودند که شاید یک یا دو نماینده کشورمان با توجه به حریفان خود موفق به کسب مدال شوند، اما با شروع مسابقات مشخص شد که اوضاع بسیار بدتر از پیش‌بینی‌ها است و نه تنها بوکسورهای ما در این مدت به شرایط آرمانی و پیشرفت نزدیک نشدند، بلکه از روزهای گذشته خود نیز فاصله گرفتند.
وقتی از انفعال و تصمیمات عجیب صحبت می‌کنیم به دلیل عملکرد مدیریتی روح‌الله حسینی است. به نظر می‌رسد قهرمان سابق بوکس کشورمان که دو مدال برنز بازی‌های آسیایی و مدال طلای آسیا را در کارنامه دارد هنوز با وجود گذشت 10 ماه از قبول مسئولیت در این فدراسیون اعتماد به نفس لازم برای اداره این رشته ورزشی را ندارد و برای تصمیم‌گیری وابسته به دوستانی است که با تصمیمات عجیب خود در حال آسیب وارد کردن به کارنامه مدیریتی او هستند.
مظاهری: زنگ خطرِ بوکس ایران به صدا درآمده استحسینی در شرایطی ابتدا به عنوان سرپرست و در ادامه به عنوان رئیس مشغول فعالیت شد که علاوه بر دوران قهرمانی قابل توجه، در دوران احمد ناطق نوری نیز مدتی در امور مدیریتی فدراسیون نقش داشت. او در دو دوره انتخابات این رشته به عنوان یکی از اصلی‌ترین کاندیداها حضور داشت که در نهایت توفیقی در کسب رأی اعتماد مجمع پیدا نکرد. بعد از اتفاقات عجیب فدراسیون بوکس در سال گذشته، حسینی با توجه به سوابق و علاقمندی اداره فدراسیون یکی از اصلی‌ترین گزینه‌های ریاست این رشته بود که در نهایت نیز به عنوان رئیس جدید این مجموعه انتخاب شد. انتخابی که با توجه به رأی مجمع به دلیل شایستگی او بود، اما به نظر می‌رسد هنوز خودش این موضوع را باور نکرده است.
دلیل این مسئله کمرنگ بودن نقش رئیس در بسیاری از مسائل و اجازه دخالت بیش از حد به برخی از همکارانش است. دوستان و همکارانی که برخلاف او نه بر اساس شایستگی که تنها به واسطه دوستی و همراهی حسینی در این سال‌ها در حال حاضر مسئولیت گرفته و در این مدت نیز نشان دادند که بیشتر از کمک به او به دنبال مطرح شدن و برخی تسویه حساب‌های شخصی هستند. از طرفی اجازه دخالت بیش از حد حسینی به برخی هیئت‌های استانی بسیار عجیب به نظر می‌رسد و اینگونه برداشت می‌شود که حسینی به دنیال راضی کردن رؤسای این هیئت‌ها است. در حالی که حسینی باید برای موفقیت همانند دوران قهرمانی خود که مقتدرانه مشت می‌زد این بار نیز تصمیماتی بگیرد تا کسی پای خود را از گلیمش بیشتر دراز نکند.
برای بررسی دلایل ناکامی قابل پیش‌بینی بوکس کافی است نگاهی به تصمیمات مدیریتی این مدت داشته باشیم. در نخستین روزهای سرپرستی حسینی و در فاصله کوتاه تا مسابقات جهانی، شورای فنی این رشته با حضور برخی از قهرمان و پیشکسوتان برگزار شد تا رأی به عزل استکی و انتخاب سرمربی تیم ملی بدهد. اینکه هر رئیسی فدراسیونی این حق را دارد تا در خصوص شرایط و گزینه‌های سرمربیگری تیم‌های ملی تصمیم بگیرد هیچ شکی نیست، اما این تصمیم بیشتر از دلایل فنی به تسویه حساب زودهنگام دوستان او با علیرضا استکی برای حمایت از رئیس سابق این فدراسیون شباهت داشت. قطعاً کارنامه استکی نیز باید بررسی می‌شد و در صورت نیاز نیز همکاری‌اش با تیم ملی به پایان برسد، اما اینگونه قطع همکاری در صورتی که هیچ برنامه و پِلنی نزد مسئولان فدراسیون وجود نداشت، بحث بحث تسویه اختلافات گذشته را مطرح کرد. در عجیب بودن این تغییر و تحولات همین بس که در جلسه شورای فنی از قهرمانان این رشته خواسته شد در صورت تمایل برای هدایت تیم ملی دست بلند کنند! موضوعی که در هیچ کجای دنیا دیده نمی‌شود. در نهایت نیز خروجی این جلسه انتخاب حسینقلی نهرودی یکی از پیشکسوتان و بزرگان این رشته برای هدایت تیم ملی بود تا پس از سال‌ها خانه‌نشینی دوباره نهرودی سوت خود را در دست بگیرد و به کنار رینگ بازگردد.
انتخابی که با توجه به دوری طولانی مدت نهرودی از مربیگری و شرایط سنی او عجیب بود، اما زمان، زمان خانه‌تکانی بود و هر گزینه‌ای برای برخی از دوستان حسینی از ادامه همکاری با استکی حتی تا پایان مسابقات جهانی بهتر به نظر می‌رسید. در ادامه و پس از انتخاب نهرودی عنوان شد که حضور او موقتی بوده و قرار است در اولین فرصت یک مربی از کشورهای صاحب بوکس جایگزین شود. اتفاقی که با گذشت روزها و هفته‌ها به فراموشی سپرده و نهرودی بدون هیچ رویداد تدارکاتی و آماده‌سازی در مسابقات جهانی ازبکستان حاضر شد و با ضعیف‌ترین نتیجه به کشورمان بازگشت. بوکس که در دوره گذشته مسابقات پس از سال‌ها برای اولین بار در مسابقات جهانی تاریخ‌سازی کرده بود و حتی شانس کسب بیش از یک مدال را داشت این بار با باخت‌های سریالی ملی‌پوشان به تنظیمات کارخانه بازگشت.
گل‌محمدی: عملکرد بوکس ضعیف بود؛ حسینی وعده حضور مربی خارجی را عملی کندپس از بازگشت تیم ملی از مسابقات جهانی باز هم خبری از مربی خارجی نبود و نزدیکی مجمع انتخابی فدراسیون و بازی‌های آسیایی باعث شد تیم ملی همچنان به همکاری با نهرودی ادامه دهد و تنها در فاصله یک ماه تا شروع این مسابقات به فکر آماده‌سازی جهت حضور در المپیک آسیایی بیفتد. طبیعتاً با این شرایط مشخص بود که نباید انتظار معجزه داشت، اما باز هم حسینی یک حرکت عجیب دیگر مرتکب شد و در نشست خبری این فدراسیون بدون در نظر گرفتن واقعیت‌ها صحبت از کسب دو یا سه مدال در هانگژو کرد که با پایان مسابقات مشخص شد تا چه حد این ادعا با واقعیت تضاد داشته است.
حسینی که به نظر می‌رسد در شوک این نتایج بود در اولین ساعات حذف آخرین نماینده کشورمان کشورمان احتمالاً با مشاوره همان دوستان مصاحبه‌ای انجام داد و این بار با فراموشی صحبت‌های قبلی خود از پیش بینی این نتایج صحبت و در اظهار نظری عجیب عنوان کرد که می‌توانست تیم را به این مسابقات اعزام نکند. حال با در نظر گرفتن این موضوع که بازی‌های آسیایی حکم مسابقات کسب سهمیه را نیز داشت باید از حسینی پرسید مگر قرار است این رشته برای کسب سهمیه تلاش نکند که این چنین مدعی شده است؟ از طرفی حسینی با درنظر گرفتن شرایط بوکس ایران در انتخابات شرکت کرد تا این رشته به روزهای خوب بازگردد؛ نه اینکه فعالیت‌هایش هم تعطیل شود.
همانطور که عنوان شد به نظر می‌رسید این صحبت‌ها و رفتارهای رئیس فدراسیون بوکس نیز در تداوم عدم جسارت لازم در گرفتن تصمیمات باشد و این بار نیز احتمالاً دوستان او با مشورت‌های اشتباه او را راضی به انجام دادن این مصاحبه کردند. در ادامه نایب رئیس و مدیر تیم‌های ملی مصاحبه دیگری انجام داد و نه تنها مسئولیت انتخاب نهرودی به عنوان سرمربی تیم ملی را برعهده نگرفت، بلکه توپ را به زمین سرمربی و بدنساز تیم ملی انداخت و با بازگشایی دوباره پرونده مربی خارجی از نیاز این رشته به حضور مربیان طراز اول دنیا صحبت کرد.
قطعاً هر کسی که به دنبال خیر و صلاح بوکس ایران باشد از حضور سرمربی با دانش و صاحب سبک خارجی استقبال می‌کند، اما ای کاش حسینی در این موضوع نیز باتجربه‌تر عمل می‌کرد و اجازه انجام چنین مصاحبه‌هایی را نمی‌داد. خواندن صحبت‌های محمدرضا داورزنی رئیس فدراسیون والیبال بعد از آخرین شکست تیم ملی مقابل کوبا در مسابقات کسب سهمیه المپیک پاریس شاید بهترین مثال برای حسینی باشد که در زمان شکست‌ها با قبول مسئولیت، کاسه و کوزها را فقط سر سرمربی خالی نکرد. داورزنی در این مصاحبه با عذرخواهی از مردم بابت نتایج ضعیف والیبال، مسئولیت استراتژی حضور مربی ایرانی را برعهده گرفت و از تلاش برای جذب مربی خارجی سطح بالا صحبت کرد. اتفاقی که در بوکس نیفتاد و به جای قبول مسئولیت انتخاب نهرودی و حفط شأن او، شکست را تنها بر گردن مربی تیم ملی انداختند.
در حال حاضر گفته می‌شود فدراسیون در تلاش برای انتخاب یک مربی خارجی است، اما هنوز حسینی به صورت رسمی در این خصوص صحبت نکرده تا مشخص شود این موضوع نظر خود اوست یا این بار نیز پای کسانی دیگر در تصمیم‌گیری مطرح است. کسانی که با راه انداختن چنین جوی در رسانه‌ها قصد دارند مانع از تصمیم‌گیری درست رئیس شوند. اگر نظر شخص حسینی به عنوان نفر اول فدراسیون حضور مربی خارجی باشد و گزینه درستی انتخاب کند، می‌توان امیدوار به ادامه مسیر مدیریتی او بود. در این میان فقط حسینی باید به چند نکته توجه کند. آیا او با در نظر گرفتن تلاطم نرخ ارز، حساب و کتاب‌های خود را کرده و از آن مهمتر قرار است این مربی خارجی برای موفقیت پروسه زمانی چند ساله داشته باشد یا با اولین ناکامی در کسب سهمیه و قهرمانی آسیا باز هم با فشار همان دوستان به خانه دیپورت خواهد شد.
در صورتی که حسینی در خصوص حضور مربی خارجی تردید دارد یا شرایط مالی را برای این مهم مناسب نمی‌داند بحث انتخاب سرمربی ایرانی تیم ملی نیز نیازمند تصمیمات هوشمندانه از سوی او است. شنیده می‌شود در روزهای گذشته یکی از مربیان صاحب نام بوکس ایران که آخرین حضورش در تیم ملی با ناکامی مطلق همراه بود در جلسه‌ای با حسینی به دنبال تحمیل کردن خودش به رئیس است. اتفاقی که قطعاً در صورت وقوع آینده خوبی را برای بوکس ایران به همراه نخواهد داشت و می‌تواند تبعات منفی آن تا سال‌ها باز هم گریبان بوکس ایران باشد. تنها باید امیدوار باشیم حسینی هر چه زودتر مانند دوران قهرمانی توانمندی خود را باور کند و همانند حضور در رینگ اجازه تصمیم‌گیری را از دیگران گرفته و نشان بدهد گزینه درستی برای مدیریت فدراسیون بوکس بوده است.
